Το πιο επιδραστικό και αδικοχαμένο hxc (και όχι μόνο) συγκρότημα των τελευταίων δεκαετιών έχει επανέλθει στο προσκήνιο εδώ και κάμποσο καιρό.
Μείον τoν Jon Brännström, που αποχώρησε κακήν κακώς από την μπάντα πέρυσι λόγω διαφορών, οι Σουηδοί αναλαμβάνουν το σχεδόν ακατόρθωτο ρόλο να βγάλουν ένα δίσκο έστω κάποια έτη φωτός κοντά στο τελευταίο τους δίσκο-αριστούργημα, το μνημειώδες “The Shape of Punk to Come”. Δε θα ήθελα για κανένα λόγο να είμαι στη θέση τους. Αλλά σίγουρα με ιντριγκάρει η ιδέα του τι θα επακολουθούσε μετά από τους International Noise Conspiracy του Dennis Lyxzén, την επανασύνδεση και τα 17 συναπτά έτη που μεσολάβησαν από το “The Shape…” .
Για να πούμε την πικρή αλήθεια, με λίγες εξαιρέσεις, τα reunion ακούγονται σαν πολλά κεράσια και δεν ξέρεις ποτέ τι καλάθι να κρατήσεις. Τα live σίγουρα σε ανταμείβουν για την αναμονή, αλλά όταν μπαίνουν στη διαδικασία να ηχογραφήσουν μπορούν να υπερβούν τους εαυτούς τους; Σπάνια λέω εγώ, καθώς ο παρών δίσκος είχε στα αυτιά μου τον ίδιο ακριβώς αντίκτυπο που είχαν και τα “Hesitation Marks” και “Sol Invictus” των NIN και FNM αντίστοιχα. Δηλαδή δεν μου άφησαν κάποια κακή εντύπωση ,αλλά δύσκολα τα διαχωρίζω από το υπόλοιπο πλήθος και σίγουρα αναγνωρίζω την προσπάθεια, αλλά δεν αρκεί. Το χορευτικό “Francafrique”, ας πούμε, μου φέρνει όντως στο μυαλό το “All Time Low” των NIN.
Οι Refused πήραν κάποιες εμφανείς επιρροές τους από τον προηγούμενο δίσκο και τις έκαναν παρονομαστή στο νέο, όπως οι χορευτικοί funk ρυθμοί, που είναι κανόνας πλέον για το “Freedom”, τα πνευστά όργανα, οι μικρές χορωδίες με γυναικείες φωνές (“Dawkins Christ”) και οι επεξεργασμένες, σχεδόν συνθετικές παραγωγές. Ακούστε το μπιμπλίκι και τις a-la Shakira ρυθμικές ανάσες στο “Old Friends/ New War” και θα καταλάβετε τι εννοώ. Το μόνο που απέμεινε από το hxc παρελθόν είναι η τραχιά φωνή (βοώντος εν τη ερήμω) του Lyxzén και η πολιτικοποιημένη θεματολογία, που θίγει θεούς και δαίμονες, όπως πάντα. Όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στο παρελθόν, γιατί η πρόοδος είναι μέρος συγκροτημάτων όπως οι Refused, καθώς ούτε το “The Shape…” είχε σχέση με το βγαλμένο από τα σπλάχνα των Earth Crisis, “Songs to Fan the Flames of Discontent” του 1996.
Αρκετά ενδιαφέρων δίσκος , αλλά αδύναμος στο σύνολο του. Μάλλον η επανάσταση απαιτεί χορό τη σήμερον ημέρα. Δείτε τους τώρα στην περιοδεία με του FNM. Τι έγινε ρε παιδιά; Όλοι οι συνταξιούχοι εδώ;
509 
