Από την εποχή των The Smiths στο δέκατο solo album του, ο Morrissey έχει υποβληθεί σε μια μουσική εγχείρηση των συναισθημάτων του.
Ως ένας εκ των ευεργετών της britpop αλλά και του indie rock, ο Βρετανός τραγουδιστής/ στιχουργός εμπνεύστηκε τις μεγαλύτερες συνθέσεις της καριέρας του από την μιζέρια και την απογοήτευση που γεύτηκε από την ίδια του την ζωή, πράγματα που για κάποιον λόγο τον διέγειραν και τον οδήγησαν σε αυτό που είναι σήμερα: Ένας στυλοβάτης μιας ολόκληρης μουσικής γενιάς.
Ο δέκατος προσωπικός του δίσκος κυκλοφορεί έξι χρόνια μετά το “Years of Refusal”. Η πρώτη ακρόαση εκδηλώνει έναν περισσότερο casual χαρακτήρα, με περισσότερο όμως βάθος στο στιχουργικό κομμάτι ως προς την δυστυχία και την κακοποίηση του ανθρώπινου είδους από… το ανθρώπινο είδος.
Από το ομότιτλο κομμάτι στο “Istanbul”, από το “I’m not a Man” στο “The Bulletfighter Dies” και από το “Smiler with Knife” στο “Kick the Bride Down the Aisle”, o Morrissey παράγει μελωδικά alternative κομμάτια των οποίων η αιχμηρότητα τα ξεπερνά και χαράζονται εν τέλει περισσότερο απ’ ότι θα περίμενε κανείς. Η αποτύπωση τους μάλιστα, η οποία γίνεται με ένα ύφος σχεδόν ψυχρό και σίγουρα ειρωνικό κατά σημεία, εμπεριέχεται στα χαρακτηριστικά που θυμίζουν το ταλέντο που τον ανέδειξε.
Μουσικά και μόνο, το “World Peace is none of your Business” είναι ένα βαθυστόχαστο album που το ακούς εύκολα, αλλά το ενστερνίζεσαι δύσκολα εξαιτίας των καταναγκαστικά αρνητικών συναισθημάτων που αιωρούνται στην ατμόσφαιρα του. Εύκολα όμως αντιλαμβάνεσαι την γοητεία της όλης κατάστασης που στήνει η επιβλητική τους περσόνα.
Μελαγχολικός και εξωτικά μελωδικός ο δέκατος προσωπικός δίσκος του Morrissey, φέροντας χαρακτήρα πιο σταθερό από τον προκάτοχο του, με ύφος όμως σκοτεινότερο. Η ίντριγκα γύρω από το πρόσωπο του παραμένει σταθερή.
707 
