Οι Δανοί φτάνουν τα 11 άλμπουμ και τα 20 χρόνια παρουσίας στην πιάτσα του ακραίου ήχου με αυτόν τον δίσκο. Παίζουν μια μίξη μελωδικού death metal Σκανδιναβικής σχολής με thrash περάσματα ενώ τα ηλεκτρονικά στοιχεία και η χρήση πλήκτρων γίνεται περισσότερο εμφανής από ποτέ στον ήχο της μπάντας.
Τα φωνητικά του Bo Summer παραμένουν σήμα κατατεθέν τους αν και πλέον ακούγονται περισσότερο crossover, παραμένοντας πάντως ποικιλόμορφα –με λίγα λόγια υπάρχουν και σημεία με περισσότερο σκισμένα φωνητικά που κλέβουν την παράσταση. Και εκεί που όλα κυλάνε προβλεπόμενα, σκάνε μύτη από το πουθενά εκείνα τα mid tempo riffs και οι υπόγειες μελωδίες σε κιθάρες και πλήκτρα και λες “όπα εδώ υπάρχει ψωμί”, μα πριν το καταλάβεις ο δίσκος έχει τελειώσει και έχεις μείνει με την αίσθηση του ανικανοποίητου.
Τα μεμονωμένα στοιχεία σε αυτό το άλμπουμ είναι δυνατά: θα ακούσεις δηλαδή αρκετά γρήγορα και κοφτερά riffs τα οποία βαραίνουν και άλλο όταν γίνονται mid tempo, θα ακούσεις εμπνευσμένα lead στις κιθάρες, θα ακούσεις δυνατό rhythm section. Η σύνδεση όμως όλων αυτών σε ένα κάτι ενιαίο είναι μάλλον άστοχη και το αποτέλεσμα μάλλον διχάζει. Ίσως φταίει η εκτεταμένη χρήση πλήκτρων και ηλεκτρονικών στοιχείων, ίσως το γεγονός ότι ακούγοντας ξανά και ξανά το δίσκο εντοπίζει κανείς δυνατά και εμπνευσμένα σημεία και όχι δυνατά και εμπνευσμένα ολοκληρωμένα τραγούδια. Μιλώντας για τραγούδια ας αναφερθούν τα “Our Words Betrayed”, “The Taste Of You” και “Alone” –bonus track της digipack έκδοσης- τα οποία μου κέντρισαν περισσότερο το ενδιαφέρον.
Η μπάντα μάλλον ψάχνει για κάποια ηχητική διαφοροποίηση ή κάτι χαρακτηριστικό που θα τους κάνει αναγνωρίσιμους, αν δεν λέτε όχι στα ακραία εκμοντερνισμένα ακούσματα δώστε στον δίσκο μια ευκαιρία, μπορεί να είναι το λαβράκι που ψάχνετε ή απλά ένα ακόμα όνομα στη λίστα με τα αδιάφορα άλμπουμ της χρονιάς.
Χρήστος Παπαδάκης
417 
