Το ντεμπούτο album των Αθηναίων Thelemite κυκλοφορεί από την Steel Gallery Records και απευθύνεται στους φίλους του καλού μελωδικού heavy/hard rock.
Το τρίο απαρτίζουν οι Γιάννης Μανόπουλος (φωνητικά, κιθάρες, synth), Νίκος Μιχαλακάκος (μπάσο) και Τάσος Κολιός (ντραμς). Χορταστική κυκλοφορία με 44 λεπτά διάρκεια και 15 κομμάτια να περιλαμβάνονται στο cd, τα 3 από αυτά επιπλέον της αρχικής ηχογράφησης του 2012 κι έπειτα από την συμφωνία που έκλεισαν με την SG.
Ασχολίαστη η αναφορά στον Aleister Crowley μέσω του ονόματος τους και μπαίνω κατευθείαν σε αυτό που μας ενδιαφέρει, το μουσικό περιεχόμενο της δουλειάς τους. Η προσπάθεια που έχουν καταβάλει αλλά και το ταλέντο είναι ευδιάκριτο από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Ο Μανόπουλος (Crimson Fire) λειτουργεί σαν ελβετικός σουγιάς αφού τα κάνει όλα (και συμφέρει), γράφει κομμάτια που θες να τα ξανακούσεις, έχει όμορφες ιδέες στα synth, κάνει πολύ καλή δουλειά στις κιθάρες, τραγουδάει έτσι όπως ακριβώς πρέπει να ακούγεται η φωνή στα κομμάτια του αν και στο συγκεκριμένο τομέα υπάρχει πολύ χώρος για βελτίωση.
Ο μπασίστας της μπάντας στέκει και μόνο ως παρουσία κίνητρο να αρπάξεις να ακούσεις το album. Με θητεία στις 2 από τις αγαπημένες μου μπάντες, τους Spitfire και ειδικά τους Dark Nightmare (αλλά και τους Ragenheart) δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος. Και για άλλη μια φορά παίζει με ψυχή συνεισφέροντας σημαντικά στο τελικό αποτέλεσμα. Τηρουμένων των αναλογιών και αφού λάβουμε υπόψη ότι έκαναν οι ίδιοι την παραγωγή, έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο που στο σύνολό του “μιλάει” με τον λυρισμό και την δύναμη των κομματιών που περιέχει κι αυτή είναι άλλωστε η ουσία και το ζητούμενο.
Οι ίδιοι αναφέρουν πως ο ήχος τους απευθύνεται σε φίλους των Black Sabbath (εποχής Martin), Malmsteen, Praying Mantis και Warlord. Εγώ θα συμπλήρωνα επίσης των Dokken, Rainbow, Dio και Helloween αλλά και δεκάδες άλλες κλασικές μπάντες του χώρου. Το album περιέχει όμορφα κιθαριστικά σόλο, ατμοσφαιρικά σημεία, ακόμη και νεοκλασικίζουσες πινελιές. Κυρίως όμως είναι ποτισμένο στην μελωδία και προκαλεί πληθώρα συναισθημάτων στον ακροατή.
Όποιος καταφέρει να ξεπεράσει συμπλεγματισμούς τελειομανίας και συμπτώματα φυλετικής κατωτερότητας θα μπορέσει να δει ότι το “Slave to desire” κουβαλάει μέσα του την χαμένη αθωότητα του heavy metal. Ελπίζω πραγματικά να υπάρξει συνέχεια, να φιλτραριστούν οι αρκετές τους αδυναμίες και να επιστρέψουν με μια δεύτερη, ακόμη καλύτερη δουλειά.
541 
