Ταυτόχρονα σχεδόν με την κυκλοφορία του τελευταίου τους δημιουργήματος “End Of Disclosure”, οι Hypocrisy, η σουηδική death metal μηχανή του παραγωγού/ κιθαρίστα/ main man Peter Tagtgren, είχαν ανακοινώσει την επανακυκλοφορία των πρώτων album τους, με remastered ήχο και bonus από live υλικό.
To “Penetralia” είδε το φώς της ημέρας το 1992, πραγματώνοντας το όραμα του ηγέτη τους για σκληροπυρηνικό death metal, εμπνευσμένο από τα τερατουργήματα της Αμερικανικής σκηνής (Obituary, Morbid Angel, Deicide κτλ). Υπό την αιγίδα της τότε ανερχόμενης Nuclear Blast και για μια και μοναδική φορά ως πενταμελής μπάντα, οι Hypocrisy ξέβρασαν αυτό το αγλάϊσμα αχαλίνωτης ωμότητας, με μια αισθητική τόσο brutal, που ουδέποτε στην μετέπειτα πορεία τους έφτασε σε τέτοια επίπεδα, κάτι που γίνεται αντιληπτό από το πρώτο δευτερόλεπτο.
Το βαρύτατο drumming, η εξουθενωτική ρυθμική riff-ολογία του Peter και του Jonas Osterberg , καθώς και η τίμια, παθιασμένη performance του Masse Broberg στα φωνητικά (μίλια μακριά από την απόδοσή του στους Dark Funeral που συμμετείχε), είναι τα σημεία αναφοράς ενός δίσκου που αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο την ευρωπαϊκή τάση της εποχής προς τα πιό ακραία ηχοτόπια του, τότε ακμάζοντος, death metal.
Από τη έναρξη του “Impotent God” μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο του ομότιτλου “Penetralia”, η ένταση του δίσκου είναι παροιμιώδης. Λυσσαλέα τα “Suffering Souls”, “To Escape Is To Die”, “God Is A Lie” ενώ λάμπει με την ύπαρξη του το πρώτο “hit” της μπάντας, το κόσμημα που ονομάζεται “Left To Rot” όπως επίσης και ο προαναφερθείς ομώνυμος ύμνος “Penetralia” στο οποίο τα φωνητικά τα έχει αναλάβει ο ίδιος ο Tagtgren και του οποίου η απόδοση είναι κορυφαία. Ειδικά εκείνο το piano intro, αποτελεί μια πρώτης τάξεως ένδειξη, ότι δεν έχεις να κάνεις με άλλο ένα, μέσα στα τόσα, σχήματα της σειράς. Οι στίχοι δεν εμπεριέχουν κάτι το ιδιαίτερο, κλασσική death metal θεματολογία, εστιασμένη στην evil πλευρά.
Ως bonus στην επανακυκλοφορία, προσφέρονται σε live εκτελέσεις τα “Left To Rot” και “God Is A Lie”, άψογη η απόδοση τους με καλό ήχο, δίνει την ηχητική εικόνα της μπάντας στο σανίδι.
Το “Osculum Obscenum” που ακολούθησε το 1993 συνεχίζει κατά κάποιον τρόπο από εκεί που σταμάτησε το “Penetralia”, με μερικές μικρές διαφοροποιήσεις. Μια βασική ήταν, η ένταξη στο ύφος της μπάντας, πιο πολλών στοιχείων του black metal της εποχής, έτσι το αποτέλεσμα ακούγεται ακόμη πιο θηριώδες και χαοτικό, ενώ ταυτόχρονα θέτει τα trademarks που παγιώθηκαν στις μετέπειτα δουλειές τους (“The Arrival”, “Catch-22”).
To album συμψηφίζει όλα όσα ένας φίλος του είδους θα μπορούσε να απολαύσει: βαθιά, πηγαδήσια φωνητικά, έναν καταιγισμό από κατά βάση black metal blast beats, thrashολάγνες κιθάρες που θα αποσπούσαν την προσοχή και ατόμων που συγκινούνται από άλλες τεχνοτροπίες του metal φάσματος και πάνω απ’ όλα ένα πηγαίο heavy metal αίσθημα καθ’ όλη τη διάρκειά του.
Μια ενδιαφέρουσα στιγμή είναι η διασκευή που επιχειρείται στο “Black Metal” των Venom. Η εκδοχή που μας παρουσιάζουν οι Hypocrisy, είναι ταχύτερη, σκληρότερη και πολύ πιο επιθετική από την αυθεντική της μορφή. Προσωπικά, θεωρώ ότι έτσι έπρεπε να ακούγεται το κομμάτι, από την στιγμή της σύνθεσής του. Από τις λίγες φορές που πλέον προτιμώ πιο πολύ μια επανεκτέλεση από το αυθεντικό τραγούδι.
Βέβαια, το “Black Metal”, δεν αποτελεί τον μοναδικό πόλο έλξης του “Osculum…”. Συνθέσεις όπως τα “Inferior Devoties”, “Necronomicon” και “Althotas” δεν γράφονται κάθε μέρα και σίγουρα, πολλά από τα τρανταχτά και ονομαστά αρχέτυπα του ήχου αυτού, θα ήταν πολύ περήφανα να είχαν δημιουργήσει. Ξεχωριστά όλα τους, προσδίδουν στο album την επάρκεια σε δύναμη, ανανεώνοντας τη ροή του. Δύσκολα θα βρείς κάποιο κομμάτι να υπολείπεται εμφανώς έναντι των ανωτέρω, ακόμη και τα bonus live που συνοδεύουν το κυρίως πιάτο (“Osculum Obscenum”, “Necronomicon”) έχουν τη δική τους ξεχωριστή δυναμική.
Η μουσική του δίσκου χαρακτηρίζεται εξαιρετική, μια συνολικά έξοχη συνέχεια στο άλμα που αποτυπώθηκε στο “Penetralia”, κάτι που φυσικά δικαιώθηκε από την ίδια την ιστορία, με την εδραίωση του ονόματος των Hypocrisy στον χώρο του ποιοτικού, ακραίου χώρου.
Είναι περιττό να πω ότι η επανακυκλοφορία είναι απολύτως απαραίτητη. Ακόμη και στους κατέχοντες ήδη το υλικό αυτό. Ναι, ίσως είσαι κι εσύ στραβόξυλο όπως εγώ και σου τη δίνουν τα ρετουσαρίσματα και οι πλαστικές σε δίσκους – “μύθους”. Από την άλλη όμως, γιατί να μη δεις τις αναμνήσεις σου, από μια ολόκληρη εποχή (που δεν είναι, αλλά φαντάζει τόσο μακρινή πια), ντυμένες με νέα αύρα, που θα σε κάνει να σκιρτήσεις όπως ο κωλόγερος όταν βλέπει δροσερά πιπινάκια στο πάρκο; Μη σου πω ότι θα το απολαύσεις, ξεδιάντροπα (σε τσάκωσα, μαζί σου man). Death metalάς είσαι, έτσι δεν είναι φιλαράκο;
540 
