Πάνε 16 χρόνια από τότε που μισή ντουζίνα σκατόφατσες με το εμπνευσμένο όνομα Raging Speedhorn έτριψαν την μούρη της Γηραιάς Αλβιόνας στο χύμα sludgecore του ντεμπούτου τους και παρέα με τους Charger ανέλαβαν να συνεχίσουν την καταστροφική παράδοση των ανεπανάληπτων Iron Monkey και για ένα διάστημα και κάνα-δυο δίσκους ακόμα τα κατάφεραν περίφημα.
Μετά κάτι άλλαξε και κάπως άρχισαν να ζορίζονται, με αλλαγές μελών και γενικότερης ηχητικής διάθεσης μέχρι και το 2008 που το διαλύσανε προσωρινά για επιστρέψουν φέτος με νέο άλμπουμ και το αρχικό δίδυμο στα φωνητικά και πάλι μαζί ,μετά την αποχώρηση του Frank Regan το 2005.
Ο ήχος είναι εννοείται sludge, ογκώδες και ωμό, με ποικιλία ταχυτήτων από τον γκαζωμένο φόρο τιμής “Motorhead” μέχρι το σερνόμενο “Hangman”, τα γνωστά διπλά brutal φωνητικά που τους χαρακτηρίζουν κι ωραία παραγωγή, αλλά κάτι λείπει. Ο δίσκος είναι γενικά πολύ ωραίος, αλλά θριαμβευτικό comeback δεν είναι. Οι Raging Speedhorn του 2016 είναι εμφανώς πιο συμμαζεμένοι κάτι το οποίο δεν είναι πάντα κακό αλλά εδώ μιλάμε για μια μπάντα της οποίας σήμα κατατεθέν ήταν ο ηχητικός οδοστρωτήρας βρώμας και δυσωδίας που ισοπέδωνε τους ακροατές.
Μπορεί το “Dogshit Blues” ή το “Evil or Mental” να είναι ωραία κομμάτια αλλά δεν καταφέρνουν να ανεβάσουν την μπάντα στο παλιό της επίπεδο, ενδεχομένως να φταίει και μια σχετική έλλειψη συνοχής του δίσκου αλλά περισσότερο νομίζω φταίει η αλλαγή οπτικής. Εκεί που παλιά βάζανε το -core με τσαμπουκά στην εξίσωση τώρα αρκούνται να είναι μια ακόμα καλή, αλλά συμβατική, sludge μπάντα με κάποια πιο περιορισμένα ξεσπάσματα, κι ενώ κάποτε σου μεταφέρανε ακούγοντας τους το ηχητικό άρωμα αμφεταμίνες-γήπεδο-ξύλο-φτηνά ξύδια-σάπιο στριπτιζάδικο τώρα κάπου η φάση έχει υποβιβαστεί σε χαλαρή μπιρίτσα και pornhub.
Από την άλλη εξακολουθώ να τους υποστηρίζω γιατί είναι μια από τις λίγες μπάντες που εξακολουθούν να αντιστέκονται στον καταπιεστικό sludge δικομματισμό του “εμείς οι βλάχοι, μόνο μπάφοι” vs “σατανιστές εξωγήινοι ακούνε Hawkwind”, οπότε ελπίζω να επιστρέψουνε δριμύτεροι τώρα που ξεσκονίσανε τα σύνεργα τους και να θυμηθούν τις παλιές τους οργισμένες χημικές στύσεις. Οι οπαδοί ακούστε το χωρίς υπερβολικές προσδοκίες, δεν θα σας χαλάσει, όσοι δεν τους ξέρατε μέχρι τώρα ανατρέξτε καλύτερα στα πρώτα δυο άλμπουμ τους προσέχοντας πάντα για αφροδίσια.
537 
