Lacrimas Profundere σημαίνει στα λατινικά “χύνοντας δάκρυα”. Η μπάντα ξεκίνησε να μας συγκινεί το 1995 παίζοντας death/doom με κάποια εμβόλιμα gothic στοιχεία σε μια εποχή που δείχνει σήμερα εντελώς διαφορετική γι’ αυτό που πρεσβεύουν πλέον.
Η στροφή που έχουν πάρει στα τελευταία τους album τους εντάσσει στο κλαμπ των φίλων του ήχου των H.I.M, Entwine, The 69 Eyes και To Die For. Ειδικά η μπάντα του συμπαθέστατου Ville Valo είναι και το πρώτο πράγμα που θα σας έρθει αβίαστα στη σκέψη με το που θα ξεκινήσετε την ακρόαση του “Antiadore”.
Υπεύθυνος γι’ αυτό είναι τόσο ο Rob Vitacca (φωνητικά) του οποίου είναι ο τρίτος δίσκος με την μπάντα, όσο και η μουσική επένδυση των τραγουδιών. Είτε το album τροχοδρομεί σε αργούς ρυθμούς με προσιτά κομμάτια μπολιασμένα στην μελαγχολία, είτε απογειώνεται σε γρήγορους ρυθμούς εκτοξεύοντας περίσσια ενέργεια, χωρίς να λείπει ποτέ η μελαγχολία από τα συστατικά.
Κάθε άλλο παρά καλοκαιρινός δίσκος το “Antiadore” με τυπικά βαρύτονα και με δόσεις θεατρινισμού φωνητικά, σήμα κατατεθέν του gothic rock συνοδευόμενα όμως από αρκετό heavy riffing στις κιθάρες των Oliver Schmid και Tony Bergek οι οποίες πατάνε επάνω στο κατάλληλο υπόστρωμα που δημιουργούν τα synths. Δείχνει να συνεχίζει ακριβώς εκεί που σταμάτησε το “The Grandiose Nowhere” του 2010 χωρίς να δείχνει ικανό να ξεπεράσει το “Filthy Notes For Frozen Hearts” (2008) το οποίο αποτελεί και την πιο ιδιαίτερη δουλειά αυτής της φάσης τους, μετά την αποχώρηση δηλαδή του έτερου Schmid.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι ένα αρκετά ενδιαφέρον album για τους φίλους του είδους, αντίθετα συστήνεται ανεπιφύλακτα, όχι όμως και σε εκείνους που περιμένουν το επόμενο βήμα στο goth rock.
460 
