Κάποιες συναυλίες σαν κι αυτήν, μπορούν να γίνουν το πιο κατάλληλο συστατικό για την πνευματική, ψυχική ή και σωματική πολλές φορές αναγέννηση μας. Σουηδία – Ελλάδα γεωγραφικά αντίθετες χώρες, Βορράς και Νότος, απέχουν πάνω από 3.000 χιλιόμετρα η μία από την άλλη. OPETH και κοινό όμως έχουμε την απόλυτη συναισθηματική ταύτιση, και μέσα στην σκηνή του Fuzz, για άλλη μια φορά η αγάπη αυτή ήταν έκδηλη.
Κάποια χρόνια πριν δεν θα μπορούσαμε (ίσως) να φανταστούμε την εξέλιξη μουσικά μιας από τις κορυφαίες Death Metal μπάντες των τελευταίων χρόνων. Σήμερα, απλά κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν, ακολουθώντας το μουσικό ημερολόγιο των OPETH μέχρι τις μέρες μας.
Απαλλαγμένη από την μόνιμη πια μέσα στον χρόνο απορία μου, πως θα μπορούσε να είναι και να εξελιχθεί η βραδιά, μπήκα κατευθείαν στο Fuzz 15 λεπτά πριν τις πρώτες νότες, με την διάθεση να απολαύσω, ξέροντας βέβαια πως η “Heritage” εποχή είναι πια γεγονός και μάλιστα πολύ πρόσφατη στα αυτιά μας. Έτσι αποκαθήλωσα το βαρύ και σκοτεινό παρελθόν της μπάντας για να μην εκπλαγώ ή ξαφνιαστώ.
21.40’ περίπου με το πλήθος να φωνάζει…OPETH..OPETH, οι Σουηδοί βγήκαν με τους ήχους του “Devil’s Orchard”, και ακολούθησε το “Feel The Dark”. Ήχοι και χρώματα άρχισαν έναν τρελό χορό και με την γλυκιά ακολουθία του “Face Of Melinda”, ο χρόνος ήρθε πίσω. Το “Slither” ήταν αυτό που μας ενεργοποίησε λιγάκι και το κοινό μπήκε πια σε κίνηση. Ο χώρος του Fuzz για άλλη μια φορά γέμισε ασφυκτικά, κάνοντας με να διαπιστώσω πως όσο τελικά και να υπάρχει διχασμός “μουσικής περιόδου”, η πραγματική αγάπη για την μπάντα παραμένει αναλλοίωτη μέσα στον χρόνο. Κάπου εκεί έπεσε και το χιουμοράκι του Mikael, “γεια σας… είμαστε οι Otep από την Αμερική!”
Σίγουρα οι σκληροπυρηνικοί του παρελθόντος μπορεί και να μην ήταν μαζί μας αυτό το βράδυ, ο κόσμος όμως πάει και έρχεται και το κοινό φρέσκο και πολύ. “Credence” στην συνέχεια ώσπου να δώσει την σκυτάλη στο “To Rid The Disease” και να με κάνει να θυμηθώ πόσο πολύ αγαπώ το “DAMNATION”. Πιστεύω πως οι OPETH είναι πια σταθερή αξία έτσι ή αλλιώς. Death ή progressive metal ή ακόμα και με πιο experimental στοιχεία δεν χάνουν τίποτα από την αίγλη τους. Άτυπα και με το “Folklore” τελειώνει το ήπιο σημείο της συναυλίας, χωρίς διακοπές όμως και με συνεχή ενέργεια φτάνουμε στο σημείο εκείνο όπου το “Heir Apparent” θα σηκώσει τον κόσμο στον αέρα.
Το αίμα αρχίζει να κοχλάζει, και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα φτάνει στην όσφρηση σου η μυρωδιά από σκόνη και ιδρώτα, τα μαλλιά των διπλανών σου στο πρόσωπο σου και αν φανείς και τυχερός γλιτώνεις και από κάποιες αδέσποτες, αν και το “Grand Conjuration” δεν νομίζω πως αφήνει καμιά ελπίδα για κάτι τέτοιο. Κάποιος θα πηδήξει από τα κιγκλιδώματα αλλά το παλικάρι το ψηλό θα τον γραπώσει και όμορφα τον οδηγεί προς την έξοδο. “Drapery Falls” και η ταχυπαλμία κορυφώνεται. Την ζημιά βέβαια την μεγάλη έρχεται να συμπληρώσει το “Deliverance”, και που νομίζω πως αποζημίωσε έστω και λίγο τους φανατικούς. Τα πάντα είναι σχετικά και όλα είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας και διάθεσης.
Σε γενικές γραμμές, ένα live διαφορετικό από κάτι προγενέστερο τους, κάτι λιγάκι, “άλλο”. Αφήνοντας πίσω τις death ρίζες τους παρουσίασαν ένα live ατμοσφαιρικό, ζεστό με φωτισμούς σε καφέ, κόκκινους και πράσινους τόνους, και πιο συχνά αυτό το μπλε και μοβ-ροζ (που οι φωτογράφοι απεύχονται). Ένα υπέροχο σχέδιο στο background, που διαχώριζε πλήκτρα και ντραμς, αφήνοντας άνεση κινήσεων σε Fredrik, Mikael και Martin. O Martin Mendez αποδείχτηκε ο πιο δραστήριος πάνω στην σκηνή και ο πιο γνήσιος θα έλεγα. Από την άλλη μεριά πάλι ο Μιχαλάκης, ζωή να έχει το παλικάρι, γλώσσα δεν έβαλε μέσα του. Μια συνήθεια που έγινε μόνιμη, ενδιάμεσα στα κομμάτια, δίνοντας την αίσθηση πως το κοινό “παγώνει”. Κάποιους τους ενοχλεί έντονα, κάποιους άλλους πάλι τους διασκεδάζει, είπαμε, όλα είναι θέμα πως τα βλέπεις.
Όμορφη στιγμή της βραδιάς η ανακοίνωση των γενεθλίων του Martin Axenrot (drums), από τον Mikael Akerfeldt, δίνοντας το έναυσμα το κοινό να ακουστεί πολυφωνικά το “Happy Birthday”, κάνοντας τον Martin να σηκωθεί αμήχανα αλλά χαμογελαστά και να ευχαριστήσει εγκάρδια το κοινό. Ο ήχος ήταν απλά τέλειος και άκρως επαγγελματικός.
Στο σύνολο τους οι OPETH, παρουσία, ήχος, φως, ήταν και αυτήν την φορά άψογοι! Η αλήθεια είναι πως θα περίμενα το “κάτι” παραπάνω, με περισσότερη ένταση και πάθος. 23.32’ λεπτά και η αυλαία πέφτει αφήνοντας μου μια πολύ καλή παρουσία αλλά μέχρι εκεί. Τα χρόνια πέρασαν και η second Opeth season έχει μπει για τα καλά εδώ και καιρό. Καλή Άνοιξη σε όλους.
photos/ live report: Ελένη Λιβεράκου
ΥΓ1 Επιμένω στα πιο φτηνά εισιτήρια. ΥΓ2 Το μικρό το μπουκαλάκι το νερό 1 euro; Πάμε με τα καλά μας;
447 
