Ίσως μία από τις πιο σημαντικές μπάντες των τελευταίων χρόνων, κυκλοφόρησαν φέτος το τέταρτο άλμπουμ τους και διάδοχο του προπέρσινου εκπληκτικού “Hungry Ghost”, του καλύτερου άλμπουμ για το έτος 2014, κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος.
Οι τέσσερις Αυστραλοί από το μακρινό Brisbane, έχουν ως κύρια επιρροή τους μπάντες, όπως οι Pixies, οι Smashing Pumpkins, οι Nirvana, οι Sonic Youth κι ό,τι άλλο φανταστικό έχει βγάλει κατά καιρούς η αμερικάνικη εναλλακτική σκηνή. Τις παραπάνω επιρροές εφαρμόζουν με ένα καθόλα μοντέρνο και καθόλου αναχρονιστικό τρόπο στις συνθέσεις τους. Εσείς μάλλον θα έχετε βάλει ήδη την αποπροσανατολιστική ταμπέλα “grunge” στο μυαλό σας, αλλά σίγουρα κάτι τέτοιο τους αδικεί κατάφωρα.
Το πρώτο πράγμα που χτυπάει στο αυτί είναι η χαρακτηριστική υβριδική a-la Frank Black και Billy Corgan ένρινη, πρίμα φωνή του frontman Luke Boerdam, που αποδίδει τα μάλα. Οι συνθέσεις στηρίζονται, κατά κύριο λόγο στις κάτσε-σήκω φόρμες των κοσμογονικών, κατά πολλούς, Pixies, που άλλοτε αρκούνται σε περιορισμένες σχεδόν ακουστικές παραμορφώσεις κι άλλοτε σκάνε σε υπερφαζαρισμένα σημεία, όπως χαρακτηριστικά συμβαίνει στο “Slow Wave” και, στο συγγενές με το “Everlasting Gaze”, ονειρικό “Evergreen. Προφανώς η συνταγή δεν αναλώνεται σε αυτά, καθώς υπάρχουν οι άκρως ήρεμες και πειραματικές στιγμές όπως αυτές προς το τέλος του παρόντος, στο αποχαιρετιστήριο “Low”, σε αντιδιαστολή με τα άκρως catchy τραγουδάκια “Viceroy” και “Like Soda”, στην αρχή του δίσκου. Και κατά 90% σε ματζόρε κλίμακα για να μην πέφτουμε.
Όχι τόσο προοδευτικός όσο ο προηγούμενος δίσκος αλλά σίγουρα πατάει τα 9 στα 10 εκεί έξω. Τα καλά πράγματα έρχονται πλέον από το down under. Θα με θυμηθείτε.
485 
