Θα ξεκινήσω παραθέτοντας κάποια στοιχεία κλειδιά, αρνητικά και θετικά κατά την δική μου άποψη, που μπορεί να μην λένε τίποτα σε κανέναν, αλλά μπορεί να λένε και πολλά.
Καταρχήν, όπως έχει ειπωθεί πολλάκις, ένα live καθημερινή φέρει από μόνο του αρκετές δυσκολίες, λόγω δουλειάς και άλλων υποχρεώσεων και λόγω του ότι αυτούς τους καιρούς μετράμε και την τελευταία δεκάρα… Επίσης ίσως κάποιοι να σκέφτηκαν και να προτίμησαν να κρατήσουν χρήματα για μία έξοδο το Σ/Κ, αλλά και το ότι αν περάσει η ώρα, δεδομένου πως εμφανίζονταν τέσσερα συγκροτήματα, υπάρχει και το άγχος να μην προλάβουμε και το μετρό.
Στον αντίποδα όμως, έχεις τους Parkway Drive, οι οποίοι έρχονται για τρίτη φορά στην Ελλάδα έχοντας δύο προηγούμενες εμφανίσεις που έχουν αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις, τον πιο πρόσφατο τους, αρκετά ζόρικο δίσκο (“Atlas”), και λίγες μόλις εβδομάδες πριν την μέρα εμφάνισής τους να αλλάζει ο χώρος διεξαγωγής από το Κύτταρο στο Gagarin… νομίζω πως αυτό και μόνο σε βάζει σε σκέψεις για το τι συμβαίνει.
Έφτασα στον χώρο τρία λεπτά μετά την αναγραφόμενη ώρα έναρξης για να δω αρκετό κόσμο να περιμένει στην ουρά για εισιτήριο, αλλά και την ευχάριστη “έκπληξη”, η πρώτη μπάντα να είναι ήδη πάνω στην σκηνή, πράγμα πολύ σημαντικό, που δείχνει πως υπάρχει ένα πρόγραμμα και πρόκειται να τηρηθεί.
Μέσα ο χώρος έχει γεμίσει αρκετά πράγμα σπάνιο για τα πρώτα συγκροτήματα και οι Revenge Of The Giant Face δίνουν την δική τους παράσταση.
Νεαρή ηλικιακά μπάντα, γεμάτη πάθος και ενέργεια, δεν δυσκολεύτηκαν να ζεστάνουν τον κόσμο και να αρχίσει να υπάρχει μια κινητικότητα, πάνω στον ρυθμό των hardcore ήχων του group. Αν και δεν είμαι αυτής της σχολής μου κέντρισαν το ενδιαφέρον, έχοντας κάποιες ωραίες συνθέσεις μουσικά αλλά και τεχνικά.
Επειδή είναι αρκετά ιδιαίτερο είδος μουσικής, πρέπει να είσαι ακριβής σε αυτά που παίζεις γιατί αλλιώς δημιουργείς βαβούρα και κουράζεις το κοινό. Ήταν μια πολύ καλή εμφάνιση, σίγουρα ο ήχος τους δεν ήταν και ο καλύτερος σύμμαχος, αλλά μου άφησαν πολύ θετική εικόνα για το μέλλον.
Αφού έγιναν οι απαραίτητες αλλαγές-ρυθμίσεις παίρνουν την θέση τους οι The Voldera Cult.
Σαφώς πιο έμπειροι και ώριμοι μουσικά και με έναν ολόφρεσκο δίσκο “Goliath” ταρακούνησαν παραπάνω τον κόσμο που ήδη είχε γεμίσει το Gagarin.
Η μουσική τους φλερτάρει έντονα με το post hardcore, με αρκετά σημεία “ατμοσφαιρικής-πειραματικής” μουσικής, άλλα αρκετά ενδιαφέροντα, άλλα λίγο περιττά.
Αξίζει να σημειωθεί η αστείρευτη ενέργεια του lead κιθαρίστα που αλώνιζε την σκηνή και τράβαγε σε κάποιες φάσεις κάποια παραπάνω βλέμματα από τον frontman, Αλέξη Κυριακίδη. Πολύ καλός και ο “αφανής”, πίσω από τα drums, Vincent Vaury, με κάποια δύσκολα θεματάκια που έπαιζε.
Ο ήχος γενικά δεν ήταν πολύ καλός υπήρξαν κάποια προβλήματα και η δεύτερη κιθάρα χανόταν σε αντίθεση με την πρώτη που ήταν αρκετά δυνατά. Ο κόσμος το ευχαριστήθηκε, η μπάντα το ίδιο, οπότε τέλος καλό όλα καλά!
Σειρά για τους Fall of Man οι οποίοι είχαν και τον περισσότερο κόσμο από τα τρία ελληνικά συγκροτήματα, καθώς ο χώρος έχει γεμίσει ασφυκτικά πλέον.
Ο ήχος τους πιο κοντά στο punk, με όμορφες μελωδίες στην φωνή και στην κιθάρα, σε συνδυασμό με κάποια “μπολιάσματα” από metal. Μου άρεσαν αρκετά οι διφωνίες μεταξύ Ηλία και Σπύρου χωρίς να είναι πάντα σωστές, αλλά σε αρκετά καλά πλαίσια.
Πολύ καλή σκηνική παρουσία, δεν δυσκολεύτηκαν να ξεσηκώσουν τον κόσμο και τα stagedivings δεν άργησαν να ξεκινήσουν. Αν κρίνω από το τι πανικό προκάλεσαν, καταλαβαίνω γιατί επιλέχθηκαν για δεύτερη φορά να ανοίξουν συναυλία των Parkway Drive.
Κάπου γύρω στις 23.00 ανεβαίνουν οι Parkway Drive και από κάτω γίνεται κόλαση. Δεν υπάρχει χιλιοστό ελεύθερο, ακόμα και σε νεκρές γωνίες που δεν βλέπεις το stage. Ο Winston δεν πιστεύει στα μάτια του.
Ξεκίνησαν με το “Old Ghosts” για να ακολουθήσουν τα “Sleepwalker” και “Karma”. Ατελείωτα stagedivings και crowdsurfings, με το κοινό να τραγουδάει τα κομμάτια μαζί με τον Winston, αλλά και κάποιες φορές να αναλαμβάνει τα φωνητικά και μόνο του.
Συνθήματα όπως “είναι τρελός ο Αυστραλός” δεν σταμάτησαν να ηχούν, ειδικά από την στιγμή που ο frontman, σταμάτησε στην μέση το τραγούδι για να βοηθήσουν μία κοπέλα η οποία λιποθύμησε, συμπληρώνοντας πως είναι υπέροχο όλο αυτό το κλίμα, αλλά δεν θέλει να χτυπήσει κανένας.
Με το τέλος κάθε τραγουδιού έδειχνε την χαρά του και έπιανε το κεφάλι του μην μπορώντας να πιστέψει αυτό που ζούσε και εκλάμβανε από το κοινό. Η χαρά ήταν δεδομένη όπως και η ικανοποίηση γι αυτό που ζούσε ο καθένας από την δική του πλευρά.
Ο ήχος ήταν σαφώς πολύ καλύτερος από τα support, τουλάχιστον εκεί που καθόμουν την ώρα της εμφάνισης τους, με μόνο μείον ότι δεν άκουγα την κιθάρα του Luke Kilpatrick καθόλου.
Γενικά όλη η βραδιά άξιζε τον κόπο την ταλαιπωρία και τον ιδρώτα και όσοι δεν μπόρεσαν να πάνε την Τρίτη, μην τους χάσουν σε επόμενη εμφάνισή τους επί Ελληνικού εδάφους.
Parkway Drive setlist
Intro
Old Ghosts
Sleepwalker
Karma
Wild Eyes
Boneyards
Idols
Slow Surrender
Dead Man
Dark Days
Deliver Me
Home
Swing
Carrion
κείμενο/ photos: Ανδρέας Πανόπουλος
469 
