Σχεδόν καμία εισαγωγή, καμία προειδοποίηση, οι Bambara, σε ευθεία γραμμή εν μέσω λευκών -κυρίως- καπνών και προβολέων, στο χείλος της σκηνής του Fuzz Club πυροβολούν κατευθείαν στο ψαχνό. Βασικό μουσικό σχήμα, μπάσο, κιθάρα, τύμπανα και φωνές.
Αν η σύνθεση της μπάντας προδιαθέτει για κάτι το αφαιρετικό ο ήχος της είναι απεναντίας πλούσιος, γεμάτος, μία ηχητική λαίλαπα που κατακλύζει το Fuzz Club. Ογκώδες, στακάτο μπάσο από τον William Brookshire, κιθάρες περασμένες από πολλαπλά effect pedals από τον Reid Bateh που αναλαμβάνει και τα βασικά φωνητικά.
Ανάμεσα τους, την σφοδρότερη επίθεση εξαπολύει πίσω από τα drums του ο Blaze Bateh.
Τοποθετημένος στο κέντρο της σκηνής σφυροκοπά με όλη του την δύναμη και ταχύτητα τις μεμβράνες δίνοντας την εντύπωση ότι προσπαθεί να τις σπάσει. Τρία κομμάτια μετά έχει πράγματι ξεχαρβαλώσει, μάλλον και προς δική του έκπληξη, το ταμπούρο. Σηκώνεται να το αλλάξει με εκείνο που περιμένει τους a place to bury strangers στο βάθος της σκηνής. Με μεγαλύτερη ορμή, αλλά παραδόξως όχι εις βάρος της μουσικότητας βιαιοπραγεί επίσης εναντίον αυτού, εμπνέοντας ίσως την ανησυχία για το αν περισσεύουν μερικές ρεζέρβες ώστε να συνεχιστεί ομαλά η συναυλία.
Ο Reid, συχνά γονατιστός πάνω από τα πετάλια του, χρησιμοποιεί loopers με τα οποία χτίζει σταδιακά φωνητικές “πλάτες” πάνω από τις οποίες στην συνέχεια περνάει τις κύριες μελωδίες. Όταν δεν αφήνει την κιθάρα του στο πλάι να μικροφωνίζει ελεγχόμενα, επιδίδεται σε άγριο strumming, σπάζοντας κι αυτός μία από τις χορδές του, αν ο Blaze διέλυσε ολόκληρο ταμπούρο, ήταν η ελάχιστη απάντηση που θα μπορούσε να δώσει.
Μέσα στον όλο επιβλητικό θόρυβο -δεν λέγεται noise rock χωρίς κάποιο λόγο- το μόνο που ίσως χάνεται σε σχέση με τις δισκογραφικές εκδοχές των κομματιών τους είναι οι στίχοι. Διατηρείται ωστόσο, εντείνεται μάλιστα, όπως επιβάλλεται στις καλές ζωντανές εκτελέσεις, η εκρηκτικότητα, η δραματικότητα, η ψυχεδέλεια των κομματιών τους.
Οι Bambara ολοκληρώνουν με το εξαιρετικό “All the same” ένα σύντομο αλλά καταιγιστικό set έξι κομματιών που διαρκεί λίγο λιγότερο από 30 λεπτά, λαμβάνουν ειλικρινές χειροκρότημα από το κοινό που έχει σχεδόν γεμίσει το ισόγειο επίπεδο του Fuzz και αφήνουν χαμογελαστοί την σκηνή στο βασικό group της βραδιάς του Σαββάτου.
Bambara setlist
Hawk Bones
Nail Polish
Candy
Divine Teeth
Bird Calls
All the Same
Για τους A Place to Bury Strangers η αλήθεια είναι ότι ήμαστε περισσότερο ψυλλιασμένοι. Πολλοί από όσους βρέθηκαν στο Fuzz Club τους είχαν ήδη παρακολουθήσει σε προηγούμενη τους επίσκεψη σε ελληνικό έδαφος και είχαν ενημερώσει ακόμα περισσότερους για τις εκρηκτικές τους εμφανίσεις.
Η τριάδα των μουσικών από την Νέα Υόρκη ξεκινά ορεξάτα. Ακόμα περισσότεροι καπνοί, ακόμα περισσότερα λευκά strobe-lights, ο Oliver Ackermann και ο Dion Lunadon στροβιλίζονται τινάζοντας στον αέρα την κιθάρα και το μπάσο τους αντίστοιχα, υποστηρίζοντας με την σκηνική παρουσία τους την ισχύ που απελευθερώνεται μέσα από τα ηχεία του συναυλιακού χώρου.
Ο Ackermann μοιάζει αφιονισμένος, κτυπάει με μανία τις χορδές μίας λευκής jaguar κιθάρας, τόσο ταλαιπωρημένης που εύκολα θα έπειθε ότι αντικαθιστά crash-test dummies σε δοκιμές αυτοκινητοβιομηχανιών ως δεύτερη απασχόληση όταν δεν περιοδεύει με τους APTBS.
Στο δεύτερο τραγούδι, ο front-man την εκσφενδονίζει εναντίον του μπασίστα του ο οποίος δείχνει πολύ απασχολημένος για να το αντιληφθεί καθώς επιδίδεται σε άγρια πάλη με το δικό του έγχορδο. Στο βάθος ο Robi González προσφέρει μία στέρεα ρυθμική βάση με αρκετά κομπρεσαρισμένα συνήθως τύμπανα.
Το ογκώδες, post-punk τεχνοτροπίας κι αισθητικής μπάσο είναι εκείνο που προσφέρει κατά κύριο λόγο κάποια σταθερή επαναληψιμότητα ώστε η μουσική των APTΒS να γίνεται περισσότερο κατανοητή και εύληπτη από το ευρύ κοινό. Ωστόσο εκεί που συγκεντρώνεται περισσότερο το βλέμμα των θεατών είναι ο αεικίνητος Ackermann. Αν υπάρχει κόλαση για τις κιθάρες τότε ένα από τα επίπεδα της είναι χωρίς αμφιβολία τα σατανικά του χέρια με τα οποία θα κοπανήσει αρκετές φορές την jag του στην σκηνή πριν καταφέρει πάνω σε έναν από τους αυτοσχεδιασμούς του να ξεκολλήσει το μπράτσο της από το σώμα της σπάζοντας την σε δύο κομμάτια. Θα επιστρέψει λίγα δευτερόλεπτα αργότερα με μία δεύτερη δίδυμη κι εξίσου “άτυχη” στην ζωή της, πανομοιότυπη κιθάρα.
Ξεπερνώντας τον πρώτο εντυπωσιασμό από φώτα, show, σκηνική παρουσία και την απίστευτη έκλυση ενέργειας, καταφέρνω να επικεντρωθώ για λίγο στην αμιγώς μουσική πλευρά τους. Οι επιρροές που αναγνωρίζω μέσα τους είναι σαφώς πλουσιότερες από εκείνες της μπάντας που άνοιξε την βραδιά. Μέσα στη μουσική τους ακούς κάτι από Sonic Youth, πολλούς πειραματισμούς, μεγάλες δόσεις post-punk, πολλή ψυχεδέλεια, post-rock, math-rock, shoe-gaze, space-rock, άντε και καλύπτεσαι με τον όρο ομπρέλα noise/experimental rock και πάλι το κεφάλι σου μένει απ’ έξω, να βρέχεσαι από την καταιγίδα των ήχων που παράγουν με τα αναρίθμητα πετάλια τους.
Αυτό που μπορείς να πεις με σιγουριά είναι ότι η μπάντα που βρίσκεται πάνω στην σκηνή του Fuzz μπορεί να παίξει καθένα από αυτά τα είδη με ιδιαίτερη επιτυχία αλλά επιλέγει να τα παίξει όλα και μάλιστα πολλές φορές όλα μαζί σε ένα κομμάτι. Aυτό δεν αποτελεί από μόνο του συνταγή επιτυχίας, όσο το γεγονός ότι καταφέρνουν κάτι τέτοιο χωρίς να πέφτουν στην παγίδα της παραγωγής ενός μουσικού “αχταρμά” αλλά αντιθέτως επιτυγχάνοντας ιδιαίτερο, χαρακτηριστικό ήχο.
Από ’κει και πέρα, και όσο περισσότερο χάνεις επαφή με τον μέρος που αφορά το show, τόσο περισσότερο βυθίζεσαι στην μουσική τους καθώς αυξάνουν ρυθμούς και εντάσεις μέχρι το τέλος της εμφάνισης τους, καθώς σε απορροφούν στο διαπλανητικό τους ταξίδι, καθώς τελικά σε αφήνουν μετέωρο με ένα μακρόσυρτο επαναλαμβανόμενο “σβήσιμο” που διαρκεί αρκετή ώρα αφού εκείνοι έχουν ήδη εγκαταλείψει την σκηνή.
Ξυπνάς μέσα στην ομίχλη, κυριολεκτικά καθώς όλο το club είναι γεμάτο από λευκό καπνό, ικανοποιημένος. Θα ήθελες λίγη ακόμα ώρα; Εγώ ναι, αν και φίλοι απάντησαν ότι έφυγαν εντελώς “γεμάτοι”. Λέει πολλά αυτό, σωστά;
ΥΓ: Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι το περιστατικό με την σπασμένη κιθάρα που “χάθηκε” από την σκηνή μετά το τέλος της συναυλίας δεν είναι αυτό που ονομάζουμε συνήθως κλοπή, αλλά μία παρεξήγηση καθώς το όργανο έμοιαζε εντελώς κατεστραμμένο. Όπως και να έχει το πράγμα, αν κάποιος από τους αναγνώστες γνωρίζει κάτι, παρακαλείται να φροντίσει για την επιστροφή στους νόμιμους κατόχους.
A Place to Bury Strangers setlist
Don’t Go
Deadbeat
You Are the One
Ego Death
Mind Control
I Know I’ll See You
Drill It Up
Dead Moon Night (Dead Moon cover)
Missing You
Keep Slipping Away
I Lived My Life to Stand in the Shadow of Your Heart
Photos: Ανδρέας Πανόπουλος
386 
