Τρελοκόριτσο (πρόσεξέ καλά…)

Ο Zak Snyder έγινε ευρύτερα γνωστός με τους “300” και το αξιοπρεπέστατο “Watchmen”. Δύο χρόνια αργότερα, και ύστερα από ένα ολίγον τι χαζό animation με κάτι κουκουβάγιες, επέστρεψε με το “Sucker Punch” για να επιβεβαιώσει πως σε ότι αφορά τη σκηνοθεσία μπορεί να θεωρηθεί μετρ!

Έλα όμως που το να ξέρεις να γυρνάς ταινίες και να βάζεις εφέ, δε σημαίνει πως έχεις γνώση και του να τις γράφεις… Τι να το κάνω εγώ τώρα αυτό το δίωρο film, όπου εάν εξαιρέσεις το εικαστικό μέρος (το οποίο είναι θαυμάσιο) προσπαθεί μεν να πει κάτι, αλλά το χάνει συνεχώς και σε κάνει να αδημονείς να τελειώσει; Διότι εκεί που στην ουσία θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης και θαυμασμού, ο Snyder αποφασίζει να επαναλάβει το ίδιο μοτίβο ξανά και ξανά, χάνοντας τελικά την ουσία. Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, κάτι παρόμοιο είχε κάνει και με τους “300” (και ας μην ήταν δικό του το σενάριο).

Στο “Sucker Punch” έχουμε να κάνουμε με ένα κοινωνικό δράμα, το οποίο παίρνει σάρκα και οστά μέσω ενός μυθοπλαστικού πρίσματος και καταλήγει να μετουσιώνεται σε full περιπέτεια, με τρελές μάχες σε φανταστικούς κόσμους. Η αρχική ιδέα όμως εξαϋλώνεται μετά το πρώτο περίπου μισάωρο και από την (ομολογουμένως) σέξι πρωταγωνίστρια (και τις φίλες της) σου μένουν μονάχα οι (σχεδόν πρόστυχες) μεταμφιέσεις και τίποτα άλλο. Το σενάριο, μετά το πέρας της ταινίας, το θυμάσαι αποσπασματικά και το μόνο που μπορείς να φέρεις ξανά στο μυαλό σου είναι διάσπαρτες σκηνές, άνευ συνοχής, αλλά με πολλά εφέ. Κοντολογίς, σε δύο- τρεις ημέρες θα έχεις ξεχάσει το “Sucker Punch” παντελώς.

Το “Girl Interrupted” λοιπόν, συναντάει τους “Άγγελους του Τσάρλι” και το αποτέλεσμα είναι ένας καλαίσθητος αχταρμάς. Ένα δραματοποιημένο comic το οποίο χωλαίνει σε πάρα πολλά σημεία και για να είμαι ειλικρινής, λυπάμαι, καθώς περίμενα κάτι πιο ενδιαφέρον.

559

Avatar photo
About Στέφανος Στεφανόπουλος 1392 Articles
Γεννήθηκε την ίδια ακριβώς ημέρα με τα CD και μάλλον για αυτό ασχολείται τόσο πολύ με τη μουσική. Όταν δεν γράφει για αυτή, αγοράζει CD, και όταν δεν αγοράζει, θα τον βρείτε είτε να παριστάνει τον dj σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας, είτε να προσπαθεί να κατεβάσει κάποια ιδέα για διαφήμιση. Στο Rockway.gr εντάχθηκε το 2010 και κάπως, κάπου, κάποτε, βρέθηκε να κρατάει και τα κλειδιά του. Δεν συμπαθεί τους ψευτοκουλτουριάρηδες, τους ξερόλες και τη μουστάρδα. Δηλώνει εγωιστής, κυνικός και fan του Philip Dick.