Το αλλόκοτα μυστηριώδες ύφος ενός εκ των σημαντικότερων –αν και υποτιμημένων έξω από την μακρινή τους ήπειρο – συγχρόνων γκρουπ της Αυστραλίας. Σε όλο του το μεγαλείο.
Από το πρώτο κομμάτι του δίσκου, το ανατριχιαστικό ομώνυμο “I See Seaweed”, η μπάντα από την Μελβούρνη κάνει σαφείς τις προθέσεις της. Σαν να ακούς κινηματογραφική μουσική ταινίας τρόμου πάνω στην οποία ένας τύπος με τοπική προφορά αποφάσισε να τραγουδήσει τις στοιχειωμένες μπαλάντες του. Όταν ξαφνικά, οι κιθάρες που ξεσπούν δραματικά στο πρώτο ρεφραίν ηχούν σαν να έχουν ξεχαστεί στο στούντιο από το alter ego του Neil Young, ή ίσως όχι, λίγο πριν μάλλον τις πείραξαν με τη σειρά τους τα φαντάσματα των Sonic Youth.
Πέντε χρόνια μετά το προηγούμενο τους studio album οι The Drones επιστρέφουν με μία εξαιρετική νέα , έκτη στη σειρά studio κυκλοφορία που περιλαμβάνει οκτώ τραγούδια και δικαιώνει την φήμη που θέλει την χώρα των Drones να παράγει μπάντες των οποίων η απόκοσμη rock καταφέρνει να ηχεί φρέσκια και εφευρετική χωρίς να χάνει την επαφή με τις παραδοσιακές καταβολές της.
Τα φωνητικά και η ποίηση του Garreth Liddiard δίνουν την αίσθηση ότι ο βασικός τραγουδοποιός των Drones πραγματοποιεί με κάθε νέο τραγούδι μια επικίνδυνη κατάδυση στον σκοτεινό βυθό των συναισθημάτων του επιστρέφοντας άλλοτε με ένα όστρακο κι άλλοτε με μια ουλή από κοφτερά βράχια. Οι αγριεμένες κιθάρες κυριαρχούν και δεν θα αφήσουν δυσαρεστημένο κανέναν από όσους αρέσκονται σε garage ήχους. Στηρίζονται άψογα από εξαιρετικά drums και ογκώδες μπάσο. Σε όλο σχεδόν τον δίσκο ένα πιάνο υπογραμμίζει τα υπόλοιπα παίζοντας καταλυτικό ρόλο, ακόμα και στο “A Moat You Can Stand In”, ένα -διαφορετικό από τα υπόλοιπα- punk κομμάτι που θα μπορούσε να ανήκει σε οποιουσδήποτε από τους Stooges, τους MC5 ή και τους Sex Pistols. Υπέροχα και τα έξυπνα, ασυνήθιστα, διεσπαρμένα σε αρκετά σημεία γυναικεία backing vocals.
Είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιο από τα οκτώ κομμάτια του δίσκου. Το πρώτο όμως κομμάτι, καθώς και το “Laika” συγκεντρώνουν σίγουρα όλες τις προϋποθέσεις για να χαραχθούν ανεξίτηλα στην καρδιά όσων “ταιριάξουν” με αυτό τον δίσκο. Στο σύνολο του πρόκειται για μία καταπληκτική δουλειά που προτείνεται ανεπιφύλακτα για ακρόαση υπό την έννοια ότι είτε τον λατρέψεις, είτε τον μισήσεις δεν θα σε αφήσει σε καμία περίπτωση αδιάφορο.
471 
