Συναυλιακός αναβρασμός υπήρξε στην Αθήνα το τριήμερο που προηγήθηκε, για μας όμως ο παλμός χτυπούσε στο Κύτταρο και στο Demons Gate Festival, όπου υποδέχεται μία πληθώρα συγκροτημάτων με τους The Obsessed να μας επισκέπτονται για πρώτη φορά στα πλαίσια της ευρωπαϊκής τους περιοδείας.
Οι δαιμονικές πύλες άνοιξαν και μας υποδέχτηκαν νωρίς σχετικά το απόγευμα του Σαββάτου, και ενώ περιμέναμε να γίνουμε “δαιμόνων βρώσις”, με τη λιγοστή προσέλευση ούτε starter γεύμα δεν γινόμασταν, και η αλήθεια είναι ότι (κατά την προσωπική μου άποψη) ούτε στην πορεία άλλαξε ριζικά η κατάσταση παρά μόνο λίγο πριν την εμφάνιση του Wino και της παρέας του. Είναι κάπως λυπηρό πάντως να υπάρχουν στο χώρο περισσότερα press και photo πάσα (ειδικά στην αρχή), παρά θεατές. Ειδικά για μία τόσο καλοστημένη και άκρως επαγγελματική διοργάνωση, πράγμα που σπανίζει στις μέρες μας.
Η αυλαία άνοιξε με μία μικρή απόκλιση από τη προγραμματισμένη ώρα έναρξης και η νεοσύστατη μπάντα των Blax από την γείτονα Ιταλία ανέβηκε στη σκηνή. Το συγκρότημα οφείλει πολλά στους κυρίους Vincent Fournier και Arthur Brown για το αισθητικό κομμάτι και την εικαστική παρέμβαση, ενώ ηχητικά κατευθύνεται σε Goth ηχητικά μονοπάτια κάπου διασταυρωμένα με το 80s Hard Rock. Κάποιες στιγμές αισθανόμουν και μία ανεπαίσθητη ομοιότητα με τους μεταγενέστερους Paradise Lost. Μέσα στο set τους κατάφεραν και χώρεσαν δέκα κομμάτια από το “Meravilia” δίσκο τους, και με εύθυμη διάθεση απέδωσαν το Hard Goth τους όπως το αποκαλούν και οι ίδιοι. ‘Έχουν αρκετά να δώσουν σε ένα ιδίωμα που τείνει να χαθεί και ζητάει κάτι φρέσκο απεγνωσμένα.
Setlist
-Rules of Meravilia
-Our Brain Conditions
-Raining Words
-Eva’s Eden
-My Poker’s Room
-My White Widow
-Psycho Killer
-Party of Little Giants
-The Queen of My Heroine
-Shady Life
Υπό τους ήχους του King Diamond και μετά τις απαραίτητες προετοιμασίες, οι δικοί μας Agnes Vein έκαναν αισθητή την παρουσία τους πάνω στη σκηνή με τον όγκο και τη βαρύτητα που τους διακρίνει. Οι Θεσσαλονικείς σκοτείνιασαν νωρίτερα το απόγευμα μας, φέρνοντας μαζί τους το βαρύ κλίμα από τα βόρεια και μία αίσθηση μούχλας και υγρασίας. Το μπλουζάκι Tom Jones ερχόταν σε εκ διαμέτρου αντίθεση με την ηχητική ταυτότητα της μπάντας. Μέσα από πέντε συνθέσεις, οι δύο από το τελευταίο του πόνημα “Deathcall” μας κέρασαν ηχητική Doom μπουγάτσα με γέμιση από Black και Post Metal συστατικά, με καψαλισμένη κρούστα και πασπαλισμένη με μουχλιασμένη άχνη, έτσι για να πικρίζει την επίγευση. Στα ατμοσφαιρικά τους στοιχεία ήταν ιδιαίτερα ταξιδιάρικα και αφηνόσουν, έως ότου τα υπέρβαρα blackened riffs τους, υπό τους χτύπους των τυμπάνων σε καταπλάκωσαν σαν ταφόπλακα. Θα θέλαμε να παίξουν λίγο έως πολύ παραπάνω σίγουρα, αλλά στα πλαίσια ενός φεστιβάλ κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο, οπότε αναμονή μέχρι την επόμενη εμφάνισή τους.
Setlist
-Melkor
-Soulship
-Rara Null
-Sovereign Star
-Vultures Hymn
Refill στα ποτήρια με ισοτονική μπύρα για τη συνέχεια και next in Line, οι Obsidian Sea. Αν έβλεπες απλά μόνο τους δύο μαυροφορεμένους μαυροπουκαμισάδες, θα είκαζες ότι προέρχονται από την λεβεντογέννα Κρήτη, ειδικά αν φόραγαν και σαρίκι, την ίδια στιγμή που ο Anton θύμιζε βουκολικό ποιητή ελέω της ποιμενικής ενδυματικής επιλογής. Όμως οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική.
Το τρίο προέρχεται από τη Βουλγαρία και εμπνέεται στιχουργικά από απόκοσμες ιστορίες και μύθους εξυμνώντας τη φαντασία, εν αντιθέση με τον ρηχό κόσμο που ζούμε. Διότι ηχητικά το Σαμπαθικό στοιχείο με δόσεις από NWOBHM τους χαρακτηρίζει απόλυτα. Δεν είναι τυχαίο το Judas Priest μπλουζάκι που φόραγε ο Anton και φάνηκε αργότερα όταν έκατσε σαν θεατής στο κοινό. Κάνοντας πραγματικότητα τον τίτλο του τελευταίου τους δίσκου “Pathos”, απέδωσαν με πάθος το Doom Metal τους με τις Stoner απολήξεις και κέρδισαν επάξια το κοινό, που σιγά σιγά μαζευόταν.
Το τέλος την εμφάνισης των Obsidian Sea σηματοδότησε τις προετοιμασίες για την εμφάνιση των Aherusia, όπου και βρήκαμε λίγο χρόνο για βόλτα στο merch stand όπου είχε αρκετά καλούδια για να αφήσεις τον οβολό σου. Η εφταμελής μπάντα πήρε θέση στη σκηνή και από το έναυσμα ένιωθες πως και πόσο ωραία και ταιριαστά η παράδοση περιπλέκεται με την ακραία μουσική. Ποτέ ξανά οι λαογραφικές μας ιστορίες δεν πήραν σάρκα και οστά τόσο ζωντανά, όσο το βράδυ του Σαββάτου. Θα σταθώ στο σχόλιο της φίλης Έφης για την Ιόνη, που τις ανέσυρε θύμησες της Μαρίζας Κώχ φυσιογνωμικά και θα συμπληρώσω και Liv Kristine Espenæs ως προς την φωνητική προσέγγιση.
Μέσα από τις απαγγελίες της και τα φωνητικά της, και ιδιαίτερα με τα πολυφωνικά περάσματα, που έβρισκαν μία υπέροχη κοινή συναίνεση με τα Thrash/Black riffs, με τον Γιώργο έδιναν ζωντάνια στους στίχους και τις ιστορίες. Πραγματικά η μπάντα έδωσε κέφι σε μία “πεθαμένη” (για το Doom του ιδιώματος αναφέρομαι, για να μην παρεξηγηθώ) βραδιά και το κοινό ανταποκρίθηκε κάπως στις προσδοκίες και το κάλεσμα του συγκροτήματος.
Κατά κύριο λόγο αρκέστηκαν στην τελευταία τους περσινή κυκλοφορία και μας μετέδωσαν νότες ελπίδας και φωτός μέσα από τη μουσική τους και την εμφάνισή τους. Πολλά συγχαρητήρια στα παιδιά και στο λαλίστατο Γιώργο για την τόσο στοχευμένη ομιλία στα κενά μεταξύ των κομματιών. Μακάρι όλοι να σκεφτόμασταν έτσι, διότι θα είχαμε ένα καλύτερο κόσμο να ζούμε. Βέβαια ποτέ δεν είναι αργά και η μουσική μπορεί να κάνει το θαύμα της.
Ως προς την συνέχεια, δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερη μετάβαση για το επόμενο act τους Ιρλανδούς Darkest Era, καθώς η εγχώρια παράδοση δίνει τη σκυτάλη στην Ιρλανδική. Οι πρώτες νότες του παραδοσιακού εισαγωγικού, βρίσκουν τα πέντε ξωτικά πάνω στη σκηνή έτοιμα για να αναλάβουν δράση. Δεν ξέρω αν διανύουμε την πιο μαύρη περίοδο της ιστορίας μας σαν ανθρωπότητα μιλώντας, αλλά οι Darkest Era έχουν καταφέρει να μετουσιώσουν αυτό το συναίσθημα στη μουσική τους.
Τα μελωδικά τους περάσματα εκκρίνουν αισθήματα ελπίδας και ευτυχίας και σε γαληνεύουν, όμως δυστυχώς δεν διαρκούν πολύ και δίνουν χώρο στα σκοτεινά συναισθήματα που υπερτερούν και τα επισκιάζουν, καθώς αποτυπώνονται μέσα από το Doom Death τους. Η μουσική τους είναι ωδή στην ιερή Doom Death τριάδα, και θα συμπληρώσω και τους συμπατριώτες τους Primordial και Mourning Beloveth στην εξίσωση, με ολίγον τι από Ereb Altor. Σε αυτό συνεπικουρεί και η επική χροιά του τραγουδιστή, ο οποίος υπήρχαν και στιγμές που έφερνε κατά νου και τον “θείο Bruce”. Η παρουσία τους στη σκηνή τα είχε όλα, από λυρικότητα και Blastbeats, μέχρι δισολίες και με αυτόν τον τρόπο μας χάρισε μία ακραία εμφάνιση με την καλή έννοια από μουσική άποψη. Για αυτό η δικαιολογημένη θέση τους κάτω από τον headliner καθώς και το χειροκρότημα που απέσπασαν τα μαρτυρούσε όλα.
Θα μπορούσαν να βάλουν δύσκολα σε οποιονδήποτε μετά από αυτούς το μόνο σίγουρο. Όμως αν λέγεσαι Scott “Wino” Weinrich και έχεις φάει το δρόμο με το κουτάλι και έχεις οργώσει σκηνές ανά την υφήλιο δεν χαμπαριάζεις τίποτα. Λίγο πριν τις 23:00 ο πατριάρχης του Doom και εμβληματική περσόνα της underground Hard Rock (όπως ο ίδιος συνηθίζει να αποκαλεί τη μουσική του) παίρνει ανά χείρας την εξάχορδη “ερωμένη” του και με ένα απλό ”Καλησπέρα Αθήνα” μας καλωσορίζει στον μαγικό του κόσμο. “Sodden Jackal” και “Climate of Despair” με τον ξερό και ακατέργαστο ήχο τους, straight in our faces and through our veins. Αν για κάθε riff που έπαιζε σε όλη του την πορεία μάζευε λεφτά από τα Headbanging του κόσμου στο κοινό, θα ήταν σίγουρα πάμπλουτος. Όμως επέλεξε τον μη εμπορικό δρόμο αλλά τον μοναχικό του καλλιτέχνη που πασχίζει για να επιβιώσει προς κάτι καλύτερο. Αυτό τον κάνει γνήσιο άνθρωπο και η μουσική του είναι αυθεντική και την ασπάζεσαι ολοκληρωτικά.
“Hiding Mask” από το Lunar Womb και “Streetside” από το all time classic “Church Within” για τη συνέχεια, με τα κεφάλια του κόσμου να αποκτούν έντονη ρυθμικότητα, καθώς το ένα riff διαδέχεται το άλλο σε διαγωνισμό επιλογής του υπέρτατου, πράγμα φυσικά αδύνατο δεδομένου ότι όλα είναι κορυφαία. Είχα παρακολουθήσει στο Roadburn του 2012 την μπάντα με την κλασική σύνθεση, με τον Guy Pinhas και τον Greg Rodgers (στα πλαίσια της τότε επανασύνδεσης), και οφείλω να ομολογήσω πως η τωρινή παρέα των μουσικών που πλαισιώνει το Wino έχει να δώσει πολλά και είναι αρκετά υποσχόμενη για μεγάλα πράγματα, κάτι που καθιστά την αναμονή μέχρι τον Φεβρουάριο και την κυκλοφορία του καινούργιου δίσκου “Gilded Sorrow”, επίπονη διαδικασία. Βέβαια όπως έχουμε πει, η υπομονή είναι αρετή και συν τοις άλλοις έχουμε όλη τη δισκογραφία του να μας συντροφεύει. Αξίζει πάντως να ειπωθεί πως το ακυκλοφόρητο ακόμα “Stoned Back To The Bomb Age” όπου μας έπαιξαν προμηνύει ένα δίσκο άξιο συνεχιστή της μουσικής κληρονομιάς του με την πιστοποίηση του Hand of Doom.
Η εναλλαγή μεταξύ των νεώτερων κομματιών, όπως το “Punk Crusher” και των κλασικών “Blood Lightning”, “Protect And to Serve” και “Decimation” υφίσταται με μία ωραία μετάβαση του να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι, όσο πίνουν την μπύρα τους και μοιράζονται τον “άγιο καπνό” τους λατρεύοντας τον επί σκηνής θεό τους. Ο riff master Wino μας βάφτισε μεταφορικά με τα τραγούδια του εκ νέου στον πατροπαραδοτο Doom ήχο με τον ανορθόδοξο τρόπο, αλλά και κυριολεκτικά με το σάλιο του (holy water ένα πράγμα) όσους βρισκόμασταν μπροστά στην σκηνή, καθώς οι σιελογόνοι αδένες του έκαναν πάρτι. Ίσως αυτό είναι άλλο ένα Punk στοιχείο της προσωπικότητας, ποιος ξέρει;
Η βραδιά κύλησε με τον καλύτερο τρόπο με την μπάντα να αποδίδει τις κλασικές επιτυχίες “Endless Circles”, “Skybone”, “The Way She Fly” με άκρως επιτυχημένο τρόπο και εγγυημένο αποτέλεσμα με τον Wino να ξεδιπλώνει τις καλλιτεχνικές του αρετές στο εκτελεστικό κομμάτι, αλλά και στο coach-ρισμα των υπολοίπων οι οποίοι σαν μαθητές έκατσαν στον καλύτερο δάσκαλο για καλή τους τύχη.
Επειδή όμως δυστυχώς όλα τα ωραία κάποτε φτάνουν στο τέλος τους (μέχρι να έρθουν τα επόμενα), με το “Brother Blue Steel” έπεσε η αυλαία της πρώτης μέρας του Demons Gate Festival , με τον πιο εκκωφαντικό και ιδανικό τρόπο. Και για να κάνουμε τη σούμα (όχι αυτή που έφτιαξε ο Γιώργος από τους Aherusia) της βραδιάς, γίναμε μάρτυρες μιας εκπληκτικής πρώτης μέρας, με μία εμφάνιση από τους Obsessed που θα μνημονεύεται για πολλούς λόγους.
Γεμάτοι από ήχους και συναισθήματα αποχωρήσαμε από το Κύτταρο, ανανεώνοντας βέβαια το ραντεβού μας για την επόμενη μέρα και την αποκλειστική ακουστική εμφάνιση σε συνδυασμό με την πρώτη προβολή του ντοκιμαντέρ “Wino”.
Setlist
-Sodden Jackal
-Climate of Despair
-Hiding Mask
-Streetside Jam/Streetside
-Punk Crusher
-Blind Lightning
-Streamlined
-Protect and To Serve
-Decimation
-Endless Circles
-Skybone
-The Way She Fly
-Lost Sun Dance (Spirit Caravan Cover)
-Brother Blue Steel
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
602 
