Πηγαίνοντας στο Fuzz, ήμουν σχεδόν σίγουρος για το τι (και ποιους) θα συναντήσω και ήξερα τι να περιμένω, μιας και θα ήταν η τέταρτη φορά που βλέπω τους New Model Army.
Το γεγονός αυτό όμως δεν μείωσε καθόλου τον ενθουσιασμό μου, καθώς εδώ είχαμε να κάνουμε με μια γιορτή, και οι γιορτές αυτές είναι πάντα ξεχωριστές. 40 χρόνια είναι αυτά…
Το πάρτι ξεκίνησε με μια μισάωρη καθυστέρηση (όπως κάθε σωστό πάρτι), γύρω στις 21.30 όταν και ανέβηκαν στην σκηνή οι Kidney Black, ένα τρόπον τινά supergroup από μέλη των Earthbound, Semen of the Sun και Raindogs.
Άξιζε η αναμονή, καθώς το αθηναϊκό σχήμα ξεκίνησε με το πόδι στο πανκογκραντζογκάζι, και δεν το πήρε από κει. Το μοναδικό αρνητικό ήταν η αρκετά χαμηλή ένταση της φωνής, που κρυβότανε (μην πω θαβότανε) αρκετά κάτω απ’ την μουσική.
Έπαιξαν στο σύνολό του το εξαιρετικό παρθενικό τους EP, Lychnopolis Sessions, που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του ’21 (Μαρσελοκριτική εδώ), και συγκεκριμένα τα “String Mistake”, “Change”, “The Promise”, “Wipers” (οι επιρροές δεν κρύβονται), “Never be the Same” και “Overloaded” (κομμάτι που έκλεισε το set τους), καθώς και μερικά καινούρια.
Οι Kidney Black μας χαιρέτησαν γύρω στις δέκα, με το Fuzz πλέον να έχει γεμίσει και να περιμένει να υποδεχτεί τους εμβληματικούς Βρετανούς.
Ένα πράγμα έγινε ξεκάθαρο από την πρώτη κιόλας στιγμή που πάτησαν στην σκηνή, και από το πρώτο κιόλας κομμάτι (“Christian Militia”). Δεν ήρθαν για να είναι διεκπαιρεωτικοί, να ξεπετάξουν ή οτιδήποτε τέτοιο.
Το μάτι του Sullivan γυάλιζε, και όλοι του οι συμπαίκτες έμοιαζαν να απολαμβάνουν κάθε στιγμή που βρίσκονταν μπροστά μας, όπως κι εμείς απολαμβάναμε κάθε δευτερόλεπτο της εμφάνισής τους. Μας είπαν αυτό που ξέραμε, πως η βραδιά θα είναι μια γιορτή της ιστορίας της μπάντας, από την αρχή μέχρι το τώρα της, σε random σειρά. “Lust for Power”, αγαπημένο “Never Arriving” και μεγάλο ξέσπασμα στο σαρωτικό “Here Comes the War”.
Προλογίζοντας το “1984”, ο Sullivan περιέγραψε πως ένα τραγούδι που γράφτηκε πριν τόσα χρόνια και κάτω από (ίσως και όχι τόσο) διαφορετικές κοινωνικές συνθήκες, μοιάζει ακόμα επίκαιρο (πράγμα που ισχύει και για το βιβλίο του Orwell άλλωστε).
Ένα από τα εντυπωσιακότερα στιγμιότυπα της βραδιάς (που μάλιστα συνέβη δύο φορές κατά την διάρκειά της) έλαβε χώρα κατά το “Where I am”, όπου ένας μεγάλος μύστης ανέβηκε στις πλάτες και στα χέρια των φίλων του και στάθηκε όρθιος α λα Iggy Pop με ισορροπία που θα ζήλευε και ο Ντάνιελ Λαρούσο εκεί που κάνει τον γερανό (και όχι τον πελαργό) στα παλούκια.
Ο Sullivan συχνά-πυκνά επέστρεφε στα πολιτικοκοινωνικά σχόλια, καταλήγοντας βέβαια πως προτιμάει να αφήνει τα κομμάτια –όπως το “Angry Planet”- να μιλήσουν (κι εμείς Justin). Μας είπε και μια ενδιαφέρουσα ιστορία για κάποια μπλουζάκια που βρίσκοντας στο merch, τα οποία είχαν τυπωθεί στα τούρκικα με κακομεταφρασμένους –όπως ο ίδιος τόνισε- στίχους στην προηγούμενη εμφάνισή τους στην γειτονική χώρα μερικές ημέρες πριν, και ότι του είπανε πως είναι τρελό να θέλει να τα πουλήσει εδώ λόγω της ιστορίας των δυο χωρών. Δεν έδωσε καμία σημασία, και καλά έκανε. Δεν νομίζω να υπήρχε άνθρωπος στο Fuzz που να είχε τέτοια θέματα, και αν υπήρχε μάλλον δεν ήξερε ποια μπάντα πήγε να δει.
Χαμούλης και στα αγαπημένα “Vagabonds” και “The Hunt”, και γύρω στις δώδεκα το συγκρότημα φεύγει απ’ την σκηνή, για να επιστρέψει λίγο μετά, καθώς όπως θυμηθήκανε, μας έχουν υποσχεθεί διπλό σετ.
Μικρότερο σε διάρκεια το δεύτερο μέρος, αλλά ήταν χορταστικότατο. Λατρεμένο “Green and Gray”, “Inheritance”, “No Rest” και κάπου στις 12.30 o Sullivan μας ανακοινώνει ότι όπως άνοιξαν με το πρώτο κομμάτι του πρώτου τους δίσκου, έτσι και θα κλείσουν με το πρώτο τραγούδι που έγραψαν, το “Betcha”.
Αυτό λοιπόν που καθιστά τις γιορτές αυτές ξεχωριστές είναι η οικογενειακή ατμόσφαιρα που επικρατεί. Φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι γίνονται ένα κουβάρι (είτε υποθετικό, είτε κυριολεκτικό) για να γιορτάσουν αυτό που τους ενώνει. Τη μουσική ενός συγκροτήματος που έχει μπει για τα καλά στην καρδιά του ελληνικού (και όχι μόνο, προφανώς) κοινού. Δεν είναι καθόλου δεδομένο αυτό, και δεν το συναντάς εύκολα. Ε, δεν γίνεται παρά να φύγεις γεμάτος και χαμογελαστός από μια τέτοια εμπειρία.
Ελπίζουμε όλοι πως η υπόσχεση του Sullivan να επιστρέψουν γρήγορα να είναι αληθινή, και το μάτι του να γυαλίζει πάλι με την ίδια λαχτάρα όπως το βράδυ της Παρασκευής.
Όχι πως υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία.
photos: Δέσποινα Σταματάκη
467 
