Ζούμε ήδη παράξενες εποχές και πιθανά να γίνουν ακόμα περισσότερο. Μέσα στο γενικό κλίμα επιφύλαξης (ευγενικά) ή και υστερίας ( για τους ακραίους) λόγω της εξάπλωσης του κορονοϊού, αρχίζουμε να βιώνουμε τις ιδιαίτερες συνθήκες που διαμορφώνει ο φόβος σε πολλές καθημερινές μας πράξεις και εκδηλώσεις. Κάτω από αυτό το περίεργο σύννεφο συντελέστηκε η επιστροφή των Πολωνών prog rockers Riverside στη Θεσσαλονίκη, μετά από απουσία επτά χρόνων.
Μέσα στο γενικό μούδιασμα των ημερών, λίγος κόσμος άρχισε να δίνει το παρών επιφυλακτικά στο “Principal Club Theater”. Τη δύσκολη αποστολή, όχι απλά να μας προϊδεάσουν μουσικά για τους headliners Riverside, αλλά και να μας τραβήξουν από την ταραγμένη σκέψη μας στον θαυμαστό κόσμο της μουσικής, ανέλαβε το κουαρτέτο από τη Θεσσαλονίκη, που ακούει στο όνομα “Movement Of Static”. Περικλείοντας στο όνομά τους την αίσθηση μιας εννοιολογικής σύγκρουσης, οι NoS μετρούν ήδη επτά χρόνια παρουσίας, όσα και η απουσία των Πολωνών για τους οποίους παρατάχθηκαν στη σκηνή του club να μας σπρώξουν στους ήχους της δικής τους νύχτας.
Με αφετηρία τους δυο κιθαρίστες, τον Πάνο και το Δημήτρη, που συνεισφέρουν στα πλήκτρα, ακόμα και στα κρουστά σε στιγμές, και με προσθήκη τον Φώτη στο μπάσο και τον Κώστα στα τύμπανα, κινούνται στον ευρύτερο χώρο του post rock/metal. Μετά το εναρκτήριο EP “Novelty Seekers” του 2016, έχουν ήδη προσφέρει το πρώτο τους άλμπουμ, με τον τίτλο “Naegleria”, το 2018.
Τιμώντας όλες τις βασικές αρχές του post rock, έχοντας έναν ήχο με διαύγεια και παραμένοντας σιωπηλοί σε όλη τη διάρκεια του σετ παραχωρώντας στη μουσική την απόλυτη επικοινωνία, απέδωσαν το “Naegleria” στην ολότητά του.
Εκτελεστικά εξαιρετικοί, οι Θεσσαλονικείς ζωντάνεψαν τις στροφές των τραγουδιών τους με νεύρο και συναίσθημα. Από τα χαμηλότερα ηχητικά κεντήματα των συνθέσεων μέχρι τα υψωμένα κύματα των εκρήξεων και κορυφώσεων, κατάφεραν να αναβιώσουν την ατμόσφαιρα ενός εξαιρετικού δίσκου. Έχουν βέβαια να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα ενός ιδιώματος που μοιάζει αισθητά φυλακισμένο στην εκκίνησή του αρκετά χρόνια πριν. Στις συνθέσεις που οι post metal τοίχοι τους απλώνονταν, υπήρχε μια πολύ πιο έντονη διαφοροποίηση που ενισχύθηκε σε κάποιες από αυτές ακόμα περισσότερο με σκοτεινούς, γοτθικούς, παγωμένους ήχους που άνοιξαν κι άλλο την παλέτα τους. Η συνολική τους εμφάνιση κύλησε νεράκι και με ένα ντεμπούτο που μόνο απαρατήρητο δεν πέρασε στους ακροατές του χώρου, περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια. Οι φίλοι των ήχων αυτών οφείλουν να τσεκάρουν το “Naegleria” άμεσα.
Setlist:
Slowly We Are…
57 084 INICIAL’ 76 16 56 79
The Passage
77 56 01 51 AGGRADACIYA 05 51 55 97
Mountain Of Life
6EQUJ5
80 516 GANOMATIT 21 23 86 25
Diaspasis
93-882-NAIMINA-74-14-35-74
…Fading From Our Existence
Ναι, οι Riverside δεν αξίζουν μόνο τους “300 του Λεωνίδα”. Ναι, οι Riverside μετά από 7 χρόνια απουσίας δεν αξίζει να αναμετρώνται με έναν φονικό ιό και μια δύσκολη αναστάτωση στα ελληνοτουρκικά σύνορα. Ναι, οι Riverside δεν πρέπει να παρουσιάζουν με κάθε επισημότητα τον νέο τους συνοδοιπόρο Maciej Meller σε μια γκρίζα και στενάχωρη συνολική κατάσταση που αιωρούνταν αρχικά στον χώρο.
Όμως… αυτό που υπερίσχυσε στην πράξη, στη δράση επί σκηνής και στον αντίκτυπο στο χώρο μπροστά της, ήταν ο θρίαμβος της μουσικής, της ζωντανής αναπαράστασης της τέχνης, η αποθέωση της ψυχαγωγίας, καθώς είναι παραπάνω από αισθητή η ιαματική αγωγή στην ψυχή μας από τους σπουδαίους αυτούς μουσικούς.
Ξεκινώντας από τον “άψυχο” σύμμαχο, τον ήχο, είναι δύσκολο να βρεθεί ζευγάρι από αυτιά που ήταν μέσα στο χώρο και να υποβάλλει ενστάσεις για οτιδήποτε. Η διαύγεια, η δύναμη και η ισορροπία σε όλη τη διάρκεια της παράστασής τους, ήταν επιπλέον απολαύσεις που πλαισίωσαν μια μεγάλη παράσταση. Όλες οι ειδικές λεπτομέρειες που προσθέτουν στα ευρήματά τους πολυφωνία και βάθος ήταν εκεί, κρυστάλλινες και ξεχωριστές.
Το γκρουπ με βάση το άλμπουμ “Wasteland” του 2018, ξεφύλλισε όλες τις πολύτιμες αποχρώσεις του, γύρισε στις διάφορες εκδοχές του δισκογραφικού του παρελθόντος, έδωσε εντάσεις, λυρισμό, πολυμορφία, και κάθαρση με αυτή την αιώνια μάχη τεχνικής και συναισθήματος που τόσο καλά ξέρουν να κουμαντάρουν.
Θα ξεκινήσω από τον Michal Lapaj, τον άνθρωπο που κρατάει το “key” με την δική του προσωπική εκδοχή πάνω στον ευρύ ρόλο των κήμπορτντς. Η αύρα της μορφής του, ενός ανθρώπου που ζει και διασκεδάζει με την ψυχή του την κάθε στιγμή, το αληθινό χαμόγελο αυτού του ανθρώπου, έχουν κάθε λόγο να ταυτίζονται με την ηχητική του σύμπραξη στο αποτέλεσμα. Ένας από τους πιο ευρηματικούς στον χώρο αυτό, προικισμένος με την αποφυγή των περιττών αλλά και την έμπνευση των μοναδικών ήχων, αναβαθμίζει το ηχητικό αποτέλεσμα. Αν αυτό το εκπληκτικό groove των Riverside στις πιο επιθετικές στιγμές τους, ακούγεται ικανό να παντρέψει ένα περίτεχνο ψυχεδελικό τζαμάρισμα με ένα φίλτρο επίμονου, ηλεκτρονικού beat, είναι γιατί ο Michal έχει το φίλτρο. Όπως ανάλογα έχει και το φτερό του λυρισμού, στις πολύτιμες, εύθραυστες στιγμές που η μουσική ψιθυρίζει να την αφουγκραστείς.
Στο βάθος της εικόνας έχεις τη σταθερά που λέγεται Piotr Kozieradzki, ένας σάρκινος υπολογιστής των εντάσεων, ταχυτήτων και τεχνασμάτων, που θα φροντίσει με ακρίβεια να σε συναρπάσουν οι στροφές τους.
Ο νέος, αλλά ήδη τρία χρόνια στο δρόμο μαζί τους Maciej Meller, με μια σεμνή και αλάνθαστη παρουσία, ίσως να έχει ακόμα πάνω του τη σκιά της τραγικής συγκυρίας που τον οδήγησε εκεί, η ζωή όμως δεν περιμένει κανέναν, η δικαιοσύνη πρέπει να αποδοθεί πάνω στο κυλιόμενο ημερολόγιό της και ο Maciej είναι επίσημα πια ένας τροχός του νέου κεφαλαίου. Όπως ήδη επισημάνθηκε, του άξιζε μια καλύτερη πρώτη συγκυρία στη χώρα μας.
Ο αρχηγός, ο εγκέφαλος βγήκε πάνω να νικήσει. Να νικήσει τα πάντα. Η αυτοπεποίθηση που μοιάζει να έχει σήμερα ξεκινά από τη γεμάτη φαρέτρα του γκρουπ, την πίστη του στη χημεία με τους ανθρώπους του και στη δύναμη της τέχνης. Ο Mariusz Duda ήταν αρκετά δίκαιος και ευγενικός ώστε να αναγνωρίσει το θάρρος και την εμπιστοσύνη αυτών που ήρθαν να μοιραστούν τη νύχτα μαζί τους, παρά να χαλαστεί από τις απουσίες. Με την επικοινωνιακή αυτάρκεια σπουδαίου frontman μας τράβηξε από άσχημες σκέψεις, μας αφύπνισε, έχτισε γρήγορα μια ζεστή οικειότητα, αυτοσαρκάστηκε, μας εξήγησε γιατί οι Riverside είναι κάτι σαν ελιξίριο νεότητας, μας μίλησε για την καρδιά και το μυαλό του prog rock, τα έκανε όλα. Κέντρο του εκφραστικού κόσμου τους, οδήγησε τον ρυθμό, την άνοδο και την πτώση, την κορύφωση και τον ψίθυρο, με τη φωνή, το μπάσο, την ακουστική κιθάρα. Πέρα από την αναμφισβήτητη αξία και σημασία για τον χώρο αυτό, μπορεί να διακρίνει κανείς έναν έμπειρο πια καπετάνιο με εξαιρετικές ισορροπίες σκηνικά, έναν άνθρωπο που ζυγίζει σωστά το κοινό, τις ιδιαιτερότητες, τις διαθέσεις και είναι ικανός να διαχειριστεί αυτές τις λεπτομέρειες σωστά. Δεν τα έχει καταφέρει καθόλου άσχημα ως σήμερα, αφήνοντας με σεβασμό σιγά σιγά τον τραγικό σκόπελο της απώλειας του φίλου και συνοδοιπόρου Piotr Grudzinski.
Η εκπληκτική εμφάνιση των Riverside μοιρασμένη λοιπόν ανάμεσα σε ένα γενναίο πιάτο από το “Wasteland” και ένα είδος “Best Of” όλης της διαδρομής τους, ζωντάνεψε συγκινητικά εκείνα τα σπάνια χρωμοσώματα του πυρήνα τους. Δεν έλειψε ούτε η καρδιά ούτε το μυαλό, μάλλον και τα δυο μαζί έκαναν εξαιρετική παρέα. Όποιος στοιχημάτισε στον ιό, ας μάθει πως έχασε.
Ένα ευγενικό πνεύμα κάπου μακριά από αυτόν τον κόσμο με τις μάσκες και τα αντισηπτικά μαντηλάκια, πρέπει να αισθάνεται πολύ ικανοποιημένο και περήφανο.
Φωτογραφίες: Δημήτρης Κορομηλάς
677 
