Βρε καλώς τη Βασιλικήηηηη!!! Κάτσε μωρέ να τελειώσω το περιπτερόμπιρό μου και μπαίνουμε.
Όπερ εγένετο. Περί τις 9:30 τσουλήσαμε προς την οικεία υπόγα του ΑΝ. Περί τις 10:30 ανέβηκαν στη σκηνή το κουαρτέτο των Lotus Emperor.
Το σχετικά πρόσφατο σχήμα απαρτίζεται από τα βασικά, κοινώς κιθάρα, μπάσο, ντραμς και μία, υπέρ του δέοντος, διακριτική γυναικεία φωνή. Οι συνθέσεις είναι αρκετά trippy και έξυπνες, σαν να συγκρούονται οι Screaming Trees με τους Cocteau Twins και πολλές φορές ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο βαρύ και ψυχεδελικό rock των ’70s. Τα παιδιά φαίνονται βετεράνοι και προβαρισμένοι, αλλά πολύ σφιγμένοι επί σκηνής και κυρίως η τραγουδίστρια τους Κωνσταντίνα, την οποία, και ενδεχομένως λόγω μίξης, ακούω αμυδρά. Τρέφω αρκετές ελπίδες για το συγκεκριμένο project.
Και ακριβώς λίγο πριν το διάλειμμα έρχονται τα νέα από την ηρωική πλατεία Εξαρχείων. Κατόπιν κάποιου τράκου ανάμεσα σε ΙΧ και ταξί σε διασταύρωση επί της Τοσίτσα και την εμφάνιση των αγαπημένων σε όλους μας, χοίρων, κάποιοι θερμοκέφαλοι μερακλήδες αποφάσισαν να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα καίγοντας ένα περιπολικό. Οπότε επακολούθησε το πλήρες τουριστικό πρόγραμμα της περιοχής με φλεγόμενους κάδους, κάποιες ελαφρές οδομαχίες και κάποια δακρυγόνα. Ψιλά πράματα για τους βετεράνους.
Υπό αυτές τις συνθήκες εμφανίστηκε περί τις 11 και κάτι το σχήμα του Αλέξη Καλοφωλιά των Last Drive/ Earthbound και λοιπών φίλων. Η βάση του ήχου όπως διέγνωσα, από τα πρώτα κιόλας λεπτά είναι η γνήσια αγάπη για τα προσωπικά σχήματα του μοναδικού καναδού τραγουδοποιού, Neil Young. Από το στήσιμο της μπάντας, σχεδόν ορχήστρας θα έλεγε κανείς, που επί σκηνής απαρτίζεται από 7 άτομα, εκ των οποίων οι δύο είναι γυναικείες φωνές μέχρι το pedal steel που κάνει συχνά-πυκνά την εμφάνιση του ως την ίδια χαλαρότητα της αμερικάνικης (ή καναδικής) υπαίθρου στις συνθέσεις, όλα φωνάζουν από μίλια μακριά το όνομα του Young. Και όλα αυτά προφανώς με απόλυτο σεβασμό προς το γερό-Neil και πλήρη προσαρμογή προς τα δεδομένα και τις δυνατότητες της μπάντας, που είναι άρτια στημένη.
Slide κιθάρες, ακόρντα βγαλμένα από το νότο, soul φωνές, που ενίοτε παλεύουν με τα δακρυγόνα, η χαμηλών συχνοτήτων φωνή του Καλοφωλία και ο εκ δεξιών φίλος κιθαρίστας που είναι σαν να βγήκε μόλις από ράντσο, συνθέτουν μία αρκετά ευχάριστη εμπειρία. Τόσο ευχάριστη, που, πραγματικά, και με το encore δεν καταλαβαίνω πότε πηγαίνει 2 παρά και λήγει η συναυλία. Και το αμάξι μου είναι άθικτο. Να το ξανακάνουμε. ΓΙΟΥΧΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ!!!
Photos: Βασιλική Παναγοπούλου
433 
