Αν σου πω ότι εξεπλάγην, θα σου πω ψέματα.
Τα δείγματα γραφής του Teo, αυτού του χαρισματικού κιθαρίστα που έχει καταγωγή από την πατρίδα του Γιάννη Βαλαώρα και του Θόδωρου Βουτυρίτσα, ήταν σαφέστατα από την πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με το ταλέντο του, στο προ μηνών debut ομώνυμο LP των Diary Of Secrets, στο οποίο έβγαζε μάτια μαζί με τον Tom D., πείθοντάς με απόλυτα για τις ικανότητές του, κάτι που συνηγορούσαν και οι άξιες αναφοράς περγαμηνές που τον συνόδευαν (1o βραβείo στον καθιερωμένο πλέον διαγωνισμό που γίνεται ετήσια στο Βόλο και διάφορα άλλα κιθαριστικά…).
Ακολουθώντας μοναχική πορεία, ο Teo μας παρουσιάζει την πρώτη του δουλειά, “Road To Neverland”, ένα θαυμάσιο album κιθαριστικής, πλουραλιστικής και εγκάρδιας metal μουσικής, χωρίς ίχνος αυνανιστικής φλυαρίας, με ολοκληρωμένες συνθέσεις, ευφυέστατα riffs, απαστράπτοντα solos και πηγαίο συναισθηματικό υπόβαθρο.
Δίπλα του, διαπρέπει ισοδύναμα ο Bob Katsionis, ο οποίος στους ρόλους του ως keyboard player, μπασίστας και υπεύθυνος για παραγωγή/ mix/ mastering, συνεισφέρει τα μέγιστα σ’ αυτήν την δημιουργία. Επιτυγχάνει από τη μια έναν θαυμάσιο ήχο, αντάξιο της καλλιτεχνικής αξίας των ιδεών του εξάχορδου συνθέτη, επιδεικνύει δε τις αναμφίβολες σπουδαίες τεχνικές αρετές του εκτελεστικώς, είτε δημιουργώντας αυτά τα πολύ όμορφα πληκτροφόρα φόντα όταν απαιτείται, είτε σολάροντας παρέα με τον Teo, είτε επιβάλλοντας τους ρυθμούς με το άψογο, Maidenικού ύφους, μπάσο του.
Δεν θέλω να προχωρήσω σε μεγάλες αναλύσεις των τραγουδιών, γιατί πολύ απλά, δεν χρειάζεται. Είναι πλήρως οικείο το heavy metal αεράκι που διαπνέει εξ ολοκλήρου το album, που η μετάδοση της ενέργειας και της ουσίας του, είναι εντελώς άμεση. Με λίγα λόγια, να τι συνάντησα. Satrianiκό με Dream Theater άποψη το “Wicked Streets” (το οποίο “ντύνει” και την πρώτη video απόπειρα της κυκλοφορίας), μνημειώδες το “Desert Speedways”, ένα παραλήρημα κιθαριστικής καύλας στο οποίο συμπράττει με τον συντοπίτη του και επίσης υπέρλαμπρο εγχώριο αστέρι μας, τον Gus Drax, δημιουργώντας μια τέλεια heavy metal instrumental σύνθεση, αντάξια να κοιτάξει στα μάτια οποιοδήποτε αριστούργημα π.χ. του Vinnie Moore ή του Yngwie (τι εννοείς, “ποιός Yngwie;”). Το λιλί μου πέταξε κάπου στα όρια της στρατόσφαιρας με το ομότιτλο “Road To Neverland”, παρασυρόμενο από τις αέρινες μελωδίες του, ήπια την μπυρίτσα μου στο Firewind-ικό “Chasing The Shadow”, το οποίο ανήκει ισομερώς στον Bob και το χαρακτηρίζει η αριστοτεχνική δουλειά στα κρουστά, δάκρυσα σαν “proud to be a Norumist” στο “Sky On Fire” με το συγκινητικό riff του και άφησα το σαγόνι μου να πάλλεται ανεξέλεγκτο στα όσα επιχειρούν με τον Δάσκαλο Θοδωρή Ζήρα στο άκρως hard rock “Helldorado” και στο, επηρεασμένο λίγο από Gus G. (υποθέτω, μη βαράς), “Horizon’s End”. O δε φλεγόμενος επίλογος, ότι πιο αντάξιο θα μπορούσε να τεθεί. “Burning Ocean” και με έπιασε εσωτερική εγκεφαλική φαγούρα με την ευρηματικότητα του και με την αραβουργηματική solo απόδοση του Teo (και σ’ αυτό το σημείο μπορείς να με μουντζώσεις για το “Με λίγα λόγια…”, που αναγράφηκε λίγο παραπάνω…).
Teo Ross λοιπόν και “Road To Neverland”. Τα θερμά μου συγχαρητήρια προς όλους τους συντελεστές, είναι πανέμορφη η δουλειά σας και ευελπιστώ σε τάχιστη αναγνώριση από το σύνολο της κοινότητας. Ευφυές, γάργαρο, ερεθιστικό, polykavlique metal και η εξάχορδη θεά, βρήκε άλλο έναν εραστή της. /Heilz
(…και να σ’ ευχαριστήσω ρε για το “Your Morning Smile”. Αυτό θα πει “Καλημέρα μανάρι μου, φτιάξε έναν γλυκύβραστο και έλα να σε ευχαριστηθώ”…)
ΥΓ Το “Road To Neverland” αρχικά είχε βγει το 2012 και επανακυκλοφορεί μέσω της Rock Of Angels Records.
670 
