Αναμφίβολα ο George Lynch αποτελεί μία από τις κορυφαίες μορφές στην hard rock σκηνή. Το κιθαριστικό του παίξιμο αποτέλεσε επιρροή για χιλιάδες κιθαρίστες ανά την υφήλιο.
Προσωπικά πιστεύω πως ο Lynch δημιούργησε δική του σχολή όσον αφορά το ύφος του. Με τους Dokken μεγαλούργησε την δεκαετία του ‘80 και στις αρχές των 90s δημιούργησε τους μοναδικούς Lynch Mob. Δυο εκπληκτικά άλμπουμ, ένα φανταστικό σόλο, αρκετές συμμετοχές σε διάφορα project και μια-δυο κυκλοφορίες που και ο ίδιος δεν θα ήθελε να θυμάται είναι ο απολογισμός αυτού του μεγάλου κιθαρίστα τις τελευταίες δυο και κάτι δεκαετίες.
Οι Τ&Ν είναι το ολοκαίνουριο project/μπάντα του Lynch με την συμμετοχή δυο παλιών φίλων του, των Jeff Pilson και Mick Brown. Ο ίδιος ο George Lynch δήλωσε σχετικά με τους Τ&Ν: “στην ουσία φτιάξαμε δυο δίσκους, ο πρώτος θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο του 2012 και ο επόμενος του χρόνου. Στο μεσοδιάστημα η μπάντα θα βγει σε περιοδεία σε Αμερική, Ασία και Ευρώπη!”
Στην πραγματικότητα η μπάντα ονομάστηκε Tooth And Nail αλλά λόγω πνευματικών δικαιωμάτων το όνομα αυτής έγινε Τ&Ν. Το “Slave To The Empire” περιλαμβάνει εκτός από νέες εκτελέσεις κλασσικών Dokken τραγουδιών και κάποιο νέο υλικό που θα χαροποιήσει (;) τους fans του George Lynch.
Εκτός απο τα τρία ex-Dokken μέλη θα συναντήσουμε και κάποιους guest όπως οι Brian Tichy, Doug Pinnick, Robert Mason, Sebastian Bach και Tim ‘Ripper’ Owens. Τα φωνητικά σε όλα τα τραγούδια, εκτός των guest, έχει αναλάβει εξολοκλήρου ο Jeff Pilson ο οποίος κάνει πραγματικά πολύ καλή δουλειά.
Το ομότιτλο τραγούδι κινείται σε ύφος Lynch Mob/Dokken με μια πιο μοντέρνα προσέγγιση και με ένα σόλο που σε κολλάει στον τοίχο! Στο “Sweet Unknown” έχουμε δυστυχώς την εμμονή του Lynch με κάποιους πιο “σκοτεινούς” και μοντέρνους ήχους. Μέτριο! “Tooth & Nail” και Doug Pinnick για συνέχεια και ακόμη μια απογοήτευση σε αυτό το κλασσικό άσμα! Αρχίζω και αμφιβάλω για το άλμπουμ και βρίσκομαι μόλις στο τρίτο τραγούδι… Στο “It’s Not Love” έχουμε τον Robert Mason και καταφέρνει να αποδώσει φανταστικά το αγαπημένο μου Dokken κομμάτι! Τα “Rhythm of the Soul” και “When Eagles Die” κινούνται και αυτά σε μέτρια επίπεδα για να έρθουμε στα καλά “Into The Fire” και “Alone Again” (Sebastian Bach).
Από τα υπόλοιπα τραγούδια δεν θα ξεχώριζα κάποιο ιδιαίτερα… Απογοήτευση, αυτή είναι η λέξη που μου έρχεται! Είχα μεγάλες προσδοκίες από τη συγκεκριμένη κυκλοφορία και με απογοήτευσε! Υπάρχουν κάποιες καλές στιγμές αλλά δυστυχώς δεν είναι αρκετές για να σώσουν τον τελικό αποτέλεσμα. Σε κάποιες διασκευές των κλασσικών Dokken γίνεται “σφαγή”… Κρίμα γιατί ο George Lynch ανέκαθεν ήταν η μεγαλύτερη μου επιρροή και ο λόγος που ξεκίνησα να μαθαίνω κιθάρα. Το μόνο θετικό είναι τα solo και τα riff του που είναι “άπαιχτα”.
506 
