Πως να ξεκινήσεις να γράφεις για μια τέτοια εμπειρία;
Από που να πιάσεις το όλο θέμα όταν μέσα σου παλεύουν ανάμικτα συναισθήματα ποιο θα καταφέρει να βγει πρώτο στην επιφάνεια της συνείδησής σου; Εδώ και αρκετή ώρα το βλέμμα μου διαπερνά την οθόνη του υπολογιστή και ταξιδεύει στα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Τελικά ο χρόνος είναι αυτός που δίνει λύση στις περισσότερες αναζητήσεις μας, έτσι κι εγώ αποφάσισα, αφού στο μεσοδιάστημα πέταξα αρκετές ψηφιακές επιστολές στον “κάδο ανακύκλωσης”, να αρκεστώ να προσπαθήσω σας τα εξιστορήσω με την χρονολογική σειρά που έλαβαν χώρα τα πράγματα.
Η Ελληνική περιοδεία των Mayfair είχε ανακοινωθεί αρκετό καιρό πριν δίνοντας άπλετο διαθέσιμο χρόνο στους φίλους τους να προετοιμαστούν για τις εμφανίσεις αυτές… ή μήπως όχι; Οι 4 σταθμοί σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα και Καβάλα μαρτυρούσαν τη μεγάλη δίψα και φιλοδοξία της μπάντας να παίξει μπροστά και στον τελευταίο οπαδό τους. Το Rockway έγινε μάρτυρας στις 2 από τις 4 καταθέσεις ψυχής που πραγματοποίησαν οι Αυστριακοί σε Αθήνα και Λάρισα στις 9 και 11 Απρίλη αντίστοιχα.
Mayfair (09/04/14) Tin Pan Alley/Αθήνα
Χωρίς support σχήματα να προηγούνται της εμφάνισής τους, οι Mayfair ανέβηκαν στην σκηνή του -κατά γενική ομολογία των παρευρισκομένων- όμορφου χώρου του Tin Pan Alley που βρίσκεται στην πλατεία Ασωμάτων στο Θησείο (μόλις 1 λεπτό με τα πόδια από τον ηλεκτρικό), ένα τέταρτο πριν τις 10.
Ακόμη πιο δεμένοι από την εμφάνιση που είχαν κάνει το 2012 και με ένα setlist 21 κομματιών που περιελάμβανε υλικό και από τα 4 άλμπουμ τους μας κράτησαν παρέα σχεδόν για 2 ώρες. Με μέσο όρο προσέλευσης στα 4 live τα 50 άτομα πως να σχολιάσω χωρίς να ακουστώ γραφικός και γκρινιάρης; Με τιμή εισιτηρίου που έπαιζε από 12 ευρώ προπώληση ως 15ε ταμείο, με ένα καταπληκτικό άλμπουμ στις αποσκευές, με μια ήδη καταξιωμένη εμφάνιση επί Ελληνικού εδάφους από την προηγούμενη περιοδεία, με ακόμη καλύτερους συναυλιακούς χώρους, με διθυραμβικές μουσικοκριτικές και συνεντεύξεις όλη την χρονιά από την πλειοψηφία των μουσικών ηλεκτρονικών σελίδων μέχρι και από το πιο mainstream έντυπο μέσο του χώρου, είναι πραγματικά άξιο απορίας, μια εξίσωση που δεν έχω καταφέρει να λύσω ούτε στο ελάχιστο.
Η ουσία είναι όμως αυτές οι 2 ώρες που βρέθηκαν στην σκηνή. Κι αν ο κόσμος έδειξε να είναι λίγο μουδιασμένος αρχικά, οι Αυστριακοί απτόητοι έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους (έτσι νόμιζα τουλάχιστον μέχρι που παρακολούθησα το live της μεθεπόμενης ημέρας). Το set ξεκίνησε με 3 κομμάτια από το πρόσφατο “Schlage Mein Herz,Schlage” με εμβόλιμο το “Madame Pest” από το ντεμπούτο Behind του 1993. Συνέχισαν με “Die Flucht” και “Last Spring” από το Die Flucht/Escape του 1995. Ήδη ο κόσμος είχε παραδοθεί στα ικανά χέρια του Rene (κιθάρες) ο οποίος μικρός πρέπει να είχε πέσει σε καζάνι με παραισθησιογόνα χημικά. Ταπεινός στην γωνιά του χτυπούσε τις χορδές τις κιθάρας του και νιώθαμε σαν να πάλλονταν οι χορδές της ψυχής μας.
Ακόμη ένα κομμάτι από το νέο άλμπουμ, το “Tric Trac” πριν περάσουμε στο κεφάλαιο που ακούει στο όνομα “Fastest Trip To Cyber Town” η δισκογραφική δουλειά τους από το 1998 που είχαν αγνοήσει παντελώς στην προηγούμενη επίσκεψή τους και με παρότρυνση των οπαδών τους συμπεριέλαβαν -ευτυχώς- αυτή την φορά. “Cyber Wanda”, “Wonderbras’s Driver”, “Waterproof” και “The 90’s” στην σειρά και οι ίδιοι να δηλώνουν δια στόματος Mario (φωνή) πως νιώθουν μέσα από αυτό οι ίδιοι να ξαναγαπούν τα τραγούδια τους, ενώ κατά κάποιο τρόπο είχαν “αποκηρύξει” άτυπα τη δουλειά αυτή. Το ζεστό χειροκρότημα του κοινού τους δικαίωσε. Ο δε Mario ξεπέρασε τον ίδιο του τον εαυτό σε σχέση με τις προηγούμενες εμφανίσεις, κάτι που θεωρούσα προσωπικά πολύ δύσκολο μιας και ήταν συγκλονιστικός. Μια ιδιαίτερη φωνή που δεν έφθειρε ο χρόνος που συνοδεύεται με έντονη θεατρική σκηνική παρουσία και κινητικότητα. Και το παράδοξο είναι πως εκεί που νομίζεις πως βρίσκεται εντελώς απορροφημένος στον δικό του κόσμο, το επόμενο δευτερόλεπτο γίνεται ουσιαστικά και άμεσα επικοινωνιακός με το κοινό. Χαρισματικότατος frontman, τελεία και παύλα.
Αφού παίζουν το “Atomic Prayer” από το Die Flucht ακολουθεί τριπλέτα από το Schlage με “Der Abschied”, “Bitter Or Sweet” και “Island”. Το τελευταίο μάλιστα ο Mario μας εκμυστηρεύτηκε πως είναι και το αγαπημένο του από το συγκεκριμένο άλμπουμ. Το τυπικό encore είχε φτάσει μετά την εκτέλεση του “One Night And A Dream”, ένα κομμάτι που είναι συνυφασμένο με τις βραδιές που έχουμε ζήσει ως κοινό υπό τους ήχους των εμφανίσεων των Αυστριακών αφήνοντας στις καρδιές μας μια γλυκιά μελαγχολία που ποτέ η μπάντα αυτή δεν γνώρισε το κοινό και την επιτυχία που πραγματικά της άξιζε. Ο επίλογος όμως δεν άφηνε περιθώρια για πολλές σκέψεις, “Behind”, “Advanced In Years” και “Generation Isolated” από το Behind και το ρυθμικό μέρος για σεμινάρια. Johannes και Roland έχουν επάξια αντικαταστήσει τα αδέλφια Mottle και Little αντίστοιχα στο μπάσο και τα τύμπανα. 3 ολόκληρα χρόνια πλέον στις τάξεις της μπάντας, ίσως ήταν και ο βασικός λόγος που αυτή την φορά ακούστηκαν ακόμη πιο δεμένοι.
Μας αποχαιρέτησαν με την εκτέλεση των “Abend_Orno” και “Drei Jahre Zuruck” παραμένοντας στον χώρο όπου για αρκετή ώρα φωτογραφήθηκαν και συνομίλησαν με τους φίλους τους παρά το μεγάλο ταξίδι που είχαν να κάνουν αμέσως μετά προς την Λάρισα. Δεν θέλω να γίνω Κασσάνδρα, αλλά αυτή ίσως και να ήταν η τελευταία φορά που είχαμε την ευκαιρία να τους παρακολουθήσουμε ζωντανά, τουλάχιστον σε ότι αφορά το Αθηναϊκό κοινό.
MAYFAIR setlist
Firestorm
Wwwrong
Madame Pest
Schlage Mein Herz,Schlage
Die Flucht
Last Spring
Tric Trac
Cyber Wanda
Wonderbras’s Driver
Waterproof
The 90’s
Atomic Prayer
Der Abschied
Bitter Or Sweet
Island
One Night And A Dream
Behind
Advanced In Years
Generation Isolated
Abend_Orno
Drei Jahre Zurück
Mayfair, Black Juju (11/04/14) Stage/Λάρισα
Οι “ντόπιοι” Black Juju βγήκαν στην σκηνή στις 22.30 και σε 35 λεπτά έπαιξαν 10 κομμάτια από το ντεμπούτο τους “Letters From My Brother Cain” (αφήνοντας απέξω μόνο το “Black Widow”).
Ο Πάνος Δημητρίου (φωνή) με προϋπηρεσία σε μπάντες όπως οι Denial Price, Blade, Delusive Masque, Oblivion και In Vein ήταν ο αντιστάρ της βραδιάς. Από μακριά νόμιζες ότι η φιγούρα στην σκηνή ήταν ο Ozzy, όταν πλησίαζες πιο κοντά νόμιζες πως έβλεπες τον Bobby Liebling με το πέτρινο βλέμμα, ενώ όταν καθάριζες τον ιδρώτα από τα γυαλιά σου έβλεπες τον Πάνο Δημητρίου να αφηγείται τις ιστορίες των Black Juju.
Ηeavy υλικό με τον Δημήτρη Τσιμπώνη (Denial Price, Dorian Gray, In Vain) να χτίζει riffs στην κιθάρα του, ενώ από την άλλη πλευρά οι Φώντας Στραγγαλινός (Dorian Gray) στο μπάσο και Βαλλάντης Παπαϊωάννου (νέος ντράμερ) στα τύμπανα σε ιδιαίτερα groovy ρυθμούς μας ζέσταναν για τα καλά. Οι Black Juju είναι μεγάλοι νοσταλγοί του ήχου των 70’s και αυτό απορρέει σε κάθε τους κίνηση και ήχο. Από το όνομα της μπάντας (από το ομότιτλο κομμάτι του Alice Cooper από το “Love It To Death” του 1971) ως την σκηνική παρουσία, τον ήχο, τα “ταυράκια” σε κιθάρα και μπάσο και την εν γένη συμπεριφορά που επίκεντρο έχει την μουσική ως τρόπο ζωής κι όχι φανφαρολογίες, δηθενισμούς και επιδειξιομανία, όλα φωνάζουν αυθεντικότητα. Από αυτή την οπτική θεωρώ τους Black Juju άκρως κατάλληλη επιλογή για το άνοιγμα στους Mayfair, παρά την διαφορετική μουσική τους ταυτότητα.
BLACK JUJU setlist
Blame It On Gods
My Sabbath Vein
In Vain
All Time Low
A Pathetic Lie
I Need Your Soul
Raven
Wicked
Unfair
The Black Mamba
Λίγο πριν τις 23.30 οι Mayfair εμφανίστηκαν μπροστά στο Λαρισαϊκό κοινό που δεν ξεπέρασε τα 60-70 άτομα. Με ίδιο setlist αλλά με ακόμη περισσότερο κέφι και ενέργεια έπαιξαν σαν να μην υπάρχει αύριο (που ίσως να μην υπάρχει κιόλας). Ο ήχος ήταν πολύ ανώτερος από αυτόν της Αθήνας, ειδικά στα τύμπανα στα οποία ο Roland οργίασε κυριολεκτικά. Σε αυτή την εμφάνιση επανέλαβαν αυτό που είχαν κάνει και το 2012 στον ίδιο χώρο ανεβάζοντας στην σκηνή έναν οπαδό τους να παίξει δεύτερη κιθάρα, στο Die Flucht αυτή την φορά. Ο Βασίλης Καραγκιόζογλου από τον Βόλο καταχειροκροτήθηκε αναγκάζοντας τον Roland να παρατήσει τα τύμπανα και να τον αγκαλιάσει επί σκηνής μαζί με την υπόλοιπη μπάντα… Ωραίες στιγμές.
To κλίμα που δημιούργησε το κοινό έσπρωξε τους ίδιους τους μουσικούς στα όρια τους ενώ ήταν εμφανή στα πρόσωπα όλων η συγκίνηση. Από ένα σημείο κι έπειτα περνούσαμε τόσο όμορφα όλοι που αδυνατώ να κάνω ακριβή και αποστειρωμένη ανταπόκριση μιας και η συναισθηματική παράμετρος ήταν άκρως φορτισμένη. Ένα “γιατί” δεν ήρθε ένα μεγάλο μέρος των οπαδών που έχουν επαφή αυτά τα χρόνια με την μπάντα παραμένει επάνω από τα κεφάλια των Αυστριακών, όπως οι ίδιοι ανακοίνωσαν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την επομένη. Στην Ελλάδα πρέπει να αναθεωρήσουμε όρους όπως οι “ψαγμένοι”, το “underground”, ο “συνεπής οπαδός”, “προοδευτική μουσική” και άλλα πολλά γιατί αλλού κοιτάμε και αλλού πατάμε. Χωρίς φόβο και με πολύ πάθος, η εμφάνιση των Mayfair στην Λάρισα υπήρξε στις 3 καλύτερες που έχω παρακολουθήσει στην ζωή μου. Εις άλλα με υγεία πλέον…
MAYFAIR setlist
Firestorm
Wwwrong
Madame Pest
Schlage Mein Herz,Schlage
Die Flucht
Last Spring
Tric Trac
Cyber Wanda
Wonderbras’s Driver
Waterproof
The 90’s
Atomic Prayer
Der Abschied
Bitter Or Sweet
Island
One Night And A Dream
Behind
Advanced In Years
Generation Isolated
Abend_Orno
Drei Jahre Zurück
Photos: Ανδρέας Πανόπουλος (Αθήνα), Γιάννης Φράγκος (Λάρισα)
498 
