Οι (σχεδόν) Ιάπωνες Church of Misery δικαίως θεωρούνται ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα συγκροτήματα του ευρύτερου doom και sludge χώρου, αφού μαζί με τους Iron Monkey, Electric Wizard, και τους ήδη βετεράνους Eyehategod και Sleep κατάφεραν όχι μόνο να κρατήσουν το είδος ζωντανό στην αλλαγή της χιλιετίας αλλά το εξέλιξαν στο βρώμικο, παραμορφωμένο μπάσταρδο των Sabbath που όλοι αγαπήσαμε(κι αν κάπου έγινε μόδα και γαμήθηκε ο Ζευς σίγουρα δεν μας φταίνε αυτοί).
Ο μπασίστας Tatsu Mikami, που είναι εδώ και καιρό το μόνο ιδρυτικό μέλος, ξαναέφτιαξε το line up από την αρχή για αυτό το δίσκο και είναι πλέον και ο μόνος Ιάπωνας, αλλά μην περιμένετε κάποια αλλαγή πορείας. Αγνό, βρώμικο παλιομοδίτικο doom, με εμφανείς αναφορές σε Cathedral, Corrosion of Conformity και Eyehategod (χωρίς την πρέζα και τις hardcore/punk εμμονές των τελευταίων), οι στίχοι κλασσικά ασχολούνται με κατά συρροή δολοφόνους και δολοφονικές αιρέσεις ενώ ο νέος τραγουδιάρης, ο Scott Carlson των θεών Repulsion, προσκυνάει στο βωμό του Lee Dorian, έτσι για να δέσει το γλυκό.
Δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις, έχουμε απλά 7 κομμάτια εγγυημένα να φέρουν χαμόγελα στα πρόσωπα των πιστών του είδους, 42 λεπτά συνεχόμενου serial killer groove, τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από ότι ακριβώς ζητάνε οι οπαδοί τους. Όπως λένε και οι ίδιοι, “We hate trend. We hate corporate attitude. We hate the word “Stoner”. Death to false Stoners. Let there be DOOM.”
507 
