Μετά από απουσία κάμποσων ετών αυτό το all-star συγκρότημα από την παγωμένη Νορβηγία επιστρέφει με το 5ο κατά σειρά full length τους, μετά το “Fields of Rot” του 2007.
Οι Nocturnal Breed περιλάμβαναν στις τάξεις τους κατά καιρούς μέχρι και σήμερα μέλη διαφόρων black metal αστέρων, διαττόντων ή μη, όπως Satyricon, Dimmu Borgir και Gehenna.
Όπως είναι λογικό και επόμενο, λοιπόν, αυτό που παίζουν τα τυπάκια αυτά είναι γκαζωμένο thrash, σύμφωνα και με το newsletter, αλλά με μία τεράστια δόση μαυρίλας (όπως black-ουριάς) μάλιστα σε σημείο που μιλάμε για black/thrash όπως λέγαμε παλιά. Κοινώς εκεί που ακούς κάτι που σου φέρνει Venom ή και ακόμη Metallica (go Antarctica) ή Megadeth δε λείπουν τα περάσματα από Aura Noir ή και Sodom, γιατί ,ας μην ξεχνιόμαστε, το πανάρχαιο ρητό λέει “once you go black you never go back”.
Και αν αναρωτιέστε για την τεχνική κατάρτιση των κυρίων τούτων, πέραν των μανιασμένων κιθαριστικών solo, επιχειρούν και επικού διαμετρήματος συνθέσεις, όπως το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου και σίγουρα δε χάνουν.
Τα αλάνια, λοιπόν, έχουν το γνήσιο metal καλά αποτυπωμένο στο DNA τους και κατέχουν πολύ καλά το σπορ, μέχρις, βέβαια, του σημείου που αρχίζεις κάπως να “μπουκώνεις” από υπερφορτωμένα riff και από άποψη διάρκειας του δίσκου. Ενώ θα έπρεπε να παίζουν πιο άμεσα και σύντομα, κάνουν το λάθος να παραφορτώνουν τα τραγούδια τους και μ’ αυτόν τον τρόπο να καταλήγουν σε κουραστικές συνθέσεις. Ρε μάγκες μία μπίρα είπανε να πιούμε όχι να κάνουμε εις βάθος ψυχανάλυση.
Όπως και να ‘χει το πράγμα η περίπτωση του εν λόγω δίσκου είναι το παίρνεις ή το αφήνεις. Αυτό το αφήνω στο χέρι σας.
487 
