Η λέξη “record” μεταφράζεται συνήθως “δίσκος” όταν μιλάμε για μουσική. Στην περίπτωση της κυκλοφορίας για την οποία γίνεται λόγος ωστόσο, ίσως καλύτερα να λειτουργούν άλλες αποδόσεις της λέξης όπως ”καταγραφή” ή “ιστορικό”.
Διότι για το “Pyövelin Vaatteet” ο Φιλανδός καλλιτέχνης ανασύρει από το αρχείο του κάποια κομμάτια που έχει καταγράψει με ένα παλιό τετρακάναλο εδώ και μερικά χρόνια, τις έχεις αμπαλάρει ελκυστικά με ένα όμορφο εξώφυλλο που έχει φιλοτεχνήσει ο ίδιος (άλλα έργα του μπορείτε να δείτε εδώ: heikkihautala.wordpress.com) και τις παραδίδει όπως είναι, ακατέργαστες, χωρίς καν να αφαιρεί το “φύσημα” της ηχογράφησης, στις Ektro Records / Future Lunch από τις οποίες κυκλοφορούν με την μορφή album στις 31 του τρέχοντος Γενάρη.
Στα εννέα κομμάτια του, ακούμε τον Heiki Hautala να τραγουδά συνοδεία μίας και μόνο ακουστικής κιθάρας. Με το απλούν της διαδικασίας, όλα φαίνονται να είναι one-take-recordings ο δημιουργός ενδεχομένως ζητά να εστιάσουμε στην δύναμη αυτού καθεαυτού που ονομάζουμε τραγούδι, απογυμνωμένου από ενορχήστρωση, παραγωγή ήχου ή άλλες διαδικασίες. Στο δικό μας αφτί το όλο εγχείρημα φτάνει συναντώντας μία επιπλέον δυσκολία. Όσο όμορφο κι αν είναι ένα κομμάτι που ανήκει στο ευρύτερο πεδίο της pop/rock μουσικής, αν οι στίχοι του είναι τραγουδισμένοι σε κάποια απομονωμένη εξωτική γλώσσα, τότε κινδυνεύει να έχει τύχη παρόμοια με εκείνη που είχε το
“κρασάκι του Τσου”. Γκούγκλαρε το αν δεν το έχεις υπόψη σου και όχι, δυστυχώς δεν θυμάμαι τον πραγματικό τίτλο, κι εκεί ακριβώς είναι το θέμα…
Παρόλα αυτά η θλιμμένη, εκφραστική ερμηνεία κατά κύριο λόγο και οι όμορφες σε πολλά σημεία κιθάρες που υποστηρίζουν, καταφέρνουν να ξεπεράσουν το εμπόδιο και να σε αγγίξουν ως ακροατή. Ακόμα και χωρίς να αντιλαμβάνεσαι τις έννοιες των λέξεων σε αυτό που ακούς αναγνωρίζεις έρεβος, απελπισία, απόγνωση. Αν σε αυτά προσθέσεις τον ήχο του ονοματεπωνύμου του και το “παγωμένο” εξώφυλλο είναι εύκολο να φανταστείς τον H. Hautala απομονωμένο σε ένα τυπικό ξύλινο φιλανδικό σπίτι, κάπου στα δάση του Kuru, να τραγουδάει τις τραχιές του μπαλάντες.
Αν δεν γνωρίζεις την γλώσσα είναι δύσκολο να αναζητήσεις περισσότερα για τις λέξεις που εκφέρει με πόνο. Από τους τίτλους με μία πρόχειρη μετάφραση μέσω ιντερνετικών εργαλείων παίρνεις τα ακόλουθα αποτελέσματα. Elävien kirjat (Living Books), Pyövelin vaatteet (Executioner’s clothing), Ajastamme vieraantuneet (our time alienated), Talouden jalka (Economic foot), Tulevat kirjoitukset (Upcoming Posts), Nämä kädet (These hands), Huonossa kunnossa (Poor Condition), Aineet (Substances), Demonit (Demons). Δε μοιάζουν πολύ μακρινά σε σχέση με τα όσα είχες φανταστεί, κι αυτό χρεώνεται ως επιτυχία.
Από εκεί και πέρα στα αρνητικά μπορεί να χρεωθεί o λευκός θόρυβος της ηχογράφησης που ενώ αρχικά σε βάζει στο κλίμα, όσο περνά ο χρόνος γίνεται κάπως κουραστικός. Ίσως και το ότι θα μπορούσε να είναι λίγο περισσότερο δουλεμένο το εγχείρημα χωρίς να κινδυνεύει να χάσει την αμεσότητα του. Πρόκειται για έναν δίσκο που “περνάει την βάση” μάλλον εύκολα, αλλά το πώς και πόσο θα επηρεάσει τον καθένα από εμάς φοβάμαι ότι έχει να κάνει με πολύ προσωπικά κριτήρια. Και, οφείλω να επαναληφθώ, είναι φυσικά και το θέμα της γλώσσας.
457 
