Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει λέει το ρητό και οι Powerwolf στο “The Sacrament of Sin” συνεχίζουν στα ίδια ηχητικά μονοπάτια που τους έχουν φέρει αυτή τη στιγμή στη κορυφή της Power Metal σκηνής . Οι οπαδοί τους θα βρούν όλα αυτά που λάτρεψαν στους προηγούμενους δίσκους όπως πιασάρικα ρεφραίν και δυνατά riffs,χωρωδιακά μέρη και εκκλησιαστικά όργανα,κινηματογραφικές ατμόσφαιρες και όμορφα πλήκτρα.
Το “The Sacrament of Sin” είναι το έβδομο album των Γερμανών, τρία χρόνια μετά το επιτυχημένο “Blessed & Possessed ”, αποτελείται από έντεκα κομμάτια και ηχογραφήθηκε στα Fascination Street Studios στο Örebrö της Σουηδίας από τον παραγωγό Jens Borgen (Kreator, Angra). To φοβερό εξώφυλλο έχει σχεδιαστεί από την Zsofia Dankova που είχε επιμεληθεί και τον προηγούμενο δίσκο και κλασσικά ο δίσκος μιλάει για λυκάνθρωπους, καθολική εκκλησία, αμαρτωλές καλόγριες και ανίερες τελετουργίες.
Το εναρκτήριο “Fire & Forgive” ξεκινά ατμοσφαιρικά με τον ήχο καμπάνας και επιβλητικά πλήκτρα, στη συνέχεια μπαίνουν κιθάρες και τύμπανα σε γρήγορο τέμπο που οδηγούν σε ωραίο ρεφραίν. Μεγάλο ατού των Γερμανών είναι η ικανότητα που έχουν να γράφουν τραγούδια που σου μένουν μετά απο μόνο δύο η τρείς ακροάσεις. Τέτοιο κομμάτι είναι και το “ Demons Are a Girl’s Best Friend ” που αποτελεί και το πρώτο single του δίσκου. Με φοβερή μελωδία παιγμένη απο εκκλησιαστικό όργανο το τραγούδι αφορά τις σατανικές σκέψεις που κάνουν καλόγριες και πόσο ωραία θα πέρναγαν εάν εγκατέλειπαν την εκκλησία, ωραίο θέμα. Πιθανώς να είναι ένα απο τα πιο rock/pop κομμάτια που έχουν γράψει οι Powerwolf χωρίς απαραίτητα να είναι κακό αυτό. Επομένο στη σειρά το πολύ δυνατό “Killers with the Cross” με το ευκολομνημόνευτο ρεφραίν και ωραίες μελωδίες προορισμένο να γίνει ένα από τα hit του δίσκου. Τέταρτο στη σειρά το “Incense & Iron” ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν κυκλοφορήσει στη καριέρα τους κατά τη γνώμη μου. Η κέλτικη μελωδία στην αρχή και το ρεφραίν δεν λέει να ξεκολήσει από το μυαλό μου και ο Attila Dorn ερμηνεύει φοβερά το κομμάτι.
Στην προσπάθεια τους να είναι λιγότερο στερεοτυπικοί και προβλέψιμοι, οι Powerwolf μας παρουσιάζουν και δύο τραγούδια διαφορετικά από τον υπόλοιπο δίσκο. Το ένα είναι το “Where the Wild Wolves Have Gone” που είναι μια μπαλάντα σε στυλ Sonata Arctica στην οποία δεν τα πάνε άσχημα. Το άλλο είναι το πιο σκοτεινό και ατμοσφαιρiκό “Stossgebet”, με τους στίχους να εναλλάσονται από λατινικούς σε γερμανικούς, αποτελώντας όμως το πιο αδιάφορο κομμάτι του δίσκου. Επόμενο είναι το κινηματογραφικό “Nightside of Siberia”. Αν υπήρχε ταινία με λυκάνθρωπους στη Ρωσία σίγουρα θα ήταν το soundtrack της, από τα highlights του δίσκου και με ωραίο solo. Τα “The Sacrament of Sin ”, “Venom of Venus”, “Nighttime Rebel” είναι ωραία κομμάτια και δεν αποτελούν fillers και το επικό “Fist by Fist” κλείνει δυναμικά το album.
Τελικά το “The Sacrament of Sin” θα ευχαριστήσει ακόμα μια φορά τους fan των Γερμανών και θα κάνει πιο γκρινιάρηδες τους haters. Οι Powerwolf μπορεί να μην μας παρέδωσαν το καλύτερο δίσκο της χρονιάς αλλά σίγουρα είναι η πιο πιασάρικη και διασκεδαστική κυκλοφορία μέχρι τώρα.
724 
