Είδος: Progressive rock
Εταιρεία: InsideOut Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 20 Ιανουαρίου 2023
Στις έρευνές του αναφορικά με το θέμα της ταυτότητας, ο Γάλλος ψυχαναλυτής Jacques Lacan είχε προτείνει το θεωρητικό σχήμα που ονόμασε “στάδιο του καθρέφτη”. Τη φάση στη ζωή ενός ανθρώπου (μεταξύ έξι και δεκαοκτώ μηνών) όπου χάρη στο κοίταγμα του ειδώλου του σε έναν καθρέφτη συντελείται το πέρασμα από την αντίληψη ενός αδύναμου, κατακερματισμένου και αδιαχώριστου από τους άλλους και τα αντικείμενα “εγώ” στην πρώτη συγκρότηση εικόνας του εαυτού ως αυτόνομης, αυτοτελούς υπόστασης, αλλά και η σταδιακή μετάβαση από το φαντασιακό στο συμβολικό επίπεδο (της γλώσσας και των κοινωνικών, πολιτισμικών παραμέτρων). Το “ιδανικό εγώ” που βλέπει ο άνθρωπος στον καθρέφτη αφενός τον χαροποιεί, αφετέρου βιώνεται ως “άλλος” και γίνεται πηγή πίεσης, καθώς το υποκείμενο δεν νιώθει και τόσο… ιδανικό. Και κατά κάποιον τρόπο, αυτή η σχέση με το είδωλό μας στον καθρέφτη, υπερβαίνει τη βρεφική ηλικία και μας συνοδεύει σε όλη την ενήλικη ζωή και σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της.
Με την έννοια της ταυτότητας καταπιάνονται και οι Riverside, που επιστρέφουν με το όγδοο full-length album τους “ID.Entity”, έπειτα από πενταετή απουσία και έχοντας πίσω τους μερικά πραγματικά μαύρα βιώματα. Το concept του δίσκου αφορά ερωτήματα σχετικά με την εικόνα του εαυτού: ποιοι είμαστε, είμαστε αυτοί που θέλουμε/μπορούμε να είμαστε, είμαστε αυτοί που νομίζου-με/νομίζουν οι άλλοι, είμαστε το “ιδανικό εγώ” μας, είμαστε ό,τι είμαστε μέσα στο συμβολικό πλαίσιο που παρέχει η γλώσσα, είμαστε ό,τι είμαστε λόγω των κοινωνικών/πολιτισμικών καλουπιών, είμαστε όπως φαινόμαστε στους εκάστοτε “καθρέφτες” (από το κυριολεκτικό κάτοπτρο και το βλέμμα/ιδέα του “άλλου” και των άλλων μέχρι το καθρέφτισμά στους κατασκευασμένους ρόλους ή ακόμα και στο ψηφιακό αποτύπωμά μας).
Όμως, και η μουσική του “ID.Entity” αντανακλά το ενδιαφέρον του συγκροτήματος για το θέμα της ταυτότητάς του. Οι Riverside, εξάλλου, είχαν δηλώσει διά στόματος Mariusz Duda ότι αναζητούσαν να ανακαλύψουν εκ νέου ποιοι είναι έπειτα από το πλήγμα που επέφερε ο πρόωρος χαμός του κιθαρίστα τους Piotr Grudziński. Τώρα η περίοδος του θρήνου και του πένθους φαίνεται να έχει παρέλθει, η μελαγχολία υποχωρεί αισθητά, οι χρωματικοί τόνοι δεν είναι εξουθενωτικά γκρίζοι, το νήμα έχει κοπεί και είναι μάταιο να κυνηγούν να το πιάσουν πάλι, η μπάντα είναι διατεθειμένη να ρισκάρει πηγαίνοντας κόντρα στις προσδοκίες των fans της.
Στις επτά συνθέσεις του album, συνολική διάρκειας περίπου 50 λεπτών, οι Riverside εμφανίζουν την τάση για περισσότερη αμεσότητα από ποτέ, παίζουν με πολλές εναλλαγές μεν, αλλά πάντα μετρημένα, αποδίδουν “σκοτεινά” συναισθήματα, αλλά αυτό που κυριαρχεί είναι ένα ιμπρεσιονιστικό, θερμό και απαλό φως.
Οι επιρροές από το ευρύ φάσμα του prog rock έχουν βαρύνοντα ρόλο, δίχως όμως να διακυβεύεται το προσωπικό στίγμα. Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται να δίνει το “παρών” και η δεκαετία του ’80, μέσω των soft rock και new wave ήχων της. Εγώ, πάντως, θα έλεγα ότι οι αληθινές καταβολές τέτοιων “πειραματισμών” επιστρέφουν και πάλι στο prog rock και στους πιο περιπετειώδεις και ανήσυχους εκπροσώπους του είδους.
Για παράδειγμα, ανιχνεύονται εντονότατες επιρροές από Rush. Παρμένες, ωστόσο, από τις διάφορες περιόδους των Καναδών θρύλων. Οπότε, όταν το εναρκτήριο “Friend or Foe” προτάσσει έναν new wave και synth pop/rock χαρακτήρα, η πραγματική του αφετηρία μάλλον είναι η 1982-87 φάση των Rush, και όταν το “Self-Aware” υιοθετεί ένα οξυδερκώς minimal, radio-friendly και art rock ύφος, πάλι παραπέμπει στους Rush (ίσως και στους The Police), αλλά στην 1980-81 φάση τους.
Βέβαια, εδώ κι εκεί, το μυημένο αφτί θα πιάσει τους Riverside να δανείζονται και να αξιοποιούν στοιχεία από όλη την αφρόκρεμα της prog ιντελιγκέντσιας που επέδειξε ροπή στην αισθαντικότητα, όπως είναι οι Steven Wilson, Peter Gabriel, Daniel Gildenlöw και Jim Matheos.
Το “ID.Entity” είναι γεμάτο με έξυπνες, καλαίσθητες και μεστές prog rock συνθέσεις. Συμπεριλαμβάνει τμήματα που θα κάνουν το prog κοινό να νιώσει ότι το αγκαλιάζουν πάμπολλα κλισέ (με την καλή έννοια, παραδόξως) που έχει αγαπήσει και να αισθανθεί ότι βρήκε μια νέα κυκλοφορία που το βουτά μέσα στο safe zone του, δίχως όμως να υποτιμά τη νοημοσύνη του.
Οι μπασογραμμές του Duda, ουσιαστικές και καλογραμμένες, είναι η απόλυτη ραχοκοκαλιά (και κάτι παραπάνω). Εκτελώντας τραγουδιστικά χρέη, παράλληλα, χρωματίζει κάθε σύνθεση με την εύθραυστη, απαλή και ζεστή χροιά του. Τα πλήκτρα του Łapaj βρίσκονται σε πιο ηγετικό ρόλο από ποτέ άλλοτε και ντύνουν όμορφα τα τραγούδια. Το drumming του Kozieradzki είναι εξαιρετικό, τόσο τεχνικό όσο πρέπει και του αξίζει τουλάχιστον μία ακρόαση του album εστιασμένη αποκλειστικά στα χτυπήματα και τα τέμπο του. Το πιο πρόσφατο μέλος, ο κιθαρίστας Maciej Meller, δεν πέφτει στην παγίδα να αναπαραγάγει στείρα το ύφος του προκατόχου του και εκμεταλλεύεται την αναζήτηση για νέα ταυτότητα των Riverside, συγκυρία που του προσφέρει carte blanche για να βρει τη πατήματά του.
Το νέο έτος ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς για το progressive rock & metal (θυμηθείτε τι σας λέω: έπεται συνέχεια), και οι Πολωνοί progsters κόβουν την κορδέλα. Άρα, χαράς ευαγγέλια για το prog ακροατήριο, που ίσως ένιωσε ριγμένο πέρυσι. Οι Riverside είναι και πάλι εδώ. Αναγκάστηκαν να βρεθούν ξανά στο “στάδιο του καθρέφτη”, αντίκρισαν το είδωλό τους και το είδαν κολοβωμένο, ακριβώς όπως ένιωθαν. Αλλά θέλησαν να έρθουν σε ρήξη με τους πάσας φύσης αντικατοπτρισμούς. Να αναμετρηθούν αποκλειστικά με τις δικές τους βλέψεις και φιλοδοξίες τους. Προσώρας, όλα δείχνουν ότι το στοίχημα θα κερδηθεί. Προτείνω να τους υποδεχτούμε και πάλι· φέρνουν μαζί τους κάτι αληθινά όμορφο.
Official Site: https://riversideband.pl/en/
Facebook: https://www.facebook.com/Riversidepl
Instagram: https://www.instagram.com/riversideband.pl/
603 
