BLACK YET FULL OF STARS: “Black Yet Full Of Stars”

Τους Black Yet Full Of Stars τους ανακάλυψα εντελώς τυχαία, σε ένα δισκάδικο στο Χαλάνδρι, χάρη στον φίλο Λευτέρη.

Μου είπε πάρε αυτό εδώ, είναι ολοκαίνουργιο, θα σου αρέσει, παίζει τύμπανα ένας γείτονας μου. Φαντάστηκα κάποια τοπική μπάντα θα είναι που κάνει διανομή μέσω γνωστών και φίλων, μέχρι που είδα το πολυτελές digipack και το περίφημο artwork. Στο δρόμο για το αυτοκίνητο έριξα μια γρήγορη ματιά μέσα, 2 ιταλοί, ένας έλληνας κι ένας αμερικάνος με κοιτούσαν μέσα από τις φωτογραφίες του booklet. Στη διαδρομή πλέον, είχα την απρόσμενη ευκαιρία να απολαύσω ένα ευθύ, καλοπαιγμένο και επαγγελματικά δουλεμένο power metal cd.

Στην πρώτη επαφή, το πρώτο πράγμα που μου θύμισαν αρκετά ήταν οι Symphony X των τελευταίων άλμπουμ. Στο επίκεντρο οι ριφάτες κιθάρες, οι οποίες σιγοντάρονται ενίοτε από επικά ορχηστρικά μέρη, τα οποία όταν δεν βγαίνουν πολύ μπροστά έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Οι BYFOS όμως ανήκουν στο ελαφρώς “προγκρεσιβίζον” power, αφού η δύναμη είναι στο επίκεντρο των συνθέσεών τους.

Πίσω από το μικρόφωνο ακούμε τον αμερικανό David Scott Mcbee, σαν τσαμπουκαλεμένο Russell Allen, να επιλέγει το δρόμο της τραχύτητας στα φωνητικά, μια αντίληψη που υιοθετεί και το γενικότερο πνεύμα της παραγωγής και στις κιθάρες. Εξαιρετικό παίξιμο στα τύμπανα, ίσως το μόνο όργανο που εξισορροπεί στα στάνταρ του ιδιώματος στο θέμα της παραγωγής. Το γενικότερο αποτέλεσμα αποφέρει έναν πολύ αξιόλογο δίσκο, πομπώδες σε σημεία και φέρνει στο προσκήνιο μια μπάντα που έχει όλη την δυναμική να μας χαρίσει μεγάλες συγκινήσεις.

Στη δική μου όμως αντίληψη, υπάρχει ένα λεπτό σημείο που αποτρέπει τον αποχαρακτηρισμό του Black Yet Full Of Stars από “πολύ καλό ντεμπούτο” σε “μια από τις δισκάρες της χρονιάς”. Ενώ το άλμπουμ έχει τρομερή παραγωγή και αποπνέει τρομερή δύναμη, δίνει στον ακροατή αυτή την αίσθηση ότι κάτι λείπει. Αναμφισβήτητα υψηλές οι ικανότητες και των 4 μουσικών που παίζουν στο άλμπουμ και οι οποίες γίνονται αντιληπτές από τα πρώτα μόλις δευτερόλεπτα, μέσα σε ατμοσφαιρικές ενορχηστρώσεις, δεν υπάρχουν όμως αυτά τα ρεφρέν, ή τα χορωδιακά σημεία που θα σου καρφωθούν στο μυαλό και θα σου επιτρέψουν να αποτυπώσεις καλύτερα την δομή των τραγουδιών. 

Περισσότερες πληροφορίες μπορεί να αντλήσει κανείς και από την συνέντευξη που μας παραχώρησε ο Περικλής Ρούσσης μετά την επικοινωνία που επεδίωξα να έχω μαζί του, ενώ σύντομα ελπίζω να υπάρξει η δυνατότητα να μεταφέρουμε τις απόψεις από την επικοινωνία μας και με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, μέσα από τις σελίδες του Rockway. Πραγματικά περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο χτύπημα των Dini/Caiterzi/Roussis/Mcbee μετά από αυτό εδώ το πολύ καλό δείγμα γραφής. 

491