Οι Σουηδοί Wolf είναι από τις μπάντες εκείνες που χωρίς να έχουν κάνει μεγάλο όνομα κράτησαν τη φλόγα του heavy metal στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 90 ως και σήμερα.
Και σε αυτό το 7ο άλμπουμ τους κάνουν αυτό που ξέρουν καλά, συνεχίζοντας εκεί που είχαν μείνει με το “Legions of Bastards” του 2011.
Το επίπεδο στις συνθέσεις του Niklas Stalvind (κιθάρα, φωνητικά) έχει ωριμάσει αρκετά χάνοντας όμως ένα μέρος του αυθορμητισμού. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η φλαμένκο κιθάρα με τα διαστημικά πλήκτρα στο “Skeleton Woman”, ή τα Κέλτικα μέρη στο “I Am Pain”. H μεγαλύτερη πρόοδος έχει γίνει στα φωνητικά του Stalvind που ακούγονται μεστά και ποικιλόμορφα με έξυπνα τοποθετημένες δεύτερες και όμορφες μελωδικές γραμμές, είναι όμως τόσο δουλεμένα όλα αυτά στο στούντιο που αποτελούν παράλληλο μειονέκτημα. Ο Stalvind σε σημεία ακούγεται σαν μια περίεργη μίξη Mike Howe (Metal Church, Heretic) με μια μικρή δόση παράνοιας από… Courtney Love. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ακούγοντας το ρεφρέν από το “My Demon”.
Το “Devil Seed” θα τολμούσα να το χαρακτηρίσω ως το Black Album των Wolf. Σίγουρα δεν είναι η καλύτερη τους δουλειά, αλλά ακόμη πιο σίγουρο είναι πως στέκεται με αξιοπρέπεια ατενίζοντας αισιόδοξα το μέλλον. Κλασικές επιρροές όπως η Priestική εισαγωγή με το “Overture In C Shark” και το “Shark Attack”, ή το Acceptικό “Surgeons Of Lobotomy” είναι διάχυτες παντού. Ο ήχος σήμα κατατεθέν των Wolf είναι παρόν, μόνο που είναι βουτηγμένος σε μια ογκώδη παραγωγή που τους κάνει να ακούγονται πιο heavy, αλλά και πιο σκοτεινοί από ποτέ.
Δυνατά riff που ηλεκτρίζουν το σβέρκο δεν ήταν δυνατόν να λείπουν, καθώς και κιθαριστικά σόλο που εσωκλείουν μεγάλες ποσότητες ενέργειας. Το “Devil Seed” έχει μια συνεχώς κλιμακωμένη ροή που κάνει την ακρόαση πιο ενδιαφέρουσα όσο τα κομμάτια διαδέχονται το ένα το άλλο. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που κάποια από τα καλύτερα τραγούδια βρίσκονται στο δεύτερο μέρος. Το “River Everlost” είναι το αγαπημένο μου, αλλά και τα “Frozen”, “Killing Floor” που ακολουθούν και κλείνουν το δίσκο στέκονται ως τα highlights!
Στιχουργικά ποτέ δεν είχαν κάτι να πουν και η κατάσταση δεν αλλάζει ούτε αυτή τη φορά Στο “The Dark Passenger” (το πιο ατμοσφαιρικό τους κομμάτι) προφανώς αναφέρονται στον Dexter, τον χαρακτήρα του Jeff Lindsay. Καλά όλα αυτά, μου έλειψαν όμως τα πιο γρήγορα κομμάτια που έγραφαν παλαιότερα οι Σουηδοί. Κι αυτό είναι που περιμένω να επαναφέρουν στις δουλειές τους. Πέραν τούτου, μας παραδίδουν ένα δισκάκι που αξίζει να ακούσετε, ή ακόμη και να το λιώσετε όπως κάνω εγώ εδώ και ένα μήνα περίπου. Άντε να τους δούμε και από τα μέρη μας.
554 
