Οι Warlord ποτέ δεν έμοιασαν ηχητικά με άλλη μπάντα. Ούτε η μουσική τους μπορεί να χαρακτηρισθεί επική, στα στενά πλαίσια που έχουν καθιερώσει οι μπάντες του χώρου στο πέρασμα των χρόνων.
Καθοδηγούμενοι από το προσωπικό ύφος και ένστικτο του κιθαρίστα και συνθέτη τους, Bill Tsamis, πάντα άνοιγαν καινούργια μονοπάτια και πρωτοπόροι χάραζαν την δική τους πορεία στον μουσικό ωκεανό.
Έντεκα ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία, επιστρέφουν με νέα δουλειά η οποία αδιαμφισβήτητα θα στιγματίσει κάθε φίλο του ήχου τους. Η κιθαριστική δουλειά του Tsamis (Destroyer) είναι αναγνωρίσιμη από γαλαξίες μακριά και τα κομμάτια κυμαίνονται κατά μέσο όρο σε mid- tempo ρυθμούς. Η μελαγχολία που εκπέμπει η φωνή του Rick Anderson (Damien King III) βρίσκει το απόλυτο ταίρι της πλάι στα εκκωφαντικά λυρικά lead και στο γενικότερο ύφος της ηχογράφησης.
Ο συνδυασμός τους δίνει μια σχεδόν αέρινη διάσταση στο “The Holy Empire” και εδώ είναι που το δαιδαλώδες παίξιμο του Mark Zonder (Thunder Child) με τα γεμίσματα και την τεχνική που χρησιμοποιεί στα drums, μας θυμίζει πως πρόκειται για metal album. Στο δεξί του χέρι ο Philip Bynoe που αδικήθηκε κάπως από την παραγωγή του δίσκου καθώς η τρομερή δουλειά που έχει κάνει χάνει σε όγκο λόγο της πιο “ανάλαφρης” μίξης που έχει γίνει.
Το απόλυτο κομμάτι που ξεχώρισα και μάλιστα με το πρώτο άκουσμα ήταν το “Thy Kingdom Come”. Όχι, αυτό το έπος δεν σε ταυτίζει ούτε με πολεμοχαρείς πολεμιστές, ούτε σε μεταφέρει σε αιματοβαμμένα πεδία μάχης, ούτε σου ανεβάζει την τεστοστερόνη, απλά μπαίνει και φωλιάζει μέσα σου… Όσες φορές και αν το άκουσα άλλες τόσες ένιωσα την ψυχή μου να σκιρτά. Στίχοι που προδίδουν εκτενέστερα το μεγαλείο του πνεύματος του δημιουργού τους, απαλλαγμένοι από κάθε κοντόφθαλμη ασχολία του σύγχρονου ανθρώπου και επικεντρωμένοι στο βασικό concept του Τσάμη, το να γίνει η μουσική του εφαλτήριο ώστε να σηκώσει ο ακροατής το κεφάλι του προς τον ουρανό και την Βασιλεία του Κυρίου (άλλωστε ο χριστιανισμός αποτελεί τον κοινό παρονομαστή με τα περισσότερα κομμάτια). Στο τραγούδι συμμετέχει στα φωνητικά και η σύζυγος του R. Anderson, η Barbara Anderson (η οποία αποδίδει τις αρμονικές φωνές και στα “70.000 sorrows”, “Glory”, “Father”, “The Holy Empire”).
Τα “70.000 sorrows” και “Night Of The Fury” είναι ακόμη 2 από τα highlights. To πρώτο είναι που ανοίγει και το album και έχει σχεδόν αυτοβιογραφικό στίχο, ενώ το βασικό riff που το απαρτίζει θα σας στοιχειώσει για πολύ πολύ καιρό. Το “Night Of The Fury” ήταν και το πρώτο που είχε διαρρεύσει αρκετό καιρό πριν την κυκλοφορία (σε ένα rough mix) και φέρει περήφανα το λογότυπο με το κόκκινο W επάνω. Χαρακτηριστικά αναφέρω το φινάλε του κομματιού που πάνω στο βασικό riff δένει με αρμονία ένα μοιρολόι.
Εκτός του “Thy Kingdom Come” υπάρχουν επανεκτελέσεις από άλλες 2 παλιότερες συνθέσεις, “Father” (Lordian Guard) και “City Walls Of Troy”. Το “Father” ως το αγαπημένο μου κομμάτι από Lordian Guard δε μπόρεσα να το συνηθίσω εύκολα με την φωνή του Anderson (η Vidonne εδώ είχε δώσει ρέστα με την ιδιαίτερη χροιά της φωνής της στα χαμηλά) και την πιο καθαρή παραγωγή, παραμένει όμως συνθετικά το ίδιο κομμάτι. To δεύτερο, μαζί με τα “Glory” και “Kill Zone” (με τον Giles Lavery στα φωνητικά) θεωρώ πως έπονται του υπόλοιπου δίσκου, πιο άμεσα, με συγκριτικά απλούστερη δομή και με πιο επιθετικά riff τα “Kill Zone” και “City Walls Of Troy”, ενώ το “Glory” πολύ μελωδικό και σχεδόν pop.
Για το τέλος άφησα το “The Holy Empire”, ένα 11λεπτο έπος με την επιβλητική εισαγωγή που φλερτάρει περισσότερο με την Lordian Guard περίοδο του Τσάμη. Το ρεφρέν του μόνο ψυχική ανάταση μπορεί να προκαλέσει στο άκουσμά του, ενώ το δίδυμο Τσάμη – Zonder αποκαλύπτει πλήρως το μεγαλείο του. Ένα κομμάτι που σφραγίζει κάθε αμφισβητία για την ποιότητα της νέας δουλειάς των Warlord, έξω από τις πύλες της Ιεράς Αυτοκρατορίας.
“Why in the world do we feed all our leaders
With treasure they steal from the poor?
And why in the world do we seal them as keepers
With measure of power we abhor?”
(“Thy Kingdom Come”)
637 
