Όταν έφτασα στο Κύτταρο οι Drunk Motherfuckers είχαν ήδη ανέβει στη σκηνή. Έχοντας την τιμή αλλά παράλληλα και την άχαρη θέση του opening act, έκαναν ό,τι περνούσε απ’ το χέρι τους για να ζεστάνουν τους λίγους για την ώρα παρευρισκόμενους.
Το Kyuss-ικό και χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις stoner rock τους δεν ακουγόταν άσχημα, απ’ την άλλη δεν ήταν και αυτό που θα με έκανε να τους ξεχωρίσω ανάμεσα στα τόσα σχήματα αναλόγου ύφους της ελληνικής σκηνής. Παρ’ όλα αυτά οι ίδιοι έδειχναν να το διασκεδάζουν αρκετά κι αυτό είναι κάτι που εκτιμήθηκε από όσους τους παρακολούθησαν.
Αλλαγή ύφους για τη συνέχεια με τους SixForNine, οι οποίοι στην πρώτη τους live εμφάνιση με αυτό το όνομα και με τραγουδιστή τον drummer των Septic Flesh, Fotis Benardo, μας παρουσίασαν ένα μίγμα δεμένου και πολυπροβαρισμένου, σύγχρονου heavy rock που θυμίζει κάτι απ’ τις νεο-prog ατμόσφαιρες των Κarnivool και την πολυρυθμικότητα των Meshuggah μέχρι την αμερικανοπρεπή μελωδικότητα των Shinedown.
Εκτελεστικά τα πήγαν περίφημα αφού ως μουσικοί κουβαλάνε πολύ εμπειρία στις πλάτες τους (ο drummer, ο κιθαρίστας και ο μπασίστας του σχήματος μετράνε συμμετοχές σε σχήματα όπως οι Need, οι Universe 217, οι Bloodstained και οι Delivers), ενώ ο Bernardo αν και φαίνεται πως δεν έχει βρει ακόμα το στήσιμο του στη σκηνή ως τραγουδιστής, φωνητικά τα πήγε μια χαρά εκπλήσσοντας ίσως σε ένα βαθμό όσους δεν ήξεραν κι αυτή την πλευρά του ταλέντου του. Ο ήχος της μπάντας ήταν πολύ καλός και μερικά προβλήματα που παρουσιάστηκαν με την κιθάρα δεν έδειξαν να επηρεάζουν την καλή της διάθεση.
Ο κόσμος είχε αρχίσει να πληθαίνει και ήταν σειρά των Full House Brew Crew να αναλάβουν δράση. Ως power trio πλέον και με τον Βαγγέλη Καρζή (live μπάσο για τους Rotting Christ) στη θέση του κιθαρίστα/τραγουδιστή, έκαναν φανερή την αγάπη τους για τους Metallica, αφού το υλικό τους ακούγεται σαν να γράφτηκε στα session του “Load”.
Ο δυνατός ήχος, τα νόστιμα riffs, τα Hetfield-ικά φωνητικά και το δεμένο rythm-section με έκαναν να κουνήσω ρυθμικά το κεφάλι μου αρκετές φορές, σίγουρα όμως δεν θα έλεγα όχι σε λίγη περισσότερη προσωπικότητα.
Τα τρία support σχήματα μάλλον φάνηκαν πολλά στο κοινό που σε κάποια φάση φάνηκε να ψιλοβαλτώνει και περίμενε πως και πως μέχρι τις 11 για τους Σουηδούς headliners της βραδιάς.
Με έναν πάρα πολύ καλό δίσκο (“Earth Blues”) στις αποσκευές τους και τρία χρόνια μετά την τελευταία τους επίσκεψη στη χώρα μας, οι Spiritual Beggars είχαν να κερδίσουν ένα άτυπο στοίχημα με τους Έλληνες fans τους, αφού αρκετά παράπονα είχαν ακουστεί για την τελευταία τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους και ιδιαίτερα για την επιλογή του Apollo Papathanasio ως τραγουδιστή της μπάντας.
Υπό τους ήχους του προηχογραφημένου intro οι Beggars πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή και με εναρκτήριο “Throwing Your Life Away” μας τσάκωσαν απ’ το γιακά και δεν μας άφησαν να ξεφύγουμε για τις επόμενες δύο ώρες. Ο ήχος κινήθηκε απ’ την αρχή σε πολύ καλά επίπεδα και το setlist ήταν σχεδόν ιδανικό!
Ακούστηκαν κομμάτια από όλες τις δουλειές των Σουηδών και συγκεκριμένα τα “Magic Spell” και “Blind Mountain” απ’ το “Another Way to Shine”, δυστυχώς μόνο το “Euphoria” απ’ το αγαπημένο μου “Mantra III”, “Left Brain Ambassadors”, “Wonderful World”, “Sedated” και “Mantra” απ’ το “Ad Astra”, “Beneath the Skin”, “Young Man, Old Soul” και “Fool’s Gold” απ’ το “On Fire”, το “One Man Army” ήταν το δεύτερο τραγούδι που εκπροσώπησε το παραγνωρισμένο “Demons”, μια τζούρα από “Return To Zero” με το “Starborn” η οποία μάλλον ήταν και η πιο χλιαρή στιγμή του show και οι κομματάρες “Dreamer”, “Hello Sorrow”, “One Man’s Curse” και “Wise as a Serpent” απ’ το τελευταίο τους πόνημα.
Η εκτελεστική δεινότητα των Beggars βγάζει μάτι κι αυτό ήταν καταφανές όποιον απ’ τους τέσσερις μουσικούς κι αν παρακολουθούσα. Ο Wiberg είναι απ’ τους πιο ψυχομένους και δουλευταράδες πληκτράδες τις πιάτσας, ο συμπαθέστατος Witt μαζί με τον γίγαντα D’Angelo γκρούβαραν τόσο αποτελεσματικά που απλά ήταν αδύνατο να μην κουνηθεί κανείς στους ρυθμούς τους και ο μάγος Amott είναι μια κατηγορία από μόνος του. Όλα του τα σόλο ακούστηκαν καρφί και η απόδοσή του ήταν σχεδόν συγκινητική σε φάσεις.
Όσο για τον Apollo, o τύπος βούλωσε πολλά στόματα εκείνο το βράδυ και έκανε φανερό σε όλους το πόσο πολύ έχει δουλέψει τα τελευταία χρόνια για να δέσει το Coverdale-ικό λαρύγγι του με την υπόλοιπη μπάντα και να σταθεί αντάξιος των προκατόχων του. Κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν ακούστηκε μέτριος ούτε στιγμή και ειδικά στα κομμάτια εποχής Spice τα πήγε περίφημα.
Στα αρνητικά τις εμφάνισης των Beggars δεν έχω να αναφέρω και πολλά πέραν του ότι θα προτιμούσα λιγότερα “yeh, yeeeeah” απ’ τον Apollo και σίγουρα δύο τραγούδια παραπάνω στη θέση του όμορφου, αλλά μετά από λίγο κουραστικού τζαμαρίσματος που έκανε η μπάντα προς το τέλος του set της. Κατά τ’ άλλα η εμφάνισή τους με ικανοποίησε πλήρως και νομίζω το ίδιο έγινε και με όσους Monstergrooving Begheads έδωσαν το παρόν.
Spiritual Beggars setlist
Intro
Throwing Your Life Away
Left Brain Ambassadors
Turn the Tide
Beneath the Skin
Young Man, Old Soul
Wonderful World
Fool’s Gold Dreamer
Starborn
One Man Army
Hello Sorrow
Magic Spell
One Man’s Curse
Sedated
Kingmaker
Wise as a Serpent
Mantra
Blind Mountain
Euphoria
photos: Ανδρέας Πανόπουλος
427 
