Primordial, Mael Mórdha, Bandemonic, Desert Near The End (22/11/2013) Fuzz Club

Παρασκευή βράδυ, έξω από το Fuzz, λίγος κόσμος περιμένει να ανοίξουν οι πόρτες για το επικείμενο live των Primordial με co-headliners τους συμπατριώτες τους, Mael Mórdha.

Tο live έμελλε να ανοίξουν δύο εγχώρια σχήματα, οι Desert Near The End και οι BanDemoniC, ενδεχόμενα υπερβολική επιλογή, η οποία έκανε το μεγαλύτερο μέρος του κοινού να έρθει στο χώρο πολύ αργότερα από την έναρξη.

Το Fuzz, σαφώς και ένας αξιοπρεπέστατος χώρος και ανάλογος των απαιτήσεων, κατά την άποψή μου τουλάχιστον, για αυτό το live, προτιμότερος από το περσινό An, μας έδωσε την εικόνα που θέλαμε να δούμε.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα εμφανίζονται στη σκηνή οι Desert Near The End κατά τις εννέα και μισή, σε ένα χώρο που ο ελάχιστος κόσμος ήταν σκορπισμένος χωρίς να δημιουργεί την εικόνα κοινού. Παρά τις συνθήκες και του όχι ιδιαίτερα καλού ήχου που μας έκανε να ψάχνουμε το σημείο του χώρου στο οποίο μπορούμε να ακούσουμε, η μπάντα έδειξε μία πολύ καλή εικόνα μουσικά, κινούμενη μεταξυ heavy, thrash, epic,  όσο και σε επίπεδο stage παρουσίας.

Λίγο αργότερα, οι νεαροί της heavy, BanDemoniC παίρνουν σειρά. Το πρώτο πράγμα που καταλάβαμε όλοι ήταν η φωνητική δεινότητα του frontman της μπάντας. Παίρνοντας τα μέρη ξεχωριστά, μία αντικειμενικά καλή φωνή και εξίσου καλή μουσική, αλλά το ηχητικό αποτέλεσμα και για αυτήν τη μπάντα δεν ήταν ικανοποιητικό.

Ενδιαφέρουσα πρώτη ύλη, ίσως θα χρειαζόταν μεγαλύτερη ζωντάνια από όλο το σχήμα που έδειξε μία στατικότητα στη σκηνή (πλην του τραγουδιστή) σε ένα ιδίωμά που θα περίμενε κανείς το αντίθετο.

Οι co-headliners Mael Mórdha, με μικρή καθυστέρηση από την προβλεπόμενη ώρα και μετά από τις απαραίτητες διαδικασίες, εμφανίζονται με τον Roibéard Ó Bogail να ηχεί το κέρας της Valhala, μαζί με διάφορα άλλα πνευστά που έβγαιναν από τις τσέπες του.

Σε αυτό το σημείο αρχίζει και ο χώρος να παρουσιάζει μία σχετική πληρότητα. Ο ήχος, σαφώς καλύτερος, με τους Ιρλανδούς γεμάτους όρεξη στη μικρότερη της μίας ώρας παρουσία τους, παίζοντας μερικά από τα πιο γνωστά κομμάτια τους και τον frontman να κατεβαίνει και να τραγουδά και μέσα στον κόσμο παρακινώντας τον, αφού οι αντιδράσεις των κάτω ήταν ελάχιστες. Μία αξιοπρεπέστατη εμφάνιση σε όλα τα επιπεδα, όπως και να ‘χει.

Λίγο πριν τις δώδεκα και με συσσωρευμένες καθυστερήσεις που πλέον έφτασαν στα είκοσι λεπτά, οι Primordial ανεβαίνουν στη σκηνή. Ένα μπέρδεμα στις πτήσεις τους έφερε στη σκηνή να παίζουν με δανεικά όργανα, κατάσταση που εν πολλοίς ονόμασε ο Nemtheanga ως “stand up comedy”, αν και μπορώ να προλογήσω πως τίποτα τέτοιο δε φάνηκε να εμποδίζει την μπάντα να δώσει μία συνολικά αξιόλογη εικόνα.

Παρόλο που η τελευταία τους εμφάνιση στην Αθήνα ήταν μόλις ένα χρόνο πριν, το κοινό της ανταποκρίθηκε και αυτή τη φορά στο κάλεσμα, γεγονός στο οποίο αναφέρθηκε και αρκετές φορές ο frontman ευχαριστώντας όσους βρέθηκαν εκεί παρά τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες που επικρατουν και τα “are you with us, because we are with you” να επαναλαμβάνονται.
Mε ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι και με ένα τρελό set δύο ωρών, γεματό με μερικές από τις καλύτερες δημιουργίες όλης της δισκογραφία τους, με μεγαλύτερη έμφαση στo “To the Nameless Dead” και τον τελευταίο “Redemption at the Puritan’s Heart”, λίγα μπορούν να ειπωθούν. Το “As Rome Burns” είχε το καθιερωμένο, πλέον, κάλεσμα για τη συμμετοχή στο “Sing to the slaves as Rome burns”, αλλά και τις γενικότερες προτροπές και το επικοινωνιακό του χάρισμα με τον κόσμο σε πλήρη χρήση για να ανάψουν τα αίματα σε ένα, κατά βάση, στατικό κοινό.

Το “The Burning Season” αφιερώνεται στους Septic Flesh, ενώ δε λείπουν και τα αναμενόμενα μάλλον, “No Grave Deep Enough”, “The Coffin Ships” μεταξύ πολλών άλλων και το “Empire Falls”να μας οδηγήσει προς το τέλος της βραδιάς.

Η πλέον της πεντάωρης παρουσία μας στο χώρο σίγουρα δεν ήταν ό,τι πιο ευχάριστο, αλλά η απόλυτη διακαίωση από μία μπάντα ολκής που τίμησε την παρουσία της παρά τις συνθήκες που αναφέρθηκαν ανωτέρω, αντιστάθμισε πλήρως την κατάσταση.

Οι  Mael Mórdha επίσης σε μία ικανοποιητική παρουσία και τα δύο σχήματα που άνοιξαν το live με θετικές εντυπώσεις, ήταν από τα live που άξιζε να παρακολουθήσει κανείς για φέτος.

Photos: Αναστασία Βερτεούρη

426

Avatar photo
About Φανή Τσουκαλά 171 Articles
Γεννήθηκε και μεγάλωσε [με γαλλικά και πιάνο(και μπαλέτο)] στη μαγευτική Αθήνα. Οι σχέσεις της με την rock και metal σκηνή ξεκίνησαν στο δημοτικό, με τη μία κασέτα που κυκλοφορούσε στο σχολείο, ηχογραφημένη από ραδιόφωνο, Λιωμένο Παγωτό από τη μία, Smells Like Teen Spirit από την άλλη. Η πρώτη κασέτα που αγόρασε παρόλ’ αυτά, ήταν Iron Maiden με Di Anno. ‘Έκτοτε έχει βρεθεί σε διαφορετικούς ρόλους, από τον πιο enthusiast θαυμαστή της νέας prog σκηνής, έως τον θιασώτη των Clutch. Σπανίως γράφει για πράγματα, εκτός αν θεωρεί ότι αξίζει να γραφτούν. Ονειρεύεται να βγει στη σύνταξη και να πάρει πτυχίο στην αστροφυσική, καθώς τα Ηumanities και τα Economics and Business που έχει ασχοληθεί μέχρι τώρα, τα βρίσκει βαρετά απέναντι στο αχανές σύμπαν. Επιλογές καριέρας: αιώνια φοιτήτρια.