PRIDE OF LIONS: “Fearless”

O συνθέτης και κιθαρίστας Jim Peterik υπήρξε ιδρυτής και βασικός συνθέτης στους Survivor, στη διάρκεια της χρυσής τους δεκαετίας 1978-88.

Παράλληλα έγραφε τραγούδια και για άλλους καλλιτέχνες όπως 38 Special και Sammy Hagar.

Το 2003 μαζί με τον τραγουδιστή Toby Hitchcock, δημιουργεί τους Pride Of Lions. Φέτος, μετά από απουσία 5 χρόνων, το γκρουπ επιστρέφει δισκογραφικά με το 5ο του άλμπουμ που φέρει τον τίτλο “Fearless”.

Εδώ που τα λέμε, τι είδους φόβο να έχεις να αντιμετωπίσεις όταν βαδίζεις σε ένα δρόμο που γνωρίζεις τόσο καλά, έχοντας αποδείξει αμέτρητες φορές στο παρελθόν πως είσαι προορισμένος να λειτουργείς πάνω σε αυτόν.

12 νέα τραγούδια προσφέρουν οι Pride Of Lions σε όσους παρακολουθούν τη διαδρομή τους. Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι από αυτούς γκρίνιαξαν αρκετά για το επίπεδο του προκατόχου “Immortal”, που ήταν κατώτερο και πιο ανέμπνευστο από το συνηθισμένο τους επίπεδο. Ο ίδιος ο Peterik δήλωσε σχεδόν απολογητικά πως επέστρεψε σε όλα τα προηγούμενα άλμπουμ τους να ξανακούσει με προσοχή τι τους ικανοποιούσε και τι χρειαζόταν βελτίωση, πριν αρχίσουν να δουλεύουν στο “Fearless”.

Το εναρκτήριο τραγούδι “All i see is you” κρύβει μια μικρή απόκλιση: με τη συμμετοχή του Andrew Ohlrich στο βιολί και τον Peterik στα πρώτα φωνητικά στην αρχή, η σύνθεση έχει φανερή την σκιά της επίδρασης των Kansas με φωνητικές γραμμές που θυμίζουν αρκετά και Meatloaf. Αυτά βέβαια προσαρμόζονται και συμμορφώνονται απόλυτα στο συνολικό ύφος του άλμπουμ που είναι πρώτης διαλογής AOR.

Η ερωτική σχέση του Peterik με τις χαρακτηριστικές μελωδίες επισφραγίζεται αυτή τη φορά με τρόπο που δεν επιδέχεται δισταγμούς και αμφιβολίες από τους αντίστοιχους ακροατές. Ένα στρωμένο χαλί καλοσχηματισμένων συναισθηματικών εκφράσεων προσφέρεται στον Toby Hitchcock που για μια φορά ακόμα αποδεικνύεται σπουδαίος και πλούσιος για το συγκεκριμένο ιδίωμα. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο πλαισιώνεται ιδανικά από τους Ed Breckenfeld (drums), Klem Hayes (bass), Mike Aquino (guitar) και Christian Cullen (keyboards).

Το “Fearless” είναι ένα ομοιογενές άλμπουμ χωρίς μεταπτώσεις. Το ομότιτλο είναι περισσότερο προτρεπτικό και ανθεμικό, το “In caricature” μοιάζει να είναι το πιο εθιστικό από τα μελωδικά του χαρτιά, τα “Rising up” και “The silence says it all” ανεβάζουν την ενέργεια, το “Freedom of the night” έχει γραφτεί με τον πληκτρά του, πρόωρα χαμένου τραγουδιστή των Survivor, Jimi Jameson, Hal Butler, και υπάρχουν και οι τυπικές χαμηλόφωνες στιγμές όπως το “Everlasting love”.

Μετά από 5 χρόνια αναμονής οι Peterik και Hitchcock μπορούν να παινευτούν πως έδωσαν στους αφοσιωμένους ακροατές τους ένα από τα πληρέστερα και πιο συνεπή άλμπουμ τους.

Όσοι αισθάνονται βολικά στο “Power” των Kansas, στο “Abominog” των Uriah Heep, σε όλα τα κανάλια του κλασικού AOR και περισσότερο από όλους, όσοι αναζητούν ένα πρώτης τάξης υποκατάστατο της καλύτερης περιόδου των Survivor, αυτός ο δίσκος είναι για αυτούς. Μόνο για αυτούς όμως.

1013

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…