Έχω υπάρξει γενικά ιδιαίτερα αυστηρός με τους Caliban στο παρελθόν και αυτό διότι από τότε που ανέλαβαν την παραγωγή και τη μίξη κάποιων δίσκων τους οι Anders Friden και Andy Sneap, αντίστοιχα, άλλαξαν άρδην τον ήχο που κοσμούσε το μέχρι και σήμερα highlight της μπάντας, “Shadow Hearts” (2003).
Εν ολίγοις από “το μέλλον της deathcore σκηνής” έγιναν απλώς “μια από τα ίδια”, προκειμένου να απευθυνθούν σε μεγαλύτερο κοινό. Άργησαν να το πάρουν χαμπάρι και οι σχετικά μέτριοι δίσκοι (σε σχέση με το παρελθόν) που έβγαλαν τα τελευταία χρόνια ναι μεν τους έκαναν ευρύτερα γνωστούς, αλλά σε καμία περίπτωση δεν κατάφεραν να τους δώσουν τη μουσική αναγνώριση που δέχτηκαν οι φίλοι τους, οι Heaven Shall Burn.
Το “I Am Nemesis” συνεχίζει ως ενός σημείου αυτό που ξεκίνησε η μπάντα το 2009 με το “Say Hello To Tragedy”, δηλαδή ένα συνδυασμό της καφρίλας που είχαν οι πρώτες δουλειές τους, με τις μελωδίες που κατέκλεισαν τις συνθέσεις τους στην πορεία και όλα αυτά διασκορπισμένα σε έναν κοινωνικοπολιτικό, στιχουργικά, καμβά. Καταρχάς το σχεδόν τριετές διάλειμμα που έκαναν σίγουρα ωφέλησε το τελικό αποτέλεσμα, καθώς το “I Am Nemesis” ακούγεται λιγότερο “κουρασμένο” σε σχέση με τον προκάτοχό του, ενώ παράλληλα υπάρχει μια καλύτερη ισορροπία σε ότι αφορά το πάντρεμα του παλαιά κοπής deathcore με την πιο σύγχρονη εκδοχή του. Έχουμε ίσως να κάνουμε με το καλύτερο album τους από το 2003 και μετά, μιας και είναι το μοναδικό που έχει σαφή κατεύθυνση εξ αρχής, ώριμη προσέγγιση, ενώ παράλληλα η ζημιά (aka κονσερβοποίηση) που προκλήθηκε οκτώ χρόνια πριν από τον Anders Friden, δείχνει να μην έχει αφήσει πολλά κατάλοιπα (αν και σε μια- δύο στιγμές κάνουν την εμφάνισή τους οι In Flames επιρροές).
Όσοι αγάπησαν τους Caliban με τα “A Small Boy and a Grey Heaven”, “Vent” και “Shadow Hearts”, σίγουρα θα βρουν αρκετά στοιχεία που θα τους τραβήξουν την προσοχή, ενώ όσοι αρκέστηκαν στους ήχους των “The Awakening” και “Say Hello To Tragedy”, θα χαρούν ιδιαίτερα βλέποντας το σχήμα να εξελίσσεται και να δίνει τον καλύτερο εαυτό του. Άργησαν, αλλά κατάφεραν τελικά να μου αποσπάσουν (ξανά) καλά λόγια και ευελπιστώ πως δε θα κάνω πάλι εννέα χρόνια για να τους γράψω θετική κριτική…
496 
