Ακολουθεί η απόλυτη συνταγή για το πως μεταμορφώνεις μια ρουτινιάρικη καλοκαιρινή βραδιά Τετάρτης σε αλησμόνητο Χεβυμεταλλικό event. Υλικά που χρειαστήκαμε: καλή διάθεση, την απαραίτητη παρέα κι ένα μαγικό χαρτάκι με τυπωμένη επάνω τη λέξη… MEGADETH!
Κατεβαίνοντας για πρώτη φορά τα σκαλιά του Entertainment stage βρέθηκα σε ένα χώρο που με κέρδισε αμέσως με τον πολύ καλό κλιματισμό και την ιδιαίτερη διαμόρφωση με τον μεγάλο εξώστη. Προσπέρασα χωρίς στάση το merchandise με τα t-shirt των 30e, επειδή δε νομίζω πως πρέπει να επικροτούμε τέτοιες επιχειρηματικές ενέργειες που αποσκοπούν στην εκμετάλλευση του πάθους των οπαδών για κάποια μπάντα, όποια κι αν είναι αυτή. Το σημαντικότερο όλων πάντως, κατά την προσέλευση στον κυρίως συναυλιακό χώρο, ήταν το πολυπληθές κοινό που είχε συγκεντρωθεί. Δεν ξέρω αν τελικά ήταν 3.000 ή 3.500 θεατές, αλλά τόσο στο μπαλκόνι όσο και κάτω ήταν πλήρες με μεταλλάδες όλων των ηλικιών.
Στις 21.15 βγήκαν στην σκηνή οι Σκανδιναβοί Kvelertak (προσοχή σοβαρός κίνδυνος γλωσσικής κράμπας κατά την προφορά, για μεγαλύτερη ευκολία μπορείτε να τους αποκαλείτε “στραγγαλιστική λαβή” που είναι και η ελληνική μετάφραση) με απροσδόκητη αποδοχή από το κοινό μέσα στο οποίο έδειξε να είχαν πολλούς φίλους. Πραγματικά αποδοκίμασα την επιλογή τους ως support από την πρώτη στιγμή που το πληροφορήθηκα, αφού δεν έχουν και πολλά να μοιραστούν μουσικά με τους πρωτομάστορες Megadeth, αλλά δισκογραφικές είναι αυτές, όποιους και όπου θέλουν σπρώχνουν.
Για πρώτη φορά στην Ελλάδα λοιπόν και με μόλις ένα άλμπουμ στο ενεργητικό τους μας κράτησαν παρέα για τα επόμενα 45 λεπτά και να ήθελαν παραπάνω δεν είχαν άλλα κομμάτια (αν και έπαιξαν και ένα καινούργιο, το “Spring”). Ο ήχος αν ήταν ταινία πήγαινε φαβορί για χρυσό βατόμουρο. Με τους 3 κιθαρίστες τους επί σκηνής πραγματικά δεν ξεχώριζες ποιος έπαιζε τι, ενώ αρκετά ικανοποιητικά ακούγαμε τα φωνητικά του Erlend Hjelvik (κι ας μην καταλαβαίναμε λέξη λόγω Σκανδιναβικών στίχων).
Χαρακτηριστικός ήταν ο τσαμπουκάς με τον οποίο έπαιζαν καθ όλη τη διάρκεια του set, καθώς και η ενέργεια που μετέδιδαν σε όσους παρευρέθηκαν. Με το καλημέρα ξεσήκωσαν το κοινό ενώ ο Erlend φάνηκε να μην χορταίνει τις βουτιές στην “θάλασσα” των οπαδών που τον μετέφεραν στα χέρια τους ενώ τραγουδούσε.
Προσωπικά περίμενα την εκτέλεση του Nekroskop ως φανατικός οπαδός του B. Lumley, που ήρθε ένα κομμάτι πριν το τέλος του set το οποίο κράτησε μέχρι τις 22:00 ακριβώς. Πριν σβήσει από τα ηχεία η τελευταία νότα του Mjod ο κόσμος ξέσπασε σε ιαχές φωνάζοντας “Megadeth” πολλάκις ξεκαθαρίζοντας ποιος είναι ο λόγος που συγκεντρωθήκαμε εκείνο το βράδυ στην Ιερά οδό.
Kvelertak setlist
Sjohyenar (Havets Herrer)
Fossegrim
Blodtorst
Sultans of satan
Spring
Offernatt
Ulvetid
Liktorn
Nekroskop
Mjod
Κι ενώ πλέον δεν πέφτει καρφίτσα, οι τεχνικοί αποκαλύπτουν επί σκηνής το drum set του Shawn Drover αλλά και το τεράστιο Megadeth λογότυπο που δέσποζε επιβλητικό από ψηλά όπου ήταν τοποθετημένο. Μισή ώρα μετά τις απαραίτητες προετοιμασίες και μέσα σε πραγματικό ντελίριο ακούγεται η εισαγωγή του Never Dead (από το Thirteen που είχε φυσικά την τιμητική του) και το σπίτι καίγεται!
Τι να πρωτοαναφέρω από τις αντιδράσεις του κοινού; Ότι όλοι μαζί τραγουδούσαμε τόσο μα τόσο δυνατά; Άλλοι πηδούσαν ψηλά, άλλοι είχαν στήσει mosh pits, τα κορμιά στον αέρα να επιδίδονται σε ξέφρενο crowd surfing; Headcrusher από το Endgame και όλοι φωνάζουν στο ρεφρέν με τις γροθιές υψωμένες.
Πριν πάρω ανάσα και ξεκινήσω να διαμαρτύρομαι για τον ήχο, η Mustainoπαρέα δε μας αφήνει να rust in peace και τα χώνουν με το Hangar 18. Εδώ πραγματικά άρχισα να εγκαταλείπω το γήινο σώμα μου και να βιώνω εξωπραγματικές εμπειρίες . Και από το 1990 στροφή στο Cryptic Writings album του 1997 με Trust και She Wolf, ενώ εμβόλιμα στα δύο έπαιξαν το In my darkest hour (So far, so good, so what- 1988).
Αυτός ο βόμβος που ακουγόταν από το μπάσο ερχόταν άραγε από το υπερπέραν; Μόνο εγώ μπορούσα να τον αντιληφθώ; Άξιο απορίας που δεν διορθώθηκε μέχρι το τέλος, ενώ η φωνή του Mustaine θα ήθελα να είναι λίγο πιο μπροστά (σε σημεία την κάλυπτε εντελώς το τραγούδι του κόσμου). Συνέχεια πάλι με κομμάτια από το Rust in peace και συγκεκριμένα τα Dawn Patrol και Poison was the Cure. Πάμε στο επόμενό τους άλμπουμ και Sweating Bullets.
Δυστυχώς, για εμένα τουλάχιστον που το Youthanasia αποτελεί ένα πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ, έπαιξαν μόνο το A Tout Le Monde στο οποίο φυσικά έγινε και ο αναμενόμενος χαμός. Οφείλω να ομολογήσω πως συνετέλεσε σημαντικά και ο πρόλογος που έκανε ο Dave απευθυνόμενος στους Έλληνες οπαδούς και σε ότι μας έχει βρει από τους πολιτικούς που καθόρισαν έτσι τις ζωές μας ώστε να φτάσουμε σήμερα στο σημείο αυτό. Κόκκινο πανί για το κοινό από το οποίο πραγματικά δεν είδα ούτε έναν να μην τραγουδά στο ρεφρέν… Απολαύσαμε και τις μοναδικές μελωδίες στις κιθάρες, respect στον Chris Broderick που περιόρισε σημαντικά την αίσθηση της απουσίας του M. Friedman κάτι που δεν κατάφερε με τόση επιτυχία να κάνει ο Drover για τον Menza.
Κι αφού ακούσαμε και τραγουδήσαμε και το Angry again, οι Megadeth αποφασίζουν να παίξουν μετά από πολλά χρόνια το High Speed Dirt (από το Countdown to Extinction) σε μια άκρως ξεσηκωτική εκτέλεση με τον Mustaine σε μεγάλα κέφια και τον συνονόματό του δίπλα με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά να απευθύνεται αδιάκοπα στο κοινό.
Επιστροφή στην τελευταία τους κυκλοφορία με τρία διαδοχικά κομμάτια. Guns, Drugs and Money με τον Mustaine να μας δείχνει κάποια από τα αίτια γι αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, Whose life και Public Enemy No1. Εδώ είχαμε και την μοναδικά μικρή “κοιλιά” του live και ήταν λογικό αφού μιλάμε για κομμάτια που οι περισσότεροι δεν νιώθουμε ακόμη οικεία.
Τα επόμενα όμως τρία και τελευταία του set βρήκαν τους Megadeth να παίρνουν σκαλπ στεγνά. Symphony of Destruction και πάνω από 3000 λαός κουβάρι. Το headbanging που ακολούθησε δεν με άφησε να δω και πολλά επί σκηνής, ενώ στο Peace Sells η μπάντα πρέπει να ένιωσε την οργή στις φωνές μας. Γύρω στα μεσάνυχτα μας καληνύχτισαν (μαζί και ο κουστουμαρισμένος Vic Rattlehead) με Holy wars και όλοι συμμετείχαν σαν να ήταν το τελευταίο live της ζωής τους.
Πραγματικά, ότι και να πω για τον κόσμο θα είναι λίγο, ίσως το καλύτερο κοινό που έχω ζήσει τα τελευταία χρόνια. Και η μπάντα με ικανοποίησε περισσότερο ακόμη και από το Sonisphere πριν δύο χρόνια. O Mustaine μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής τόσο ως μουσικός αλλά και ως άνθρωπος. Θα συμφωνήσω με τον φίλο που είπε χαρακτηριστικά κατά την αποχώρηση από το συναυλιακό χώρο “να είναι καλά οι Metallica που τον έδιωξαν”.
Είχα σκοπό να γράψω πολλά (και όχι καλά πράγματα) για τον ήχο, αλλά τελικά πέρασα τόσο όμορφα που δεν θα το κάνω. Θα αρκεστώ ως επίλογο να πω πως αυτό δείχνει έλλειψη σεβασμού στην αντίληψη των θεατών και πως σε καμιά περίπτωση η τιμή του εισιτηρίου δεν ήταν σε επίπεδο που να δικαιολογήσει φτωχή ηχητική κάλυψη. Μακάρι να βλέπουμε τόσο κόσμο και σε άλλα live. Peace sells but who’s buying?
Megadeth setlist
Never Dead
Headcrusher
Hangar 18
Trust
In my Darkest Hour
She Wolf
Dawn Patrol
Poison was the Cure
Sweating Bullets
A Tout Le Monde
Angry Again
High Speed Dirt
Guns, Drugs and Money
Whose Life (is it anyway?)
Public Enemy No1
Symphony of Destruction
Peace Sells
Holy Wars
Photos: Χρήστος Ρούσσης
405 
