Οι Lidocaine έρχονται από τη Φιλανδία και είναι μια από τις πολλές μπάντες που ενώ έχουν δισκογραφήσει αρκετό καιρό πριν, άργησαν να φέρουν το album τους εις τας Ευρώπας.
Τώρα βέβαια που ηχογραφούν το δεύτερο δίσκο τους, αποφάσισαν να προωθήσουν εκ νέου το ντεμπούτο τους το οποίο είχε κυκλοφορήσει ούτε λίγο ούτε πολύ, ένα χρόνο πριν. Όταν έλαβα το promo και βλέποντας το εξώφυλλο του, νόμιζα πως θα έχω να κάνω με κάποια melodic power μπάντα, ελέω χρωμάτων. Όταν στη συνέχεια διάβασα τον τίτλο πέρασε από το μυαλό μου πως έχω να κάνω με ένα ακόμη folk metal συγκρότημα. Και όταν διάβασα το δελτίο τύπου της εταιρείας το οποίο χαρακτήριζε τη μουσική των Lidocaine ως rock/progressive rock/metal, περίμενα κάτι διαφορετικό από αυτό που εν τέλει άκουσα. Λοιπόν, η αλήθεια είναι πως κάποια κομμάτια μπορούν να χαρακτηριστούν ως prog-power, mid-tempo ρυθμού, και προφανώς όλα ανήκουν στην ευρύτερη κατηγορία της rock μουσικής. Προσπάθησα αρκετή ώρα να καταλήξω σε ένα σαφή χαρακτηρισμό του ήχου των Φιλανδών, καθώς φλερτάρουν με διάφορα είδη, έχοντας ως βασικό πυρήνα το hard rock, απέχοντας όμως κατά πολύ από οτιδήποτε heavy. Τελικά η πιο επαρκής περιγραφή φέρεται να είναι η εξής: εάν οι Galactic Cowboys ήταν Φιλανδοί τότε θα ήταν οι Lidocaine, με ότι αυτό συνεπάγεται. Εφόσον λοιπόν ξεκαθαρίσαμε το μουσικό ποιόν τους, σειρά έχει το album καθαυτό. Αδιάφορο δεν το λες γενικά. Έχει κάποιες καλές στιγμές, αλλά εμπεριέχει και αρκετές μέτριες και αυτό είναι που του χαλάει την εικόνα. Από την άλλη διαθέτει ένα πολύ καλό σύνολο ιδεών που σε κάνει να θέλεις να ξανακούσεις το δίσκο, αλλά μετά τις πρώτες δύο με τρεις ακροάσεις είναι πολύ πιθανό να το αφήσεις στο ράφι και να το θυμηθείς πολλούς μήνες μετά. Βέβαια ως ντεμπούτο στέκει πολύ καλά, οπότε θα περιμένω και το δεύτερο album τους που θεωρητικά θα βγει μέσα στη χρονιά, έτσι ώστε να σχηματίσω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για τις συνθετικές ικανότητες των Lidocaine.
462 
