Πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση τούτη η μπάντα από το Ηράκλειο της Κρήτης.
Το προ τετραετίας “The fine line between” έδειξε αρκετά πράγματα σχετικά με το τι είναι ικανό το συγκρότημα να κάνει αλλά το νέο τους πόνημα πραγματικά έσκασε σαν κεραμύδα.
Μόλις η δεύτερη δουλειά τους, το “More than just a Word” δείχνει μια ωριμότητα που δεν είναι εύκολο να συναντήσεις σε ένα είδος τόσο απαιτητικό και σύνθετο όπως το progressive/ psychedelic/ ταξιδιάρικο, όπως θέλετε πείτε το, rock. Στο συγκεκριμένο είδος η ποιότητα και η δημιουργικότητα των συνθέσεων, καθορίζουν σχεδόν αποκλειστικά την αξία της κάθε κυκλοφορίας.
Κάθε μέλος του συγκροτήματος αφήνει τον εαυτό του ελέυθερο να ξεσαλώσει με το αποτέλεμα να είναι μια πανδαισία ήχων και συναισθημάτων που δεν γίνεται να σε αφήσουν αδιάφορο. Η κιθάρες του Μανώλη τραβάνε κουπί με τα solo του να ζωγραφίζουν κατά τη διάρκεια της ακρόασης. Πλήκτρα παιγμένα με μαεστρία και ένα μπάσο να δείχνει την αγάπη του στη jazz με κάθε ευκαιρία. Το παίξιμο του Παναγιώτη στα drums μου θύμισαν Mark Zonder ενώ στη φωνή ο Δημήτρης ξεδιπλώνει το ταλέντο του με το συναίσθημα και την εκφραστικότητα που ντύνει τα κομμάτια.
Επιρροές που ξεκινάνε από Jethro Tull και φτάνουν μέχρι Rush και Asia δεν κλέβουν τίποτα από το προωπικό ήχο της μπάντας, αντιθέτως προσθέτουν ένα σημαντικό λιθαράκι στη ποικιλομορφία της δουλειάς τους. Ακούστε τα Time, Innocence, Shelter καθώς και τo οργασμικό instrumental Death και θα διαπιστώσετε ότι οι Soundgeist δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα ξένα συγκροτήματα του είδους.
Η παραγωγή χρειάζεται μια βελτίωση διότι το βάθος και ο όγκος που λείπει θα έκανε το ταξίδι ακόμα πιο ευχάριστο. Λεπτομέρειες αλλά έχουν τη σημασία τους.
Το κάθε κομμάτι του δίσκου έχει σαν τίτλο μία και μόνο λέξη αλλά ο λόγος είναι ένας και πολύ απλός. Κάθε κομμάτι είναι πολλά παραπάνω από μια λέξη και το τι είναι εξαρτάται από την ερμηνεία του καθενός. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ακούγοντας το album ο εγκέφαλος είναι σε πλήρη λειτουργία και αδύνατον να μην ερεθιστεί στο μουσικό όργιο που εκτυλίσσεται μπροστά του.
Οι φίλοι του progressive rock θα πρέπει ήδη να πανηγυρίζουν. Οι υπόλοιποι καλό θα ήταν να γίνουν φίλοι του progressive rock και να πανηγυρίσουν και αυτοί. Αν πάλι δεν θέλουν, ας μην γίνουν. ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΟΜΩΣ.
Μπράβο στα κοπέλια.
529 
