Και εφόσον δεν καταστράφηκε ο κόσμος (προς λύπηση όσων αναγράφονται στη λίστα Λαγκάρντ), οι συντάκτες του Rockway ψήφησαν και ανέδειξαν τα κατά τη γνώμη τους 20 καλύτερα album για το 2012.
Ιδιαίτερη ποικιλομορφία συναντάται στα αποτελέσματα, κάτι το εύλογο μιας και διανύσαμε μια άκρως παραγωγική χρονιά με αρκετές εκπλήξεις. Για την ιστορία, η πρώτη θέση κερδήθηκε πανηγυρικά έχοντας αρκετή διαφορά βαθμών από τη δεύτερη, ενώ από την πέμπτη και μετά όλα κρίθηκαν στον πόντο!
Τσεκάρετε λοιπόν τι σας ετοιμάσαμε…
“Οι Witchcraft με αυτή την κυκλοφορία, μπαίνουν με φόρα στο σύγχρονο Hall Of Fame του Doom, παρέα με τους Ghost, Blood Ceremony, Uncle Acid and the Deadbeats και άλλους όμορφους αναβιωτές της παλιάς καλής καταχνιάς… Οι τύποι, αν και 5 χρόνια μετά, με αυτό που μας προσφέρουν είναι σαν να ήταν πάντα στον αφρό! Fuck YEAH!” (Δημήτρης Μαρσέλος)
02. TESTAMENT: “Dark Roots of Earth”
“To “Dark Roots Of Earth” είναι από τις κυκλοφορίες που θα ακούω για αρκετό καιρό και μετά τις ακροάσεις για το παρόν review, κάτι που δεν είναι συχνό φαινόμενο και δείχνει την πάστα του κλασικού που διατρέχει όλο το album…” (Γιάννης Φράγκος)
03. GOJIRA: “L’ Enfant Sauvage”
“Και για να λύσω τον προβληματισμό που κατά καιρούς ταλανίζει πολλούς αναγνώστες και ενίοτε μερικούς μουσικούς: όταν εμείς οι (τυχάρπαστοι) reviewers κάνουμε λόγο για αυτό το “κάτι” που λείπει από πολλές κυκλοφορίες, εννοούμε εκείνο το στοιχείο που έμμεσα προσδίδει άλλη ποιότητα στη δουλειά ενός καλλιτέχνη, ανεβάζοντάς την επίπεδο. Ε, αυτό το “κάτι”, το έχουν οι Gojira!” (Στέφανος Στεφανόπουλος)
04. KREATOR: “Phantom Antichrist”
“Το “Phantom Antichrist”, φιλτράρει αξιοπρεπέστατα με (σχεδόν) ολόκληρη τη μουσική ιστορία του group και τη διοχετεύει μέσω ενός επικού (τρόπον τινά) πρίσματος, που δεν ξενίζει καθόλου τον ακροατή και αυτό διότι δεν πρόκειται για κάποιον έμμεσο πειραματισμό, αλλά για μια ηχητική τοποθέτηση, η οποία (όποτε συναντάται) δένει απόλυτα με το καθόλα thrash ύφος του σχήματος…” (Στεφανος Στεφανόπουλος)
05. AMENRA: “Mass V”
“Οι Amenra έβαλαν σκοπό για μια ακόμη φορά να σου γαμήσουν την ψυχή, να σε φέρουν αντιμέτωπο με τα πιο σκοτεινά σου συναισθήματα και η φωνή του Colin είναι η σειρήνα που σε παρασύρει σε αυτό τον τυφώνα συναισθημάτων, είτε γρυλίζει , είτε ψιθυρίζει, είτε ουρλιάζει, δεν μπορείς παρά να παρακολουθήσεις μαγεμένος…” (Όλγα Καραγιαννάκη)
06. JIMI JAMISON: “Never Too Late”
“Η φωνή του Jimi Jamison είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο του aor ήχου και ως γριά κότα… αποδεικνύεται ότι μπορεί ακόμη και σήμερα να κυκλοφορεί αριστουργηματικά άλμπουμ…” (Φώτης Μελέτης)
07. ECLIPSE: “Bleed and Scream”
“Τα λόγια είναι περιττά για τέτοιες κυκλοφορίες! Απλά υπέροχο και απαραίτητο για κάθε οπαδό της μελωδικής hard ‘n’ heavy σκηνής!” (Βασίλης Χασιρτζόγλου)
08. CRIPPLED BLACK PHOENIX: “Mankind, The Crafty Ape”
“Είναι απλά από τις ελάχιστες φορές στην μουσική μου ενασχόληση που θέλω να κάνω μια παρουσίαση που να είναι όλη κι όλη μια πρόταση και θα λέει τα εξής: “Σε λίγες μέρες θα κρατάτε στα χέρια σας, και θα ακούτε ένα από τα πιο συγκλονιστικά άλμπουμ των τελευταίων χρόνων, σίγουρα ένα αριστούργημα που ανήκει ήδη στα καλύτερα της χρονιάς 2012, και ένας απαραίτητος μουσικός δυναμίτης έτοιμος να εκραγεί, δικός σου”…” (Ελένη Λιβεράκου)
09. PARADISE LOST: “Tragic Idol”
“Το μεγάλο ατού του album είναι πως είναι οπαδοκεντρικό, με ότι αυτό συνεπάγεται. Αυτό πάντως για το οποίο κανείς δε μπορεί να παραπονεθεί είναι το μέγεθος της μισανθρωπίλας που κατακλύζει το δίσκο. Αυτό όντως μου είχε λείψει!” (Στέφανος Στεφανόπουλος)
“Οι υπνωτιστικά χαμηλοί τόνοι, οι μαγικοί μίνιμαλ ρυθμοί, η oriental αισθητική και η εξαιρετική ατμόσφαιρα καθόλη τη διάρκεια του δίσκου, συνθέτουν μια συλλογή μυστηριακών εικόνων που σε ταξιδεύουν από το σκοτάδι- στη λύτρωση και πάλι πίσω…” (Στέφανος Στεφανόπουλος)
11. FIREWIND: “Few Against Many”
“Ολόκληρο το album κυλάει πολύ ευχάριστα στα μπιρμπιλωτά αυτιά μου και επειδή αυτό το παρατήρησα σε αρκετές κυκλοφορίες των Firewind, πέρα από τεχνικές μουσικές αναλύσεις και αποδόσεις, αυτό θεωρώ ως μεγάλο ατού τους!” (Στέφανος Στεφανόπουλος)
12. ΗΕΑΤ: “Address The Nation”
“Συνολικά το “Address The Nation” περιέχει πολύ καλές συνθέσεις στο γνώριμο υπέροχο ύφος των ΗΕΑΤ με μπόλικη δόση από εμπνευσμένες μελωδίες, τεχνικές κιθάρες, έξυπνα σόλο και δυνατή διάθεση από όλους τους μουσικούς για να κερδίσουν και νέους οπαδούς…” (Φώτης Μελέτης)
“Ο δίσκος τα σπάει, μιας και δε μιλάμε για τίποτα λιγότερο από ένα παραδοσιακό heavy metal ήχο, με πολύ καλά κομμάτια, τα οποία δεν αποποιούνται το παρελθόν των Accept…” (Μιχάλης Κ.)
“Το “Clockwork Angels” είναι ο μόνος δίσκος τον Rush που φαίνεται καθαρά ότι έχουν επηρεαστεί από τον εαυτό τους χωρίς όμως να αντιγράφουν το παρελθόν τους…” (Άγγελος Αρνιώτης)
15. CONVERGE: “All We Love We Leave Behind”
“Το “All We Love We Leave Behind” σε πιάνει από το λαιμό, σε πάει πέρα δώθε και εκεί που νομίζεις πως μπορεί και να σε αφήσει να ανασάνεις, έρχεται νέο κύμα ωμότητας το οποίο σε (συνε)παίρνει και σε σηκώνει μέχρι να τελειώσει επίσημα ο δίσκος…” (Στέφανος Στεφανόπουλος)
“Μια πανδαισία low-mid tempo southern doom ήχων που δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορους οπαδούς αυτών των ιδιωμάτων, αλλά και μπορώντας να κερδίσει και ανθρώπους άλλου metal προσανατολισμού! Άβε, Royal Thunder! Οι μουσικόφιλοι σας χαιρετούν!” (Δημήτρης Μαρσέλος)
17. THE CULT: “Choice of Weapon”
“Μπορεί να μην είναι ο καλύτερος δίσκος τους, αλλά είναι ένα δείγμα που μας δείχνει ότι οι άνθρωποι το έχουν ακόμα. Και είναι μια δουλειά που ακουμπάει όλους όσους αφορά το rock. Και όταν λέω όλους, εννοώ ΟΛΟΥΣ!” (Δημήτρης Μαρσέλος)
18. BARONESS: “Yellow & Green”
“Σίγουρο είναι ότι θα σφυράς τις μελωδίες μετά από την πρώτη κιόλας ακρόαση, όπως είναι σίγουρο ότι θα τον ακούσεις ξανά και ξανά, και θα ανακαλύπτεις κάθε φορά κι άλλη απόδειξη για το τί σημαίνει εξέλιξη στην μουσική και πόσο Baroness είναι αυτό που ακούς εν τέλει! Προνόμιο των λίγων μουσικών σήμερα…” (Γιώργος Τσιούρης)
“Τα λογής ξεσπάσματα συντελούν σε μια από τα πιο ολοκληρωμένες δουλειές του συγκροτήματος, ισορροπώντας με μεγάλη μαεστρία τη θλίψη με την οργή, παρουσιάζοντας τη φυσική συνέχεια ερεθισμάτων που προκλήθηκε με το “Diamond Eyes”…” (Στέφανος Στεφανόπουλος)
