Ετούτοι εδώ οι Γερμανοί κολλάνε ένσημα στο βιβλίο του (speed/power) heavy metal από το 1990. Έχουν 10 album πλέον στο ενεργητικό τους και απευθύνονται σε αμετανόητους φίλους των Grave Digger, Helloween και Accept.
Την ταυτότητα της μπάντας σφραγίζουν τα φωνητικά του Andreas Baduschkin στο ύφος του Udo (ένας είναι o Udo). Σήμα κατατεθέν νούμερο δύο η στιβαρή παραγωγή, άρτια ισορροπημένη με το 80’s υλικό των Paragon, χάριν στον Pitt Sielck. Στο “Force Of Destruction” κάνουν την εμφάνισή τους δυο καινούργιοι (στην σύνθεση της μπάντας) κιθαρίστες, οι Wolfgang Tewes και Jan Bertam. Μην περιμένετε να διαβάσετε και για κοσμοϊστορικές αλλαγές, οι Γερμανοί συνεχίζουν ακάθεκτοι να σφυροκοπούν τα ηχεία μας και μέχρι εκεί. Με καμιά διάθεση για την παραμικρή εξέλιξη στην μουσική τους. Κι εδώ παίζει σημαντικό ρόλο η παράμετρος των αναζητήσεων του κάθε ακροατή.
Το album αποτελεί ιδανικό άκουσμα με συνοδεία άφθονης παγωμένης μπύρας και ξεροψημένων λουκάνικων. Τα riff διαδέχονται το ένα το άλλο ασταμάτητα, το headbanging βγαίνει αβίαστα και το τευτονικό metal καλά κρατεί. Είναι όμως αρκετό; Προσωπικά κουράζομαι αρκετά, ειδικά όταν πρόκειται για την ακρόαση ολόκληρου album που δεν με ξαφνιάζει ούτε για μια στιγμή. Χωρίς να παίρνουν κανένα ρίσκο, ακολουθούν την πεπατημένη παίζοντας πράγματα που έχουν παιχτεί χίλιες φορές και μάλιστα καλύτερα. Αυτές οι μπάντες έχουν κρατήσει ένα φανατικό και αμετανόητο κοινό. Ε, λοιπόν αν ανήκετε σε αυτούς το “Force of Destruction” δεν θα σας απογοητεύσει στο ελάχιστο.
541 
