Είναι λογικό σε μια περίεργη, οικονομικά, περίοδο, ο κόσμος να επιλέγει το πού θα πάει και το πόσα θα δώσει.
Διότι πολλά τα event και σε πολλά από δαύτα πηγαίνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι, που σημαίνει πως από ένα σημείο και μετά τα κριτήρια γίνονται αυστηρότερα για τη μέση τσέπη.
Το live του Σαββάτου ισορρόπησε χαμηλή είσοδο (20 ευρώ και 18 τα early birds) και εξαιρετική καλλιτεχνική ποιοτική γραμμή, καθώς οι headliners βρίσκονται σε μόνιμη ανοδική πορεία και μας επισκέπτονται στα ντουζένια τους, σε ό,τι αφορά το χώρο που εκπροσωπούν. Βασικά, για να το θέσω πιο απλά, το να έρθουν οι All Them Witches στη συγκεκριμένη φάση, μόνο επιτυχία το λες. Κι όταν το πακέτο περιλαμβάνει τους φίλτατους Asteroid, στην παρθενική τους εμφάνιση μετά το τεσσάρων χρόνων διάλειμμά τους, συν τους ανερχόμενους ντόπιους The Noise Figures, τότε το sold out δικαιολογείται.
Έξω από το Gagarin είχαν σχηματιστεί πηγαδάκια, ενώ μέσα ήταν σχετικά χαλαρά όταν οι The Noise Figures ανέβηκαν στη σκηνή, προκειμένου να ζεστάνουν το κοινό, κατά τις 20:30. Δεν είχα ξαναδεί το ντουέτο εν δράση κι οφείλω να πω πως αποτέλεσε ιδανική επιλογή, μιας και ηχητικά ταίριαζαν αρκετά στο υφολογικό ποιόν της βραδιάς.
Για περίπου 40 λεπτά, παρουσίασαν ένα groovy blues κράμα, το οποίο φέρνει στο νου Black Keys, Royal Blood και φυσικά White Stripes, με τους παρευρισκόμενους, οι οποίοι πλήθαιναν όσο περνούσε η ώρα, να βρίσκουν εξαιρετική παρέα για την πρώτη μπίρα.
Η συνέχεια της βραδιάς άνηκε στους Asteroid και παρότι δε με είχαν τρελάνει οι studio δουλειές τους, ομολογώ live είναι πολύ καλύτεροι. Ο drummer της μπάντας, αφότου μαγνητοσκόπησε το κοινό, έβγαλε το παντελόνι του, προκειμένου να δημιουργήσει έξτρα χαλαρωτικές συνθήκες πίσω από τα τύμπανα, ο τζιβάτος μπασίστας εισήλθε στη σκηνή ξυπόλυτος, με μια μυσταγωγική ρόμπα-κιμονό, ενώ ο κιθαρίστας ήταν πιο λιτός, φορώντας απλά ένα καπέλο.
Το σχήμα επιδίδεται σε blues-άτο vintage rock, με κύρια αναφορά τα 70s και φυσικά την ψυχεδελική χροιά τους, κάτι που σημαίνει πως από τις 21:30, που πάτησαν στη σκηνή, και για 75 περίπου λεπτά, δημιούργησαν συνθήκες για ένα ατελείωτο τριπάρισμα.
Κάπου στη μέση, οι Asteroid εύχονται στην εορτάζουσα διοργανώτρια Ελίνα για τα γενέθλιά της και σύσσωμο το Gagarin της τραγουδάει και της εύχεται χρόνια πολλά. Κάπου στην πορεία ακούσαμε κι ένα mini πέρασμα από το “She’s So Heavy” των Beatles, ενώ μάθαμε πως κυκλοφορούν και νέο δίσκο, για τον οποίο δεν έχουν σκεφτεί τίτλο ακόμα.
Η ατμόσφαιρα ήταν καθόλα χίπικη (ό,τι κι αν σημαίνει για τον καθένα αυτό), σε σημείο να αναρωτιέσαι αν το εφέ στη σκηνή είναι όντως καπνού, ή το μηχάνημα βγάζει απευθείας φυτικής καλλιέργειας αέριο. Το ταξίδι τελείωσε με επευφημίες κι ένα μεγάλο χειροκρότημα, δικαιώνοντας την επιλογή της εν λόγω μπάντας ως άτυπο άνοιγμα των headliner.
“Hi, we are All Them Witches from Nashville, Tennessee”
Τα τέσσερα μέλη της μπάντας, με λιτή (σαν στο σπίτι τους) αμφίεση, παίρνουν θέση στη σκηνή. Ο κόσμος ενθουσιασμένος και δικαιολογημένα, μιας και ουδείς περίμενε να δει το εν λόγω συγκρότημα τόσο σύντομα και σε τόσο καλό στάδιο στην καριέρα τους.
Ο ήχος των All Them Witches συνδυάζει τη groovy ψυχεδέλεια και το stoner, φέρνοντας στο νου το παιδί που θα έκαναν οι Kyuss με τους Black Keys, αν την ώρα της σύλληψης άκουγαν The Doors. Δεν είναι αρκετά radio friendly για να παιχτούν από τα ελληνικά FM, αλλά ούτε ιδιαίτερα δύσπεπτοι για να μην μπορείς να τους ακολουθήσεις, ακόμη κι αν δεν έχεις ασχοληθεί ξανά μαζί τους. Μεγάλο ατού αυτό, να τα λέμε γέροι μου!
Το setlist, εύλογα, βασίστηκε περισσότερο στα “Dying Surfer Meets His Maker” και “Lightning at the Door”, δίχως φυσικά να μένει απ’ έξω και το εξαιρετικό “Our Mother Electricity”.
Αναμενόμενος χαμός (στα πλαίσια του ήχου που πρεσβεύει το σχήμα βέβαια) στα “When God Comes Back”, “Dirt Preachers” και “Heavy Like a Witch”, ενώ highlight για το γράφοντα οι αποδώσεις των “The Marriage of Coyote Woman”, “Open Passageways” και “Talisman”. Αξιοσημείωτη και η διασκευή στο “My Middle Name Is the Blues”, του Abner Jay.
Εν ώρα δράσης της μπάντας, έσκασε πάλι στη σκηνή ο drummer των Asteroid, βγάζοντας φωτογραφίες και video από το κοινό και τους All Them Witches. Μορφάρα από τις λίγες ο τύπος!
Από την άλλη, οι All Them Witches ήταν λιγότερο “έξω- καρδιά”, σε σημείο που θα έλεγε κανείς πως ο frontman, Michael Parks, ντρεπόταν, μιας και η επικοινωνία του με το κοινό ήταν λιγοστή και περιορισμένη σε μερικά “geia mas”. Αυτό φυσικά δεν αφαίρεσε κάτι από το ηχητικό πλέγμα που παρουσίασαν, αποδεικνύοντας το γιατί μέσα σε σχετικά μικρό διάστημα, το συγκρότημα έχει κερδίσει τόσους fan.
90 χορταστικά λεπτά, που ναι μεν δεν άλλαξαν το ρου της συναυλιακής ιστορίας στην Ελλάδα, αλλά αποζημίωσαν στο έπακρο όσους βρέθηκαν στο Gagarin, απολαμβάνοντας ένα όνομα που πιθανότατα σε λίγα χρόνια από τώρα θα αποζητούν όσοι δεν ήταν το Σάββατο.
Αντί επιλόγου, μια βραδιά γεμάτη καλή μουσική, που ευτυχώς δεν κούρασε από πλευράς διάρκειας, φέροντας εξαιρετικό billing, προσιτή τιμή και σωστή διοργάνωση. Μελανό σημείο το σχετικά τσιμπημένο merchandise, το οποίο ουσιαστικά έφερε τις online τιμές, κάτι που αποθάρρυνε αρκετούς από την απόκτηση μιας physical κόπιας των δουλειών των σχημάτων.
Photos: Ανδρέας Πανόπουλος/ Christina Alossi
476 
