GRAVE DIGGER : “The Living Dead”

Τα τελευταία χρόνια, οι Grave Digger μας είχαν καλομάθει με δυνατές κυκλοφορίες όπως τα “Clash of the God”, “Return of the Reaper”, καθώς και το περσινό “Healed by Metal”. Η ανακοίνωση της κυκλοφορίας του “The Living Dead” και της επικείμενης συναυλίας τους στην Αθήνα το Σεπτέμβριο, γέμισε με χαρά όλους τους οπαδούς των Γερμανών, λόγω του ότι αναμέναμε ο καινούριος δίσκος να είναι αντάξιος των τελευταίων κυκλοφοριών. Δυστυχώς όμως οι αυξημένες προσδοκίες δεν δικαιώνονται από το “The Living Dead”.

Μετά από αρκετές ακροάσεις, η αίσθηση που σου δίνει ο δίσκος είναι ότι γράφτηκε βιαστικά. Αρκετά κομμάτια στερούνται έμπνευσης και είναι τραβηγμένα από τα μαλλιά, με προχειροφτιαγμένα ρεφρέν και απότομα κλεισίματα στο τέλος των τραγουδιών. Δεν μπορώ να καταλάβω τι είχαν στο μυαλό τους οι Grave Digger και αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν τόσο σύντομα δίσκο από την στιγμή που οι συνθέσεις είναι φανερά κατώτερες από το “Healed by Metal”. Άλλο μεγάλο πρόβλημα του δίσκου είναι η παραγωγή, που χαντακώνει σε πολλές περιπτώσεις τις όποιες καλές ιδέες υπάρχουν σε αυτόν.

Βέβαια επειδή μιλάμε για δίσκο των Grave Digger, υπάρχουν τραγούδια όπως τα “Shadow Of The Warrior” και “Blade Of The Immortal”, που αξίζουν να ακουστούν αλλά δεν θα μπορούσαν για κανένα λόγο να βρουν θέση σε δίσκους όπως τα “The Reaper” ή “Heart of Darkness”. Στα θετικά επίσης, συμπεριλαμβάνεται η φωνή του αειθαλούς Chris Boltendahl, με την απόδοση του να είναι υψηλή, όπως μας έχει συνηθίσει.

Το “The Living Dead” είναι για τα δεδομένα των Grave Digger ένας αρκετά μέτριος δίσκος, που δεν μπορεί να μπει σε σύγκριση όχι μόνο με τα αριστουργήματα που κατά καιρούς έχουν βγάλει, αλλά ούτε καν με τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες τους. Ελπίζω ότι αυτό ήταν απλά ένα στραβοπάτημα και ότι στον επόμενο θα επανέλθουν δυναμικά.

777

Avatar photo
About Πελοπίδας Χελάς 285 Articles
Γεννημένος τη δεκαετία του 80 έφαγε την πετριά με την σκληρή μουσική όταν στη τρυφερή ηλικία των 10, ένας συμμαθητής του από το σχολείο του έγραψε δυο κασέτες που του άλλαξαν όλη τη ζωή. Στη μια κασέτα ήταν γραμμένο το “The Number of the Beast ” και στην άλλη το “Master of Reality ”. Έκτοτε, η μουσική μπήκε για τα καλά στη ζωή του και μπορεί να έχουν περάσει 30 χρόνια, αλλά η καψούρα του για το metal παραμένει αμείωτη. Επίσης λατρεύει το διάβασμα, παίζει μανιωδώς video games και δεν λέει ποτέ όχι για κανα μονάκι σε κάποιο γήπεδο μπάσκετ.