Η δεύτερη περιοδεία από κοινού των Helloween και των Gamma Ray με τον τίτλο “Hellish Rock part II” δε θα μπορούσε να μην κάνει στάση σε μια χώρα που η καρδιά του heavy metal χτυπά τόσο δυνατά, στην Ελλάδα!
Το πακέτο συμπληρώνουν οι Βραζιλιάνοι Shadowside των οποίων το set δυστυχώς έχασα αλλά από τα σχόλια που άκουσα από τους παρευρισκόμενους και τα λίγα που είχα παρακολουθήσει την προηγούμενη στο διαδίκτυο, κάτι ο κακός ήχος, κάτι τα μέτρια κομμάτια μάλλον δεν πρέπει να τα βάψω και μαύρα.
Κατέφθασα στο κατάμεστο πραγματικά Fuzz (με ανοιχτό και τον εξώστη) την ώρα που έβγαιναν στην σκηνή οι Gamma Ray και ξεκινούσαν με το “Anywhere In The Galaxy”. Ήταν τέτοια η πύκνωση των θεατών που χρειάστηκε να δώσω πραγματική μάχη για να φτάσω στις ανέκαθεν αγαπημένες μου πρώτες σειρές. Όταν κατάφερα να βολευτώ κάπως (μόνο στον Steve Vai είχα ξαναζήσει τέτοιο πάστωμα κι εκεί οφείλω να πω ότι ήταν ακόμη χειρότερα) έπαιζαν ήδη το “Men, Martians and Machines” και κάπου εκεί ξεκίνησα να παρατηρώ καλύτερα τα πράγματα.
Παρά το πρόβλημα γαστρεντερίτιδας που ταλάνιζε τα περισσότερα μέλη τους και την βρογχίτιδα του Kai, έδειχναν ζωηροί και κεφάτοι. Μας παρουσίασαν και το νέο τους ντράμερ (Michael Ehre) και εκτέλεσαν τα “The Spirit” και “Gamma Ray”. Ο ήχος ούτε σε εντυπωσίαζε, ούτε σε χαλούσε, απλά τυπικός θα έλεγα. Η συνέχεια ανήκε στα 2 νέα κομμάτια που περιλαμβάνει το “Master of Confusion”, τo 60λεπτο (;) single (!) που κυκλοφορεί την επόμενη εβδομάδα, αν και το είχαν ήδη διαθέσιμο στον πάγκο του merchandise. To πρώτο και ομότιτλο είναι ένα δυνατό metal κομμάτι που live ακούστηκε πολύ πωρωτικό, σε αντίθεση με το δεύτερο “Empire of the Undead”, μια τυπική Gamma Ray (των τελευταίων album) σύνθεση.
Στο “Empathy” εκστασιάστηκα (και δεν ήμουν ο μόνος) με την επιβλητική εκτέλεση, ενώ στο “Rise” απλά ανυπομονούσα για το επόμενο (έχοντας ρίξει μια κλεφτή ματιά νωρίτερα στο setlist της περιοδείας) που δεν ήταν άλλο από το “Future World” (από τη Helloween περίοδο του Hansen). Δεν χρειάζεται να διαθέτει κάποιος μεγάλη φαντασία για να αντιληφθεί το μέγεθος της ανταπόκρισης του κοινού, αγαπημένο τραγούδι, όλοι το ήξεραν, όλοι το τραγούδησαν. Ο Kai αποτελεί αναμφισβήτητα μορφή στο heavy metal στερέωμα, μια μορφή που ο χρόνος δεν μπορεί να φθείρει. Τι κι αν “άφηνε” κάποια (λίγα) δύσκολα σημεία σε εμάς, τι κι αν τραγουδούσε με βρογχίτιδα, ο άνθρωπος σε εμπνέει απλά και μόνο που υπάρχει στην σκηνή. Πάντοτε χαμογελαστός με αυτή τη γνώριμη χροιά της φωνής του που στους περισσότερους από εμάς ξυπνάει αυτοστιγμεί τη χεβυμεταλλική Ιχώρ.
Προλογίζοντας το “To the Metal” επεσήμανε αυτό που ένωνε όσους βρισκόμασταν μέσα στο Fuzz εκείνο το βράδυ. Η αυλαία για τους Gamma Ray πέφτει με το “Send me a Sign”. Ήταν αρκετό και μόνο το άκουσμα της βασικής μελωδίας από (προηχογραφημένα προφανώς) πλήκτρα για να παρασυρθεί ακόμη μια φορά ο κόσμος σε τραγούδι.
Κάνοντας μια πρώτη αποτίμηση εκείνη την στιγμή, το πρώτο που απόρησα ήταν για το γιατί αφήνουν εντελώς στην απέξω ένα album όπως το “Land of the Free” και γενικότερα για την χλιαρότητα του setlist (στους Helloween ήταν ακόμη πιο έντονο). Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση ήταν το πόσο γρήγορα πέρασαν τα 65 λεπτά που έπαιξαν, ευτυχώς όμως το τέλος δεν είχε έρθει ολοκληρωτικά, καθώς το show των Helloween περιείχε αναμενόμενες “εκπλήξεις”.
Οι Gamma Ray αποχαιρετούν, βάζουν μια άνω τελεία και αποχωρούν ενώ οι τεχνικοί που κατακλύζουν την σκηνή ξεστήνουν και στήνουν πυρετωδώς και έτσι με τρομερή ακρίβεια τήρησης του προγράμματος τα φώτα πέφτουν ενώ παράλληλα αρχίζουν να ακούγονται τύμπανα και προβολείς σάρωσης/έρευνας φέγγουν από ψηλά…
Gamma Ray setlist
Anywhere in the Galaxy
Men, Martians and Machines
The Spirit
Gamma Ray
Master of Confusion
Empire of the Undead
Empathy
Rise
Future World
To the Metal
Send me a Sign
Παρά το απογοητευτικό setlist, οι Helloween βγήκαν έπαιξαν και κέρδισαν τις εντυπώσεις. Και πως να μην το κάνουν άλλωστε όταν διαθέτουν στην σύνθεσή τους έναν Andi Deris. Τα σκηνικά των Γερμανών κατέλαβαν ολόκληρη τη σκηνή του Fuzz σε πλάτος και βάθος σε σημείο τέτοιο που αν καθόσουν λίγο πλάγια έχανες οπτικά ένα κομμάτι τους. Επάνω σε βομβαρδισμένα χαλάσματα λοιπόν ήταν στημένο το drum set του Dani Loble, ενώ ένα υπερμέγεθες δίχτυ συγκάλυψης (διάτρητο- στρατιωτικού τύπου) παρέμενε κρεμάμενο καθ όλη τη διάρκεια της κινηματογραφικής εισαγωγής υπό τους ήχους του “Wanna Be God”, μέχρις ότου ακούστηκαν οι πρώτες νότες του “Nabataea”.
Η απόδοση του Deris υποδειγματική, ειδικά στο απαιτητικό ρεφρέν. Το κομμάτι πάντως είναι ύμνος, τελεία και παύλα. Σε γενικές γραμμές και τα intro+5 κομμάτια που έπαιξαν από το “Straight Out Of Hell” ακούγονταν πολύ πιο γεμάτα και ενδιαφέροντα στις live εκτελέσεις τους. Μετά από το “Nabatea” ήρθε και η πρώτη επιστροφή στην πρώτη περίοδο των Helloween με το “Eagle Fly Free” και την αμέριστη συμμετοχή του κοινού.
Ο Weikath στον δικό του κόσμο να κάνει φιγούρες, ένας άνθρωπος που δεν τον λες και τον πιο συμπαθητικό φυσιογνωμικά, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που άφηνε τα πιο “μπίζουλα” σημεία στον στρατηγό Sascha Gerstner. Είναι όμως και εκείνος που κράτησε τους Helloween ζωντανούς όλα αυτά τα χρόνια. Δίπλα του το άλλο ιδρυτικό μέλος, ο Markus “δε φοράω μάσκα χαμόγελου είναι το πραγματικό μου πρόσωπο” Grasskopf (bass) να μην σταματάει να κάνει χειρονομίες και να ξεσηκώνει το κοινό (αν και εμφανώς στημένες τις περισσότερες φορές).
Εναλλάξ από τα 2 τελευταία τους album έπαιξαν τα “Straight Out of Hell”, “Where the Sinners Go” και “Waiting for the Thunder” που είναι μέρος του στάνταρ setlist της περιοδείας για να φτάσουμε στο “Steel Tormentor” που δεν το παίζουν πάντα. Κι εδώ παρατήρησα όπως ήταν αναμενόμενο μεγαλύτερη κινητικότητα από το κοινό, ενώ ο Deris δεν έλεγε να σταματήσει να με εκπλήσσει με τις ικανότητές του ως frontman.
Δυστυχώς ήμασταν υποχρεωμένοι να ακούσουμε κι ένα drum solo από τον Dani Loble που στερούταν δημιουργικότητας και ουσίας, ήταν περισσότερο κινηματογραφικό λόγο των εφέ που ακούγονταν ανάμεσα στα τμήματα του κομματιού του. Ακόμη ένα φάουλ στο setlist αν και σύνηθες φαινόμενο που περισσότερο εξυπηρετεί τις μπάντες παρά δίνει κάτι στο φιλοθεάμων κοινό.
Και πάνω που είχαμε κόψει ρυθμούς ως ακροατήριο η μπάντα ξαναβγαίνει επί σκηνής για να παίξει το “I’m Alive” όπου γι’ ακόμη μια φορά υπήρξε μεγάλη διαφορά στην ανταπόκριση του κοινού η οποία ήταν συγκλονιστική όπως και στη συνέχεια στο παιχνίδι που έκανε ο Deris κατά το “Live Now” αν και το παρατράβηξε κάπως σε έκταση (ίσως να τον παρέσυρε η μεγάλη συμμετοχή). Οι ρυθμοί έπεσαν (για καλό αυτή τη φορά) όταν έπαιξαν το “Hold me in Your Arms” σε μια από τις ομορφότερες στιγμές της βραδιάς με τον Deris να προκαλεί ρίγη, ενώ και το κιθαριστικό δίδυμο τα έσπασε με τις διφωνίες στο solo. Χαρακτηριστικό παράδειγμα (το χαρακτηριστικότερο ίσως) κομματιού από το “Straight…” που οι Helloween το αποδίδουν πολύ καλύτερα live από το album, στο οποίο ακούγεται κάπως αποστειρωμένο.
Κι ενώ από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο συναυλιακό χώρο ανυπομονούσα για το encore που πλησίαζε, υπήρχε ακόμη χρόνος εμβόλιμα για τα “Falling Higher”, “Hell Was Made In Heaven” και “Power” (χαμός) πριν οι κολοκύθες αποχωρήσουν για την πρώτη φορά μόνο και μόνο για να ξαναβγούν ελάχιστες στιγμές αργότερα για τα “Are You Metal?” και “Dr.Stein”. Ο Andy φόρεσε και την μαύρη καπελαδούρα του, ενώ και από το κοινό δεν έλειψαν σατανάδες και λοιποί χαρακτήρες στα πλαίσια του πραγματικού Halloween! To πρώτο δεν το συμπαθώ ως κομμάτι και δεν θα έλεγα ότι είδα διαφορετικές αντιδράσεις από τους παρευρισκόμενους. Αντίθετα στο Stein έγινε πανηγυράκι και δικαιολογημένα αφού πρόκειται για ένα από τα παλαιότερα και “ελαφρύτερα” κομμάτια της μπάντας.
Αποχώρηση για το δεύτερο encore και εδώ ζήσαμε τα 18 ουσιαστικότερα, πωρωτικότερα, αλησμόνητα λεπτά του show. Επιστρέφουν στην σκηνή μαζί με τον Hansen με look Halford σε ένα medley που ξεκίνησε με το “Halloween” και τον κόσμο να τραγουδάει “in the streets of halloween there is something going on…” σα να μην υπάρχει αύριο! Κι ενώ γύρω μου βλέπω ενθουσιασμένους ανθρώπους, παίζουν το “How Many Tears” και ο Deris που δεν είναι ο Kiske αλλά είναι ο Deris, φέρνει το κομμάτι στα μέτρα του χωρίς να χάνει το μεγαλείο του. Ένα πολύ σύντομο εμβόλιμο solo στο μπάσο από τον Grosskopf και είναι η σειρά του Kai να παίξει με το κοινό τραγουδώντας εναλλάξ τις 2 πιο μαγικές λέξεις στη μουσική: “heavy metal”.
Στην σκηνή εμφανίζονται και οι υπόλοιποι Ray’s για το κερασάκι της κολοκυθόπιτας “I Want Out” και ο τόπος σείεται! Μια πραγματική γιορτή που κλείνει με τον ιδανικό τρόπο. Hansen να παίζει μαζί με τον Weikath, ο Deris να βγάζει τις κορώνες του, ο κόσμος να τραγουδά, οι υπόλοιποι να οργώνουν την σκηνή (στην ουσία μόνο ο Ehre έλειπε από το “πλάνο”). Και κάπου εδώ μας αποχαιρέτησαν και οι Γερμανοί καταχειροκροτούμενοι και καταϊδρωμένοι (αμφότεροι μπάντες και κοινό).
Ο ήχος είχε μια μικρή ακουστική θολούρα, ειδικά στις κιθάρες με αρκετές διακυμάνσεις κατά τη διάρκεια του show αν και σε γενικές γραμμές κρατήθηκε σε αξιοπρεπή (για το ιστορικό του Fuzz) επίπεδα. Κάτι υπανθρωπικές συμπεριφορές ενός εκ του προσωπικού ασφαλείας εις βάρος νεανία από το κοινό, αλλά και η γαϊδουριά του Έλληνα που δε μπορεί να μην καπνίσει ένα πακέτο τσιγάρα (ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΠΛΑΝΟΥΣ ΣΟΥ) ακόμη και όταν είναι παστωμένος με 100άδες κόσμου σε κλειστό χώρο, ήταν από τα μελανά εκτός “γηπέδου” σημεία. Ειδικά για το δεύτερο ίσως να φταίει κομματάκι και το “γήπεδο” αφού η ομίχλη που αιωρούνταν δεν είχε προηγούμενο (αλλά και η ζέστη καθ όλη τη διάρκεια του live).
Κάπου εκεί άφησα πίσω μου το συναυλιακό χώρο μετά από 10λεπτο συνωστισμό στην έξοδο. Σίγουρα και τα δύο συγκροτήματα έχουν κάνει καλύτερες εμφανίσεις στην χώρα μας, αλλά αυτό δεν αφαιρεί στο ελάχιστο την αξία της βραδιάς. Είμαι βέβαιος πως μικροί και μεγάλοι, παλιοί και νέοι φίλοι των Γερμανών έφυγαν ευχαριστημένοι και με θετικότατες εντυπώσεις παρά τα όσα παράπονα, κυρίως για τα setlist. Καλύτερο μαγείρεμα λοιπόν την επόμενη φορά και ίσως κάποιο μεγαλύτερο συναυλιακό χώρο (όπως είχε αρχικά ανακοινωθεί) αν βέβαια οι συνθήκες το επιτρέπουν.
Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa, Nabateaaaaaaaaaaaaa!!!
You came so far, now gone you are…
Helloween setlist
Wanna Be God
Nabatea
Eagle Fly Free
Straight Out of Hell
Where the Sinners Go
Waiting for the Thunder
Steel Tormentor
Drum solo
I’m Alive
Live Now!
Hold Me In Your Arms
Falling Higher
Hell Was Made In Heaven
Power
Are You Metal?
Dr.Stein
Halloween/How Many Tears/Heavy Metal (Ιs the Law)
I Want Out
Photos: Χρήστος Ρούσσης
522 
