Πέρα από υποκειμενικές απόψεις και προσωπικά γούστα, δεν νομίζω να αμφισβητεί κανείς τον μουσικό πολιτισμό των γειτόνων μας, Ιταλών.
Ειδικά τα τελευταία χρόνια (και αν εξαιρέσουμε το power metal, του οποίου η προ δυο δεκαετιών αίγλη -ναι, για τους Rhapsody και τα παρεπόμενα αναφέρομαι- παρήκμασε σε αβυσσικά επίπεδα -προσωπική γνώμη κι αυτό, μη βαράς), το επίπεδο των κυκλοφοριών που έρχεται από την μπότα είναι ανεβασμένο σε “σουηδικά” και -γιατί όχι;- ελληνικά επίπεδα.
Οι Six Days Of May λοιπόν, μετά από ένα ελπιδοφόρο EP (“Pneumatic Ego”, 2012) με το οποίο απέκτησαν έναν πρώτο πυρήνα φίλων, παρουσιάζονται στον μουσικό κόσμο με το “Lymph”, ένα καθόλα άριστο album σύγχρονου, αταμπέλωτου ουσιαστικά metal, αν και τα ηχοτόπια του είναι σαφέστατα και πολυποίκιλα. Και θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω πως το εξέλαβα αυτό.
Το “Lymph” στη βάση του εμπεριέχει μελαγχολικό core, βαρύ, με καταπληκτική ηχητική περιβολή. Είναι μελωδικό όταν ησυχάζει αναθυμιάζοντας post rock αρώματα. Είναι εκρηκτικό με την άποψη των Trivium ή των Killswitch Engage ή των σπουδαίων εγχώριων ηρώων τους Disarmonia Mundi. Και είναι ουσιώδες. Ούτε μια στιγμή φλυαρίας με break/ math κόλπα, ούτε φλωριές τύπου Linkin Park (φτου), ούτε τεχνολογία για dance floors. Φοβερά futuristic synth backgrounds συμπλέκονται με τεχνικά, μελωδικότατα riffs από τους Rashid Mahdavi και Marco Grimaldi, άριστο, σχεδόν prog παίξιμο από τους Giulio Longfils (drums) και Federico Zanetti (μπάσο) και ένα σπουδαίο τύπο στα φωνητικά, τον Giacomo Cherubini, ο οποίος έχει ευρύτατη γκάμα στην έκφραση του, διαθέτει μια πολύ δυνατή φωνή και είναι καθηλωτικός είτε στα growl είτε στα καθαρά μέρη του και αναδεικνύει το έξοχο υλικό των Six Days Of May.
Πολύ καλές στιγμές τα “Spring Break”, “Bullet as a Pledge”, “Naked Lies”, “All You Can Hate”, σπουδαία τα “Get Your Fucking Hands Off Me” με το γαμάτο intro και τα ατμοσφαιρικά “Mechanical Cage” και “Α.Ν.Ι.Α.”, ύμνος το official video clipped “Take a Look to the Ocean” ενώ όλα τα υπόλοιπα τραγούδια είναι σε συναφές επίπεδο, χωρίς κοιλιές στη ροή του “Lymph”.
Τελικώς, ένα πάρα πολύ καλό ντεμπούτο, από μια άκρως ελπιδοφόρα μπάντα. Μαζί με τo πρόσφατο album των Νεοζηλανδών Save The Clock Tower, “Wasteland”, από τα πάρα πολύ καλά ακούσματά μου για φέτος, στον χώρο του modern, ας το πούμε, “extreme” metal.
481 
