Είδος: Progressive metal, technical thrash/death metal
Εταιρεία: InsideOut Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 17 Ιουνίου
Βρε τον Charlie! Τον ήξερα ως κιθαρίστα των Άγγλων progsters Haken, αλλά δεν τον είχα για τυπά με λόξα για τη γεωλογία και την παλαιοντολογία. Μάλιστα, έχει και αντίστοιχες σπουδές. Και το σκάλωμά του είναι τόσο μεγάλο, που αποτελεί και τη βάση της πρώτης solo δουλειάς του.
Το “Tiktaalika” ο Griffiths το εμπνεύστηκε από ένα πλάσμα της Δεβόνιας περιόδου, το τικτααλίκ, που έζησε περίπου 375 εκατομμύρια έτη παλιότερα και πλέον θεωρείται ο ενδιάμεσος κρίκος ανάμεσα στα ψάρια και στα πρώτα τετράποδα, χερσαία ζώα. Πήρε, λοιπόν, τον ενθουσιασμό του για τις γνώσεις που εξήγαγε η επιστήμη από το απολίθωμα του τικτααλίκ και τις πάντρεψε με την αγάπη του για το Bay Area thrash των ‘80s και το tech death των ‘90s, μπλεντάροντάς τα όλα μαζί, με γνώμονα το προσωπικό του prog μουσικό φίλτρο.
Στις εννιά συνθέσεις του album, εκτός από τις κιθάρες, ο Griffiths έχει αναλάβει το μπάσο και τα πλήκτρα, ενώ κάνει και μια απόπειρα να τραγουδήσει. Tα τυμπανιστικά μέρη έγραψε ο Darby Todd (Devin Townsend), σε αρκετά σημεία ακούγονται keyboards από τον Jordan Rudess και ο Rob Townsend (Steve Hackett) έχει συμβάλει με το σαξόφωνό του. Εντυπωσιακά είναι και τα ονόματα των καλεσμένων που δάνεισαν τις φωνές τους στα τραγούδια του Griffiths: Tommy Rodgers (Between the Buried and Me), Danïel de Jongh (Textures), Vladimir Lalić (Organised Chaos) και Neil Purdy (Luna’s Call).
Σε αντίθεση με πολλές solo κιθαριστικές δουλειές, ο Griffiths δεν κυκλοφορεί έναν δίσκο με guitar hero προσέγγιση τίγκα στο shredding. Προσπάθησε να γράψει ολοκληρωμένες συνθέσεις, που τιμούν τα extreme metal ακούσματά του, ενώ σίγουρα θα συμπεριέλαβε και ιδέες που είχε στοκάρει επειδή δεν χωρούσαν στο πλαίσιο των Haken.
Στο “Tiktaalika” ο Griffiths αφήνει προσωρινά στην άκρη την οκτάχορδη κιθάρα του και επιστρέφει στις έξι χορδές, οι οποίες του αρκούν για να εκτελέσει και speed-άτα, thrash-αριστά riffs (“Crawl, Walk, Run”), και ογκώδη, δυναμικά tech death θέματα (“Dead in the Water”, “Tiktaalika”), και πιο περίπλοκα, ευμετάβλητα, μελωδικά phrases και leads (“Arctic Cemetery”, “In Alluvium”).
Σίγουρα, ο Griffiths σερβίρει το παλαιοντολογικό του κόλλημα με πιο cool τρόπο από αυτόν του Ross Geller και ξέρει να ροκάρει πολύ καλύτερα από τον γεωλόγο Bert Kibbler. Ποιοτικά, το “Tiktaalika” ασφαλώς και πληροί κάποια standards, περιέχει μερικές ενδιαφέρουσες και διασκεδαστικές ιδέες και ακούγεται δίχως να δοκιμάζει την υπομονή των πιο απαιτητικών μουσικόφιλων. Ωστόσο, δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο και του λείπει αυτός ο “it” παράγοντας που θα το έσωζε, έστω και οριακά, από τη μετριότητα. To αντιλαμβάνομαι ως lockdown υλικό, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται.
Σε άλλα νέα, οι Haken ετοιμάζουν τον διάδοχο του “Virus” και, αν όλα πάνε καλά, θα βρίσκεται στη διάθεσή μας αργότερα μέσα στη χρονιά. Για την ώρα, απολαμβάνουμε το πρώτο single, το πανέμορφο “Nightingale”.
Facebook: https://www.facebook.com/charlie.griffiths.guitarist
Instagram: https://www.instagram.com/charliegriffithsguitar/
975 
