Τι φάση; Νεκρανάσταση και έτσι;
Αυτός ο τύπος προσπαθεί να μοιάσει τόσο του Bon Scott που σχεδόν νομίζω πως ακούω τίποτα ξεχασμένες ηχογραφήσεις των AC/DC από εκείνη την εποχή. Με την πρώτη κιόλας νότα, καταλαβαίνεις ότι οι 42 Decibel είναι κολλημένοι, όσο δεν πάει, με τους Αυστραλούς και δεν το κρύβουν ιδιαίτερα.
Κινούνται στα ίδια ακριβώς μουσικά μονοπάτια και δεν διαφοροποιούνται καθόλου, αν εξαιρέσεις το guitar sliding (π.χ. στο “The Real Deal”) που δίνει μια blues αίσθηση στον ακροατή.
Οπότε αν είσαι τύπος με κοντά παντελονάκια που ακούς από όταν ξυπνάς μέχρι που θα κοιμηθείς το “ΤΝΤ”, τότε τσέκαρε τους. Αλλιώς, δε νομίζω να σου προσφέρουν και τίποτα το φοβερό. Οι Αργεντίνοι είναι καλοί μουσικοί, αλλά ο τύπος που θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, που τραγουδάει είναι εκνευριστικά μιμητικός.
Τραγούδια σαν το “Take me” και το “Rocker Soul” έχουν την ικανότητα να σου κρατήσουν καλή παρέα, αλλά είναι κομμάτια που γρήγορα θα ξεχαστούν.
Στα συν το εξώφυλλο που θυμίζει έντονα το “Long Live Rock ‘n’ Roll” των Rainbow!
466 
