“Πολλές ώρες και ημέρες πέρασαν, σαν τους φίλους που έφυγαν, μια θολή εικόνα”.
Katatonia. My Dying Bride. Psychotic Waltz. Είχα, έχω και θα έχω πολλούς λόγους να χαίρομαι για κυκλοφορίες του 2020. Όμως την μεγαλύτερη λαχτάρα την είχα για την νέα δισκογραφική κατάθεση των δικών μας Λευκή Συμφωνία, 24 χρόνια μετά από το υπέροχο “Χρώματα” του 1996.
Οι Λευκή Συμφωνία έχουν γράψει τις δικές τους σελίδες στην ιστορία του σκοτεινού ήχου, χωρίς ταμπέλες, χωρίς σύνορα, με προσωπικότητα. Τα τέσσερα albums της δεκαετίας κατά την οποία η μπάντα κράτησε συντροφιά (1986-1996), είναι διαμάντια πάθους, μελαγχολικής ποίησης και ιδιαίτερης αύρας, ορόσημα για πολλούς από εμάς που μεγαλώσαμε εκείνη την εποχή, σε αυτή τη χώρα…
Εδώ και δύο χρόνια, ο Θοδωρής Δημητρίου (φωνή, στίχοι, σύνθεση) μαζί με τον Διογένη Χατζηστεφανίδη (μπάσο, σύνθεση), ζωντανεύουν μαγικές στιγμές εκείνης της δεκαετίας, με συναυλίες και touring, δίνοντας επίσημα αναπνοή στην Λευκή Συμφωνία, ανακοινώνοντας και τη δισκογραφική τους επιστροφή με το πέμπτο album, με τίτλο “Σαν Τον ‘Ηλιο”.
“Χρειάζομαι ένα καινούργιο μέρος να ζήσω, να μπορούσα να μην κοιτάξω πάλι πίσω, να γίνω σαν τον ήλιο, να έρχομαι να φεύγω”.
Ο “Ήλιος” της μπάντας, που πέρα από τον Θοδωρή και τον Διογένη, πλαισιώνεται από τον Κώστα Μιχαλό στις κιθάρες και τον Βαγγέλη Τσιμπλάκη, είναι σκοτεινός και εκπέμπει το πιο υπέροχο φως και χρώμα που υπάρχει. Δέκα κοσμήματα, δέκα τραγούδια που πληρούν την πιο βασική προδιαγραφή για μια δισκάρα: δεν υπάρχουν fillers, δεν κάνουν κοιλιά, είναι και τα δέκα ξεχωριστές στιγμές, ξεχωριστές ιστορίες μελαγχολίας και θλίψης, μέσα σε ένα ουράνιο σώμα, έναν Ήλιο που ρίχνει φως στις σκοτεινές γωνίες των ψυχών μας.
Το σοκ έρχεται με την πρώτη νότα του τραγουδιού που ανοίγει το album, το single “Μέχρι Τον Θάνατο”, το οποίο είχε προηγηθεί μήνες και εγώ προσωπικά άκουγα 5 φορές την μέρα, κάθε μέρα μέχρι την κυκλοφορία της ολοκληρωμένης δουλειάς τους. Ένα έπος που έδειξε το νέο πρόσωπο των Λευκή Συμφωνία: πιο σκοτεινό από ποτέ, με ένα rhythm section – καταπέλτη, αφού οι ρυθμοί και το groove σε χτυπούν στο στέρνο δίχως αύριο, με μελωδίες που σου μένουν όλες στο μυαλό από την πρώτη κιόλας ακρόαση και ένας Θοδωρής πιο ανατριχιαστικός από ποτέ, αφού η ωριμότητά του έχει παντρευτεί με το πάθος και τον μοναδικό τρόπο που είχε πάντα στο τραγούδι του, δίνοντας ένα απόλυτα στοιχειωμένο αποτέλεσμα που προκαλεί δέος.
Ναι, μιλάω τόση ώρα για ένα τραγούδι. Και σε αυτό το επίπεδο είναι ολόκληρο το album.
“To φως τελειώνει πεθαίνει, βλέπω τη μέρα καθώς πνίγεται στη θάλασσα, όλα αυτά τα νεκρά καλοκαίρια στα μάτια κάθε γενιάς που θα’ρθεί”.
Δεν υπάρχει τραγούδι που να μην είναι 100% Λευκή Συμφωνία. Όλες οι αναμνήσεις από το 1986 – 1996 έρχονται πίσω, ολοζώντανες, κι όμως το “Σαν Τον Ήλιο” πατάει στο παρόν και το μέλλον, όπως άλλωστε κάθε κυκλοφορία της μπάντας μέχρι σήμερα. Εδώ όμως, η παραγωγή, η μίξη και το mastering του Έκτορα Τσολάκη, είναι ακόμα πιο απολαυστικά, δίνει το βάθος και την ένταση που χρειάζονται αυτά τα τραγούδια για να αναπνεύσουν σωστά και να φωλιάσουν στο DNA μας.
Μέσα στην θάλασσα από νότες που η μια είναι ομορφότερη από την άλλη, ξεχώρισα (εκτός του “Μέχρι Τον Θάνατο”) το επιβλητικό “Όνειρο Μέσα Σε Όνειρο” (μελοποίηση του ποιήματος του Poe), το γεμάτο απόγνωση “Χρόνια Σιωπηλά” με το αντίστοιχο υπέροχο video – τραγούδια που τα διέπει ένα υπέροχο, νοσταλγικό άρωμα από The Cure, Chameleons και New Model Army και τα δύο ακόμα πιο μαύρα, πνιγμένα στην άβυσσο αριστουργήματα “Μήνυμα” και το κλείσιμο αυλαίας “Εκεί Που Ο Άνεμος Ρωτάει Για Εσένα”, που μου έφεραν στο νου τους πιο πρόσφατους Katatonia – και όσον αφορά στους στίχους, αν άνθρωπος δεν λυγίσει με τα λόγια του Θοδωρή, ενδεχομένως να μην μπορεί να νιώσει τίποτα γενικότερα, εγώ από την άλλη με θεωρώ τυχερό που πονάω κάθε φορά που τους διαβάζω και τον ευχαριστώ που με αυτόν τον τρόπο με βοηθάει να συνειδητοποιώ πως είμαι ζωντανός.
Είναι οι Λευκή Συμφωνία, η επιστροφή της χρονιάς? Σίγουρα. Είναι το “Σαν Τον Ήλιο”, το καλύτερο album της καριέρας τους? Απόλυτα. Είναι αυτή η κατάθεση ψυχής, μια από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες του 2020? Ξεκάθαρα.
Ευχαριστούμε που γυρίσατε για να πλουτίσετε με συναισθήματα την μέση ηλικία μας όπως την εφηβεία μας, Λευκοί Άγγελοι.
“Σβήσε το χρώμα από τα μάτια μου, σβήσε το μέλλον, σβήσε το φως, η καρδιά μου απόμεινε ένας πλανήτης νεκρός”.
https://lefkisymphonia.gr
https://labyrinthofthoughts.gr
https://www.thelabtshirtathens.com/the-lab-records/
1191 
