Όταν στο στρογγυλό τραπέζι, έχει μοιραστεί η μουσική τράπουλα και οι παίχτες πολλοί, κάποιοι σίγουρα θα είναι οι νικητές και οι ηττημένοι. Το πιο σίγουρο όμως είναι να είσαι γρήγορος, έξυπνος ευέλικτος, και εκτός από το να μπλοφάρεις αυτό που συνήθως μετράει είναι να ψυχολογείς σωστά και άμεσα τους αντιπάλους σου και να κάνεις την σωστή κίνηση στην κατάλληλη στιγμή.
Το “Lost In The New Real” μπορεί να μας παραπλανεί σαν ο τίτλος του νέου δημιουργήματος του πανύψηλου Ολλανδού Arjen Lucassen, αλλά ξέρει πολύ καλά τι συμβαίνει. Μέσα από μια διαφορετική οπτική γωνία και πάντα από τις εγκεφαλικές ανησυχίες του εδώ και πολύ καιρό ετοίμαζε το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ παίρνοντας όλα τα ρίσκα της τελικής μουσικής απόδοσης. Κουβαλώντας την ιστορία του σχήματος Ayreon για 17 χρόνια τουλάχιστον και συμπεριλαμβανομένων σχεδόν των καλύτερων καλλιτεχνών που έχουν περάσει από το μουσικό στερέωμα, Star One, και Guilt Machine, έκανε ότι ήταν δυνατό να περάσει από μουσικού μυαλό.
Ροκ Όπερες, ψυχεδελικούς space ήχους, progressive ατμοσφαιρικά άλμπουμ, έφτασε η ώρα να κάνει το “δικό” του. Σαν το παιδί εκείνο που λαχταρά να μεγαλώσει για να εκπληρώσει τις πιο κρυφές του επιθυμίες αλλά που έχει και εκείνο τον γλυκό φόβο αν θα τα καταφέρει, βγάζοντας τες σε ένα νέου ύφους άλμπουμ, βάζοντας για τα καλά την δική του υπογραφή σε όλα. Μια δημιουργία που βασίζεται εξ ολοκλήρου στην προσωπικότητα του Arjen πλην ελαχίστων στο εσωτερικό της, (Backing vocals: Wilmer Waarbroek, Violin: Ben Mathot, Cello: Maaike Peterse, Flute: Jeroen Goossens, Drums: Ed Warby και Rob Snijders, Hammered Dulcimer (είδος εγχόρδου) και φωνητικά στο “Battle of Evermore”: Elvya Dulcimer) έκανε την επιμονή του παιχνίδι με πρόκληση σε διαφορετικούς ροκ ήχους και διαστάσεις.
Μέσα εδώ οι εναλλαγές από το απλό ροκ, σε heavy, progressive, κλασσικό ως και pop πολλές φορές δεν θα σε κάνει να πλήξεις. Θα γνωρίσεις άλλη μια χάρη του διάσημου Ολλανδού. Στα φωνητικά ο ίδιος πια, όπου και είχε ένα σχετικό άγχος αν θα μπορέσει να τα καταφέρει σε αυτόν τον τομέα, και που μάλλον τελικά τα πήγε τέλεια. Θα τραγουδήσει ο ίδιος για τους προβληματισμούς του πίσω στο μέλλον, και όλη αυτήν την ψυχική και εγκεφαλική αναστάτωση που νιώθει για το μέλλον του ανθρώπου αφού η εξέλιξη και κυρίως η ψηφιακή τρέχει ταχύτατα, κάνοντας τον να αναρωτιέται που τελικά οδηγούμαστε και αν θα αποβεί μοιραίο όλο αυτό, ή αν θα μπορέσει να αξιολογηθεί κατάλληλα για την σωτηρία του πλανήτη. Ο Mr L(ucassen) αναβιώνει στο μακρινό μέλλον, και ενώ όλα έχουν αλλάξει δραματικά δίπλα του σε όλο αυτό θα σταθεί ο ψυχολογικός του σύμβουλος (ο οποίος δεν είναι άλλος από τον εκπληκτικό Rutger Hauer, όπου η φωνή του διαγράφει ήσυχα και αρμονικά σε όλο το άλμπουμ) για να τον βοηθήσει να προσαρμοστεί ψυχολογικά σε αυτή την νέα τάξη πραγμάτων, και αν στο τέλος μπορεί να έχει και αυτός κάποια θέση μέσα στο μέλλον.
Τα ερωτηματικά πολλά και οι αναζητήσεις ακόμα περισσότερες. Οι λύσεις θα έρθουν από την διαφορετικότητα των ήχων στο κάθε κομμάτι και μπορείς να καταλάβεις σε τι διάθεση υφίσταται. Ο Mr L μεταφέρει το παρελθόν του εκείνο που μουσικά έμελε να του αλλάξει την ζωή συνθετικά τουλάχιστον. Τώρα το πόσο μπορεί να προσαρμοστεί σε αυτή την σκληρή πραγματικότητα αυτό είναι άλλο θέμα. Μια όμορφη κυκλοφορία με το πρώτο cd να αναφέρεται σε όλα τα προαναφερθέντα, με “The New Real”, “Pink Beatles In A Purple Zeppelin”, “Parental Procreation Permit”, “When I’m A Hundred Sixty-Four”, “E-Police”, “Don’t Switch Me Off”, “Dr Slumber’s Eternity Home”, “Yellowstone Memorial Day”, “Where Pigs Fly” (πανέμορφο κομμάτι στο οποίο κάνει αναφορές σε μεγάλες προσωπικότητες του παρελθόντος στο τι έκαναν αλλά και στο τι ΔΕΝ έκαναν ποτέ τελικά. Darwin, Einstein, Columbus, Shakespeare, Reagan, Elvis, Bowie, Madonna, Rocky και ένα σωρό άλλοι έχουν την τιμητική τους εδώ.) και “Lost In The New Real”.
Βέβαια ο “άσσος” το δεύτερο cd το οποίο μας κάνει πραγματικά να κολλήσουμε και εμείς (πάλι) λιγάκι σε αυτό το υπέροχο παρελθόν των ήχων των Pink Floyd (Welcome To The Machine), Blue Oyster Cult (Veteran Of The Psychic Wars), Led Zeppelin (Battle Of Evermore), Alan Parsons Project (Some Other Time), Frank Zappa (I’m The Slime). Στο σύνολο του παρουσιάζεται έτσι, “Our Imperfect Race”, “Welcome To The Machine” (Pink Floyd cover), “So Is There No God?”, “Veteran Of The Psychic Wars” (Blue Oyster Cult Cover), “The Social Recluse”, “Battle Of Evermore” (Led Zeppelin Cover), “The Space Hotel”, “Some Other Time” (Alan Parsons Project Cover), “You Have Entered The Reality Zone” και “I’m The Slime” (Frank Zappa Cover).
Ένα πανέμορφο artwork του Claudio Bergamin, κάνει αυτήν την μιάμιση ώρα μουσικής, παραπέτασμα του γνωστού και όχι πολύ μακρινού τότε, και του άγνωστου αλλά επίφοβου μετά. Σίγουρα δεν μπορούμε να προβλέψουμε κάτι, μπορούμε όμως να προλάβουμε ίσως και να πορευτούμε παράλληλα στις εξελίξεις όποιες και να είναι αυτές ζώντας με την ελπίδα για το καλύτερο για να μην φτάσουμε ποτέ στο σημείο να πούμε… Switch Me Off…
“Please switch me off, I am sure now, I don’t belong In this New Real…”
463 
