Πάντα θεωρούσα βέβαιο (κι εδώ που τα λέμε ακόμη το θεωρώ), πως για μια μπάντα που την τελευταία 15ετία είναι στάσιμη, ή καλύτερα θα έλεγα θυμίζει το δείκτη του χρηματιστηρίου, να μην είναι στατιστικά έστω, καταδικασμένη σε θάνατο! Πόσο μάλλον αντίθετα σε “ανάσταση” κι επιτυχία!
Γιατί μη μου πει κανείς πως τα τελευταία 4 άλμπουμ των Accept, ανατρίχιασαν κανένα και έτρεχε λαχανιασμένος να τ’ αγοράσει από το πλησιέστερο δισκοπωλείο σαν τρελός! Και για να γίνω περισσότερο κάφρος, βάζω μέσα και τις δουλειές του U.D.O!
Προσθέτοντας επίσης την αφαίρεση του παραπάνω αναφερόμενου τραγουδιστή-“μασκότ” των Accept, δε νομίζω να διαφωνεί κανείς. Εκτός της ίδιας της μπάντας δηλαδή, που με νέα πνοή και δύναμη μας αποστόμωσε με το “Blood of Nations”, πηγαίνοντας πραγματικά εναντίον των πιθανοτήτων! Κι έτσι.. εύκολα και γρήγορα αποφασίστηκε ο δεύτερος γύρος!
Round 2! Επ’ ονόματι “Stalingrad”! Και όπως και σε εκείνη τη καθοριστική μάχη για την έκβαση του πολέμου κάνεις δε πήρε ανάσα, έτσι και οι Γερμανοί μέσα σ’ ένα μόλις χρόνο από την επιτυχία του “Blood of Nations”, συνεχίζουν ακάθεκτοι δίνοντας μας δέκα κομμάτια ανάλογης περιωπής!
Παρένθεση: “Και μιας και μιλάμε για Γερμανούς, εμένα μου φαίνεται ή όλοι οι ηττημένοι του πολέμου τρέφουν μια ακατανόητη έλξη προς τους νικητές; Γιατί νόμιζα πως μόνο οι Ιάπωνες έχουν αποκτήσει τη τρέλα αυτή, αν κρίνω τη λατρεία που έχουν στους Αμερικανούς! Αλλά αυτούς τους δικαιολογούσα λόγο των αποτελεσμάτων τη βόμβας! Εδώ όμως, σηκώνω τα χέρια ψηλά!”
Και κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμα γιατί πέρα από το τίτλο που θα μπορούσε απλά να είναι “αφαιρετικός”, από μεριά των στίχων μιλάμε για ψιλόconcept, αναφερόμενοι φυσικά στο συγκεκριμένο γεγονός, που με απλά λόγια ποδοσφαίρου μεταφράζεται ως: Ρωσία-Γερμάνια 1-0!
Παρολ’ αυτά, ο δίσκος τα σπάει, μιας και δε μιλάμε για τίποτα λιγότερο από ένα παραδοσιακό Heavy metal ήχο, με πολύ καλά κομμάτια, τα οποία δεν αποποιούνται το παρελθόν των Accept.
Ίσα ίσα ακούγοντας τα “Flash to Bang Time”, “Twist of Fate” (δε ξέρω γιατί, αλλά η εισαγωγή του με έσπρωξε να θυμηθώ το “No Time to Loose”), “Against the World”, σε μεταφέρουν σε παλιές καλές εποχές.
Η παραγωγή τα σπάει (βλέπε Andy Sneap), οι κιθάρες ξεσκίζουν τον αέρα στο φουλ και η “φωνούλα” του τραγουδιστή Mark Tornillo την οποία συγκαταλέγω στις πιο άγριες και τραχιές που έχω ακούσει, απλά δίνει ρεσιτάλ!
Με λίγα λόγια πατώντας το Play, ξέρεις τι θ’ ακούσεις! Και αυτό δεν είναι τίποτα λιγότερο από.. Accept! Stalingrad ξε-Stalingrad ενδώστε, γιατί τώρα το αξίζουν ως μπάντα περισσότερο από ποτέ!
650 
