Από τη γη του Diego Maradona ντεμπουτάρει αυτή η μπάντα Rhapsody-κού power metal (να αναφωνήσω από την αρχή “Ω μον ντιέ”; Όχι, να διαβάσεις μέχρι το τέλος, δεν τα γράφω για μένα, εγώ τα ξέρω).
Έχω μπαϊλντίσει ως άνθρωπος από την πληθώρα των τόσων κυκλοφοριών στο προσφιλές, αν μη τι άλλο, αυτό ιδίωμα. Σε σημείο που να μην μπορώ να εξηγήσω την τόση δημοτικότητα στις τάξεις των μουσικών του αντικειμένου αυτού (ή μπορώ και πανεύκολα, ανάλογα πόσο εύκολα κοκκινίζεις).
Αν έθετα το “Cradled Βy Oblivion Eyes” υπό το πρίσμα των προσωπικών προτιμήσεών μου, ως δίσκος θα έπαιρνε μηδέν. Κουλούρι. Τυπικό και χιλιοειπωμένο συμφωνικό power μεν, το οποίο δεν είναι καθόλου ενοχλητικό δε. Παρά τον κορεσμό και παραμερίζοντας το γεγονός της πρωτοτυπίας (ποιος περιμένει παρθενογενέσεις στις μέρες μας άλλωστε;), οι Southern Skies παρουσιάζουν τίμια και αξιόλογα την προσπάθειά τους.
Οι συνθέσεις δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο και κύρια χαρακτηριστικά που να αναδεικνύουν “κλάση” είναι τα εξαιρετικά Maidenικά solos του κιθαρίστα Pedro Monge, όσο και του key player Ezequiel Scarlato, που σε κομμάτια όπως τα “Fight or Fall” και “Behind the Sun” επιδεικνύουν την εκτελεστική δεινότητά τους, όπως και τα φωνητικά του Emiliano Novoa που είναι απολύτως συμβατά με το είδος, υψίφωνα και μελωδικά. Επίσης καλά τραγούδια είναι και τα “Prelude of Destruction” και “Icelands” που φέρνουν μια φωνητική Bal Sagoth πινελιά, όπως και το Crimson Gloryικό “Warlords” με τον prog αέρα του (μου θύμισε τους δικούς μας False Coda και Psycrence).
Ηχητικά πάλι, δεν υπάρχει κάποιο τρανταχτό ψεγάδι αλλά η παραγωγή ακούγεται ιδιαίτερα κλινική, μια ατμόσφαιρα υπέρ του δέοντος στουντιακή (η διαρκής “πλαστική” – πλέον – triggered δίκαση με πονοκεφάλιασε).
Συνθετικά είναι σίγουρα άνω του μετρίου αλλά χωρίς ιδιαίτερες ρεφρενικές κορυφές, το υλικό του “Cradled Βy Oblivion Eyes” είναι καλοπαιγμένο και συμπαγές, αλλά θεωρώ ότι δύσκολα θα ξεχωρίσει από τον κυκεώνα κυκλοφοριών από ανάλογες μπάντες που κυριολεκτικά έχουν κατακλύσει την αγορά. Ο γράφων έχει καιρό που “δε νιώθει” με τέτοιες μουσικές, τα περήφανα χρόνια του power metal καλώς ή κακώς έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, οπότε τσεκάρεις κι εσύ φίλε powerά και διαμορφώνεις ιδίαν άποψη. Ω μον Ντιέ! (Τώρα κολλάει).
466 
