Σάββατο βράδυ, λοιπόν, και μετά την κραιπάλη της Παρασκευής αποφασίστηκε μετά του αξιότιμου φίλου και συναδέλφου, κυρίου Δημήτρη Μαρσέλου, να παραβρεθούμε στην ως άνω χοροεσπερίδα (βλ. επικεφαλίδα).
Μετά τα απαραίτητα απεριτίφ και κάποιες συστάσεις περί τις 22:30 και με καθυστέρηση περί τη μία ώρα βάσει του προγράμματος κατερχόμαστε στα άδυτα του Zero.
Εν μέσω πλανόδιων ανθοπωλών (καλέ μου άνθρωπε, βρίσκεσαι σε λάθος χώρο…), του jet set των γνωστών προσώπων και κλιματισμού σε συνθήκες ψυγείου, οι One Leg Mary (http://onelegmary.bandcamp.com) ανεβαίνουν αισίως στην ισόπεδη σκηνή του Zero. Η αλήθεια είναι ότι είχα κάποια επαφή με το εν λόγω σχήμα μέσω διαδικτύου, αλλά δεν είχα μέχρι τούδε την ευκαιρία να τους παρακολουθήσω ιδίοις όμμασι. Οι κύριοι τούτοι σίγουρα κατέχουν το άθλημα πάρα πολύ καλά τόσο από συνθετικής όσο και από τεχνικής απόψεως. Πρόκειται περί post-hardcore συγκροτήματος με προεκτάσεις προς τον πειραματισμό κατά το γράμμα των επιδραστικών Fugazi οι οποίοι επί του πρακτέου ακούγονται κοντά σε παλαιότερα σχήματα όπως οι Quicksand και At the Drive In, ή ακόμη και εγχώρια όπως οι No Balance και οι Intwoscars.
Οι OLM παίζουν όλο το περσινό τους ΕP, “Yes Exactly, maybe not”, με χειρουργική ακρίβεια, τηρώντας απαρέγκλιτα μέχρι και τις στουντιακές παύσεις (!!!!). Η φωνή του αγνώστου στοιχείων frontman, η οποία θυμίζει μια πιο ήπια εκδοχή του Walter Schreifels , είναι σταθερότατη και προσδίδει σίγουρα μια βατότητα στις γωνιώδεις συνθέσεις των OLM. Εν κατακλείδι οι OLM αποτέλεσαν μια πολύ θετική έκπληξη της βραδιάς και έχουν πολλά να προσφέρουν στην μουσική του βασανισμένου τούτου τόπου.
Επόμενοι στη σειρά είναι οι τοπικοί ήρωες Last Rizla (http://lastrizla.bandcamp.com) που κάνουν την είσοδό τους με μία αβυσσαλέα επαναλαμβανόμενη μελωδία (“Indian”). Οι sludge/ post rockers είναι η κατάλληλη μουσική υπόκρουση για το τέλος του κόσμου ή για ακατάσχετο headbanging σε συνδυασμό με shoegazing. Ωστόσο δεν λείπει το χιούμορ από την όλη διαδικασία, καθώς μέσα στην βοή και τις επευφημίες ακούγονται συνθήματα όπως “(προσθέστε όνομα) ζούμε, σε τσόντα να σε δούμε”.
Ο χαρακτηριστικός ντράμερ των LS, που θα μπορούσε άνετα να είναι κλώνος του Jim Martin, σφυροκοπεί αλύπητα στα τύμπανα αργόσυρτους ρυθμούς πάνω στους οποίους τα υπόλοιπα 2 μέλη του συγκροτήματος αναπτύσσουν ορχηστρικά κομμάτια που θυμίζουν Isis μετά από Prozac ή Mogwai με στερητικά σύνδρομα. Το σετ τους καταλήγει με μία μαυρομεταλλική πινελιά προφορά φίλου του συγκροτήματος που εκτελεί χρέη τραγουδιστή.
Λίγη ώρα αργότερα τη σκηνή του Zero καταλαμβάνει το τρίο των άτυπων headliners της βραδιάς, Three Way Plane (http://threewayplane.bandcamp.com). Με ένα LP, δύο EP και εννέα χρόνια στα μπαγκάζια τους οι TWP εκμεταλλεύονται στο έπακρο το υλικό τους παίζοντας τραγούδια από όλες τις δουλειές τους, καθώς και κάποια καινούργια, που δεν έχουν καν ηχογραφηθεί.
Ο frontman του γκρουπ Στράτος παροτρύνει τους ελάχιστους εκείνη τη στιγμή παρευρισκόμενους να επαναφέρουν τους υπόλοιπους στο χώρο, καθώς θεώρησε ότι όλοι είχαν απορροφηθεί από τα ποτά τους και κάποια αμφιβόλου “περιεχομένου” τσιγάρα που κυκλοφορούσαν. Το συγκρότημα αποδίδει σε ικανοποιητικά επίπεδα το εναλλακτικό rock του, παρόλη την ασθένεια του drummer , Γιώργου. Οι συνθέσεις τους άλλοτε προσεγγίζουν το punk/ hardcore και άλλοτε πιο νεοκυματικούς ήχους. Προσθέτοντας λίγο ακόμη πιπέρι στη βραδιά Σταύρος αφιερώνει ένα από τα νέα κομμάτια του γκρουπ στα αγαπημένα σε όλους “φασιστάκια” . Ορισμένα τραγούδια, μάλιστα, προς το τέλος της εμφανίσεως θύμιζαν ακόμη και τους κοφτούς μετρονομικούς ρυθμούς των νεοϋορκέζων θεών Helmet. Είναι εμφανές ότι οι TWP έχουν μία ροπή προς τον πειραματισμό και ελίσσονται με άνεση ανάμεσα σκληρούς και πιο ανεξάρτητους ήχους. Τραβώντας το σετ τους μέχρι τις 2 παρά, ωστόσο, ίσως να κούρασαν λίγο, αλλά σίγουρα ήταν ενα αρκετά επιτυχημένο κλείσιμο της βραδιάς.
photos: Δημήτρης Μαρσέλος
450 
