Οι Σουηδοί πλασάρονται ως μια extreme suicidal metal μπάντα και η αλήθεια είναι πως αν και από το εξώφυλλο, παίζει να βγάλεις το συμπέρασμα ότι θα έχεις να κάνεις με ενα black συγκρότημα, η αλήθεια είναι πιο μακριά από αυτό.
Ηχητικά μοιάζουν λίγο με τους δικούς μας Rotting Christ, αν και φλερτάρουν λιγότερο με το black και περισσότερο με πιο doom στοιχεία και σκοτεινούς πειραματισμούς. Η φωνή του τραγουδιστή τους Niklas Klarforth, θυμίζει έντονα τα γνωστά γκαρίσματα του Chris Boltendahl των Grave Digger και ίσως αυτό είναι και το μόνο σημείο που μπορώ να πω ότι η μπάντα γίνεται πιο.. “brutal”… σε γενικές γραμμές δηλαδή.
Μάλιστα στα αφτιά μου, αν εξαιρέσουμε κάποιες πιο instrumental στιγμές, οι Shining μου θυμίζουν μια μπάντα σαν τους Digger, που προσπαθούν να παίξουν όμως πιο σκοτεινά..! Άποψη! Και αυτό γιατί στους πιο πολλούς αρέσκετε η σύγκριση με τους Opeth…
Όπως και να’ χει, αυτό είναι το έβδομο άλμπουμ τις μπάντας, η οποία έχει ζωή από το 1996 και το οποίο περιέχει έξι κομμάτια στα οποία βρήκα καλά, μα και αδιάφορα μουσικά στοιχεία. Στιχουργικά, οι στίχοι είναι οδηγίες χρήσεως για προσεχώς αυτοκτονούντες και ο τίτλος του δίσκου στα Ελληνικά, σημαίνει τον υπέροχο τίτλο “Γεννημένος Ηττημένος”! Μια χαρά και ότι πρέπει για τις μέρες που διανύουμε εθνικώς, δε μπορείς να πεις..!
Για την ιστορία, ο Niklas ισχυρίζεται ότι οι πιο πολλοί αυτόχειρες, πριν αφήσουν το μάταιο τούτο κόσμο, ακούν κομμάτια του συγκροτήματος..! Μάλιστα ο ίδιος εξαφανίστηκε για λίγο καιρό και η μπάντα ανάρτησε στο site της, πως ο Niklas εξαφανίστηκε και θα συνεχίσει με καινούριο τραγουδιστή, ονόματι “Ghoul”. Στο τέλος αποδείχτηκε πως ο “Ghoul” και ο Niklas, ήταν το ένα και το αυτό πρόσωπο! Α μεγάλε, έτσι αυτοκτονώ κι εγώ.. αλλά το μεροκάματο της μπάντας να βγαίνει και να πολλαπλασιάζεται.. και όλα τα’ αλλά, περασμένα ξεχασμένα!
Anyway, δε θα σας προτείνω τους Shining ως εργαλείο θανάτου, αλλά για ν’ ακούσετε κάτι διαφορετικό ίσως να είναι μια καλή λύση, μα όχι και κάτι ιδιαίτερο μουσικά!
478 
