Είδος: Instrumental Rock
Εταιρεία: Frontiers Music
Ημερομηνία: 6 Νοεμβρίου 2020
Άγγιξε πια τα 57 του χρόνια ο ήρωας της κιθάρας από το Pittsburgh της Pennsylvania. Διανύει άλλωστε εδώ και χρόνια μια περίοδο στην οποία δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν, αν και νομίζω πως ποτέ δεν είχε. Περνώντας από το περίφημο Berklee, ο Beach αποδείχτηκε ένας μουσικός με διευρυμένο πεδίο ακουσμάτων και επιδράσεων. Τα πρώτα χρόνια δράσης τον βρίσκουν να σχηματίζει με τον σπουδαίο Kip Winger τους Sahara, που γρήγορα θα μετονομαστούν σε Winger.
Αφήνοντας τα εκπληκτικά διαπιστευτήριά του με μια μπάντα πολύ προικισμένων μουσικών όπως είναι οι τόσο παρεξηγημένοι και υποτιμημένοι από αρκετούς ακροατές, Winger, έχει πια συνδέσει το όνομά του με την ύστερη περίοδο των Whitesnake, τους Dokken, τους Night Ranger και με αμέτρητες περιστασιακές αλλά καθόλου απαρατήρητες συμμετοχές. Φέτος τον απολαύαμε ήδη στο ντεμπούτο με το supergroup των Black Swan, με τον αγέραστο Robin McAuley στο μικρόφωνο. Τώρα όμως ήρθε η στιγμή για μια αδιαπραγμάτευτη ματιά “εκ των έσω”, με ένα αμιγώς παραδοσιακό κιθαριστικό άλμπουμ που θα εξιτάρει άμεσα όλους τους θιασώτες αυτού του είδους.
Με τα πρωταρχικά του θεμέλια να βρίσκονται σε ήρωες των 70’s όπως ο θρυλικός Ronnie Montrose και ο Steve Morse, ο Beach έχει μάθει να σέβεται την αξία της συνθετικής ουσίας και δύναμης που αντανακλάται στον ακροατή από μια ειλικρινή έκφραση αλλά, έχοντας βιώσει και όλη εκείνη την έκρηξη των κιθαριστικών δίσκων και την ανταγωνιστική και πολυεπίπεδη εξέλιξη από τα μέσα των 80’s και μετά, ξέρει πολύ καλά πια να ισορροπεί.
Αν η έναρξη του “Black Magic” είναι παραπάνω απαστράπτουσα και ναρκισσιστική σε αποσπάσματα, παραμένει συμπαγής και δυνατή σαν ιδέα και απόδοση και σίγουρα εντυπωσιάζει τον εραστή της κιθάρας και των ανάλογων άλμπουμ. Το πόσο πολυσχιδής, ευρηματικός και ταλαντούχος είναι ο Beach όμως, αρχίζει να ξεδιπλώνεται άμεσα από το πιο αργό και έντονα funky “Little Robots”, μια διάθεση που συναντάται και αλλού. Πρώτο παράδειγμα το εξαιρετικό groovy και απαιτητικό “Attack Of The Massive”, με έντονα και fusion στοιχεία, εκπληκτική παρουσία από τον John Hall στο μπάσο και τον Robert Langley στα τύμπανα. Το διαδέχεται ιδανικά το ταξιδιάρικο “The Way Home”, με ιδανικές funk και jazz αποχρώσεις, που μεταλλάσσεται τόσο αρμονικά στις διαθέσεις και καταφέρνει να αφήσει και τους χώρους να οργιάσει ο Beach.
Βέβαια πριν από αυτά, έχουμε ήδη μαγευτεί από το άμεσο χάδι του “Infinito 1122”, ένα συναισθηματικό και νοσταλγικό διαμάντι που σε τρυπά γλυκά και μοιράζεται σε κολλητικά lead θέματα αλλά και όμορφα εμβόλιμα ριφ, ένα κομψοτέχνημα που θα σε τραβήξει πολλές φορές πάνω του ξανά. Ενδιαφέρουσα η σύμπραξη του Beach με το πιάνο του γνωστού Ιταλού τραγουδιστή και πολυοργανίστα Michele Luppi στο εκκεντρικό αλλά και πολυπρόσωπο “Aurora Borealis”. Το “Whiplash” έχει και αυτό τα εφόδια να γίνει εμμονική παγίδα, στο ευδιάθετο και αναπλαστικό “Hawkdance” συναντάμε τα πιο ενδιαφέροντα Keyboards του άλμπουμ, ενώ το δυναμικό hard και blues “Cutting Loose”, με πολύ όμορφες λεπτομέρειες, θα μπορούσε άνετα να ξεκουράζει τον Coverdale σε κάποια συναυλία των Whitesnake. Η έξοδος του “Sea Of Tranquility” ακούγεται σαν μια ήρεμη, ελεγχόμενη αναθεώρηση, μια κίνηση φανερής ικανοποίησης που κλείνει με αυτάρκεια το λεύκωμα της ματιάς εκ των έσω.
Αν σε κάποια τρελή φαντασία υπήρχε ένας τύπος που μπορούσε να συνδέσει τη δεξιοτεχνία με την ουσία και να προσφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα, ο άνθρωπος αυτός θα βρισκόταν πολύ κοντά σε αυτό το ζητούμενο. Δεν προκαλεί έκπληξη βέβαια για όσους τον παρακολουθούν συστηματικά και γνωρίζουν τον απίστευτο έλεγχο που έχει απέναντι στις παγίδες της επιβεβαίωσης.
Όπως θα λέγαμε σε κάποιες άλλες εποχές, δίσκος χωρίς φωνητικά ακόμα και για ακροατές που βαριούνται αυτό το είδος…
Facebook: https://www.facebook.com/RebBeach
Instagram: https://www.instagram.com/rebbeachofficial/
457 
